Η συνάντηση

Την πρωτοείδε ενώ κρατούσε στα χέρια του το βιβλίο του Ελεφάντη, Δια γυμνού οφθαλμού. Ψηλή, με μακριά μαύρα μαλλιά, νεανικό παρθένο βλέμμα, έψαχνε στα ράφια με την ανατολική φιλοσοφία.
Σάββατο πρωί συνήθιζε να παίρνει τα παιδιά του και να περνάνε την ώρα τους στο βιβλιοπωλείο. Αυτό ήταν προτεραιότητα στη ζωή του.
Η μόνη δύναμη για να ανακαλύψετε και να απολαύσετε τη ζωή σας, είναι η δύναμη της γνώσης, τους έλεγε. Και η μόνη περιουσία που θα πάρω μαζί μου φεύγοντας, σκεφτόταν πικρά.
Άφηνε τα παιδιά του στα παιδικά βιβλία, να επιλέξουν μόνα τους τα βιβλία και αυτός χανόταν σε καινούρια και παλιά βιβλία. Η τελευταία δημοκρατική επιλογή είναι οι πάγκοι των βιβλιοπωλείων απέναντι σ' έναν προκαθορισμένο κόσμο. Μερικές φορές τον έλεγε προτηγανισμένο, αστειευόμενος.
Συναντήθηκαν τα μάτια τους την ώρα που και οι δυό ήταν απογοητευμένοι και απομονωμένοι απ' την ίδια τους τη χώρα. Παντού ναυάγια, οικονομικά σκάνδαλα, οι πολιτικοί τσακώνονταν ποιος έκανε τα περισσότερα, χρεοκοπημένοι στα μάτια του λαού, ο λαός συμμέτοχος εξαργύρωνε τα κεκτημένα με τη βολική σιωπή του. Το μόνο χαμόγελο της χώρας μια νίκη για πρώτη φορά στην ιστορία της στο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, μ' ένα γκολ από σπόντα.
Ήταν αρχές του καλοκαιριού.
Ήλιος, θάλασσα, μπλε ουρανός, γιάτρευαν τις πληγές.
Εκείνο το πρωινό φώτισε τη ζωή του με αισιοδοξία, όταν αντάλλαξαν τις πρώτες ματιές, μετά τις πρώτες λέξεις, μ' ένα βιβλίο και οι δυό στο χέρι, μες στο βιβλιοπωλείο.
Όταν ένοιωσαν ότι αγκάλιασαν τη γη απ' την αρχή.


Ταξιδευτής
Ιούνιος 2010

Τα μάτια των παιδιών

Παρθένα, αθώα, φωτισμένα απ' το πρώτο της γέννησης φως

ανέμελα παιγνίδια, έκπληκτα όνειρα

ψυχές τρυφερές καμωμένες σ' ένα σκληρό κόσμο

-κάποτε ήταν τα παιδικά μας κορμιά.

Τώρα, αυτή τη στιγμή, γεννιέται ένα παιδί

τώρα, αυτή τη στιγμή, πεθαίνει ένας γέρος

τώρα, αυτή τη στιγμή, αργοπεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι

νέοι, μεσήλικες, πριν καταφέρουν να ζήσουν.

Ασελγούμε πάνω στις ζωές των παιδιών

χωρίς αιδώ, πάνω στα όμορφα μάτια τους

όπλα και πυρηνικά

ναρκωτικά και εμπόριο σάρκας

μπετόν και σίδερα

φράζουν τις αυλές τους

γεμίζουν με θλίψη τη δικιά τους ζωή, πριν ακόμα καταλάβουν τον κόσμο των μεγάλων αρπακτικών.

Πως να μεγαλώσει ένα παιδί σε μια τσιμεντένια αυλή και μια οθόνη,

δεν θα δει ποτέ, πως ένας σπόρος γίνεται όμορφο λουλούδι

με την μεθυστική μυρωδιά αγνού ονείρου.

Ακουμπισμένος στο παράθυρο της ομίχλης του κόσμου

γράφω ξανά, ένα γιατί.

Πριν πατήσω τέρμα το γκάζι και με την ιλιγγιώδη ταχύτητα του παραλογισμού

και καρφωθώ στους τοίχους τους, να διαρρήξω τα πέτρινα μάτια τους.

Με ένα  θάνατο για τη ζωή

του παιδιού

που ήμουν κάποτε κι εγώ.


Ταξιδευτής
29 Ιουνίου 2010

Η κλωστή

Είπε τη φράση, όλα κρέμονται από μια κλωστή, όταν πίναμε το δεύτερο ποτήρι.
Είπαμε να βγούμε να τα πούμε, ήμασταν ευδιάθετοι στην ιδέα και μόνο ότι αύριο ξημέρωνε Κυριακή. Μισό κιλό κόκκινο κρασί. Παραγγείλαμε και αρχίσαμε να μιλάμε. Χρόνια φίλοι, δεν είχαμε μυστικά. Πετυχημένος στη δουλειά του  κι εγώ το ίδιo, συνήθως ήταν ευχάριστες οι συζητήσεις μας, αν εξαιρέσουμε τα πολιτικά, που εκεί διαφωνούσαμε, δίνοντας ζωντάνια στη κουβέντα μας -γιατί ήμασταν  απ’ την ίδια όχθη.

Συμμαθητής, δικηγόρος, διάβαζε πολύ, λάτρης της κλασικής μουσικής. Ένα γιό στο δημοτικό, αγαπούσε την γυναίκα του. Ταξίδευε συχνά, ταξίδια στον κόσμο και εσωτερικά ταξίδια έλεγε, είμαστε ακόμα νέοι να αφεθούμε στην καθημερινότητα.

Και θα είμαστε άλλα πενήντα χρόνια, η νεότητα είναι στο νου και όχι στο σώμα, αυτοσαρκαζόμασταν, γιατί μας βόλευε κοντά στα πενήντα.

Όλα κρέμονται από μια κλωστή και είδα πρώτη φορά, ένα δάκρυ στα μάτια του.

Δεν είδα κανένα σημάδι μέχρι τότε.
Μου τα είπε όλα.

Τα θυμήθηκα χθες που συναντηθήκαμε μερικοί φίλοι του, να τιμήσουμε το γελαστό παιδί.

Αυτός δεν ήταν πια μαζί μας.


Ταξιδευτής
15 Ιουνίου 2010