26 Φεβ 2011

Στην κορυφή μαγεμένα

Γιατί μεγάλωσε η ομορφιά πάνω σου
Η ομορφιά έχει ρίζες, όπως τα δέντρα
Ανθίζει σαν την άνοιξη
Έχει παρελθόν, όπως η παράδοση
Έχει μέλλον, όπως η αγάπη
Έχει μεγάλα μάτια, όπως Εσύ
Πλαταίνει το χαμόγελο
Όπως το ποτάμι της νιότης συναντά τη θάλασσα
Αποκτά σοφία, όπως ο χρόνος
Δημιουργεί ιστορία, όπως ο αγώνας
Για ένα πιο δίκαιο κόσμο
Είναι κατάκτηση
Σαν την ελευθερία
Είναι δέσμευση, όπως ο όρκος
Γίνεται πάθος, όπως ο μαύρος κύκνος
Χρώματα, σαν κουρτίνες δωματίου
Οικειότητα, σαν την φιλία
Αστραπή, σαν έρωτας
Αντίσταση, σαν δίκιο
Καλοσύνη, σαν μοίρασμα
Γέλιο, σαν γιορτή
Δάκρυ, σαν συγκίνηση
Λαχτάρα, σαν φρέσκο ψωμί 
Φως, σαν την πρωινή καλημέρα
Φιλί, όπως η σμίξη των αισθήσεων
Όνειρο, σαν νησί που ταξιδεύει
Ψυχή, σαν την αιωνιότητα
Γνώση, σαν ιχνηλάτης ονείρων
Ματιά, καθρέφτης
Φιλία, μωσαϊκό
Βάθος, πίνακας ζωής
Πορεία, όπως η Οδύσσεια
Ταινία, όπως ο Κισλόφσκι
Πέταγμα, όπως του γλάρου
Συντροφικότητα, όπως το πέταγμα δυό γλάρων
Μοναδικότητα, όπως ο Άνθρωπος
Α, όπως η αρχή
Ω, όπως το τέλος
Ο, όπως η ολοκλήρωση
Υ, όπως το πολύτιμο μυστικό
Η ομορφιά μεγάλωσε, δεν είναι ποτέ όπως τότε
Ο βυθός είναι η ζωή
Άπειρα τα χρώματα
Μεγάλα τα  Ό-νειρα
Στην κορυφή μαγεμένα

Ταξιδευτής
26 Φεβρουαρίου 2011

14 Φεβ 2011

LOVE

Ένα  μόνο σύννεφο στον ουρανό. Ένα άσπρο σύννεφο σε σχήμα καρδιάς, σαν αυτά που ζωγραφίζουν στην εφηβεία οι πρώτοι έρωτες.
Η λίμνη άπλωνε τις αχτίδες του ήλιου σαν να ζωγράφιζε τη μορφή της. Στο Κάιρο τίποτα δεν ήταν ίδιο πια.. Στην πλατεία, αλυσίδα από ανθρώπινα χέρια, ο ουρανός την νύχτες ονειρεύεται μια άλλη ζωή, δυναμώνοντας τ’ αστέρια του.
Ο μύθος λέει ότι όλα ξεκίνησαν από μια συνηθισμένη αγανάκτηση, από μια συγκυρία αβάσταχτων χρόνων, και γιατί δεν διαδηλώνουμε, αναρωτήθηκε κάποιος.
Στις 12 παρά τέταρτο το βράδυ όλοι στο δρόμο, στο δρόμο των ονείρων.
Έκανε τέτοιες σκέψεις, πίνοντας τον καφέ του, ξεφυλλίζοντας  τα κυριακάτικα νέα, στο Κερατσίνι και στην Δραπετσώνα αγοράζουν ξανά λάμπες πετρελαίου, έλεγε κάποιος στο διπλανό τραπέζι.
Έχετε ένα μήνυμα στο κινητό σας, περπατώ κάτω απ’ την Ακρόπολη, νοιώθω την ιστορία μέσα μου. Κάποιοι την έβαλαν στο μάτι, τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν τους αρκούν, μας είναι  αδύνατον, λέει ο Δήμαρχος του  Λονδίνου. Το πολύ πολύ να τα μοιράσουμε .Κάποιοι άλλοι  με σατέν κουστούμια, λιγδιασμένα μαλλιά απ’ το ζελέ, αρρωστημένα μυαλά απ’ τις τρύπες των αριθμών και των μισθών, με δερμάτινες τσαντούλες στα χέρια -έχουν μέσα τα σεξουαλικά τους υποκατάστατα φαίνεται-ζηλιάρηδες του κερατά, θέλουν ένα κομματάκι απ΄ τα νησιά μας. Τι λέτε ρε φλώροι, θα σας κάψει ο ήλιος άμα βγείτε με μαγιό, ωραία ρε,  τα πουλάμε του λέω ενός, πες τους δικούς σου ένα εκατομμύριο ευρώ  το τετραγωνικό εκατοστό. Με κοίταγε σαν βάτραχος  που ήθελε να γίνει πρίγκιπας.
Ο ήλιος χρύσωνε τη λίμνη, το άσπρο χιόνι από μέρες ζωγράφιζε τα έλατα, ένας σκύλος έπαιζε με μια γάτα, το γκαρσόν φορούσε μαύρο παπιόν, το Χόλυγουντ ετοιμαζόταν για τα όσκαρ.
Ο ιδρυτής του φεις έγινε ταινία με αξιώσεις, η επανάσταση ακόμα δεν άρχισε, προσπαθώ να μαντέψω την αφορμή…
Καθόταν απέναντι του, ίδιος ο κόσμος που ονειρεύτηκε, στα μάτια της η πιο όμορφη θάλασσα, η δικιά μας θάλασσα, το χαμόγελό  της, το πιο φιλόξενο της οικουμένης, η φωνή της ζεστή πατρίδα, οι κινήσεις της ανέμελη αθωότητα, η σκέψη της πηγή στον Όλυμπο, όλα ζήλεψαν  την Αφροδίτη της Μήλου.
Σηκώθηκε πήγε δίπλα της και της ψιθύρισε πόσο την αγαπά, της είπε  κρυφά ότι όλα είναι θέμα αφορμής. Ο κόσμος αλλάζει γρήγορα.

Η μουσική έπαιζε το Love, ο John Lennon τραγουδούσε ...

Το γκαρσόν έφερε τα ποτά. 
Στην υγειά μας …


Ταξιδευτής
14 Φεβρουαρίου 2011