29 Ιουν 2010

Τα μάτια των παιδιών

Παρθένα, αθώα, φωτισμένα απ' το πρώτο της γέννησης φως
ανέμελα παιγνίδια, έκπληκτα όνειρα
ψυχές τρυφερές καμωμένες σ' ένα σκληρό κόσμο
-κάποτε ήταν τα παιδικά μας κορμιά.
Τώρα, αυτή τη στιγμή, γεννιέται ένα παιδί
τώρα, αυτή τη στιγμή, πεθαίνει ένας γέρος
τώρα, αυτή τη στιγμή, αργοπεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι
νέοι, μεσήλικες, πριν καταφέρουν να ζήσουν.

Ασελγούμε πάνω στις ζωές των παιδιών
χωρίς αιδώ, πάνω στα όμορφα μάτια τους
όπλα και πυρηνικά
ναρκωτικά και εμπόριο σάρκας
μπετόν και σίδερα
φράζουν τις αυλές τους
γεμίζουν με θλίψη τη δικιά τους ζωή, πριν ακόμα καταλάβουν τον κόσμο των μεγάλων αρπακτικών.
Πως να μεγαλώσει ένα παιδί σε μια τσιμεντένια αυλή και μια οθόνη,
δεν θα δει ποτέ, πως ένας σπόρος γίνεται όμορφο λουλούδι
με την μεθυστική μυρωδιά αγνού ονείρου.

Ακουμπισμένος στο παράθυρο της ομίχλης του κόσμου
γράφω ξανά, ένα γιατί.
Πριν πατήσω τέρμα το γκάζι και με την ιλιγγιώδη ταχύτητα του παραλογισμού
και καρφωθώ στους τοίχους τους, να διαρρήξω τα πέτρινα μάτια τους.
Με ένα  θάνατο για τη ζωή
του παιδιού
που ήμουν κάποτε κι εγώ.


Ταξιδευτής
29 Ιουνίου 2010



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου