31 Αυγ 2011

Σκέψεις της στιγμής



Είναι πολλές εκείνες οι φορές που αρχίζω να γράφω κάτι εν τη γενέσει κι ύστερα απομακρύνομαι αλλού. Στην απαιτητική καθημερινότητα. Μισές συζητήσεις, θέματα που ανοίγουν και κλείνουν σαν αστραπή, μισές καλημέρες, όπως όταν συναντάς κάποιον βιαστικά στον δρόμο, θα τα ξαναπούμε βιάζομαι τώρα....
...................................................
Εύκολα μπορείς να παρεξηγηθείς, δεν απάντησε, την κοπάνησε πάνω στην ώρα, δεν είπε χρόνια πολλά στη γιορτή μου κι άλλα τέτοια, λες και όλα είναι ανειλημμένες υποχρεώσεις που πρέπει να διεκπεραιωθούν στην ώρα τους.
Γράφω εδώ για μένα, να εκτονώσω ενέργεια, να αναπνέω όταν πνίγομαι, να βγάζω το μπλουζάκι όταν ζεσταίνομαι. Τα μικρά κειμενάκια μου είναι εκ του προχείρου, τα περισσότερα επαναλαμβανόμενα, σαν τη ζωή που όλο αλλάζει κι όλο η ίδια μένει. Αιώνες τώρα.
Δεν ξέρω αν λέω την αλήθεια, πάντως η αλήθεια είναι αυτό που ψάχνω κι αυτό που ο καθένας μας θεωρεί την δικιά του αλήθεια. Ποιος δεν ισχυρίζεται ότι δεν λέει την αλήθεια; Μια αλήθεια που δεν χωράει σε κανένα κείμενο. Οι αποχρώσεις της ζωής ξεπερνούν τα όρια των λέξεων. Οι λέξεις είναι ένα εργαλείο κι αυτές, να σωθούμε απ’ τον φόβο του θανάτου.
Οι άνθρωποι δεν αρέσκονται στις λέξεις, δεν καλλιεργούν τη γλώσσα τους όπως καλλιεργούν τα λαχανικά στον κήπο τους. Ίσως επειδή οι λέξεις είναι φτώχεια, "οι πολλές κουβέντες είναι φτώχεια", συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου.
'Οσο λιγοστεύουν οι βολεμένοι, τόσο μεγαλώνει και η ελπίδα να αλλάξει κάτι. Φαίνεται ότι στη χώρα μας οι βολεμένοι καλά κρατούν. Ιστορικά μόνο όταν εξαθλιώνονται οι λαοί επαναστατούν. Ίσως πάμε κατά κει..
«Τέκνο της ανάγκης κι’ ώριμο τέκνο της οργής» έγραψε ο Βάρναλης.
Ένας ολόκληρος στόλος από καράβια απλώνεται μέσα μας, μια θάλασσα πλατιά, απέραντη ταξιδιώτισσα του ονείρου. Τι είναι τ’ όνειρο;
Αιώνες ολόκληρους κι ακόμα να σώσουμε την ψυχή μας.
Και τώρα τέλειωσαν πια οι λαγοί απ' τα καπέλα, οι άσσοι απ' τα μανίκια, τα ξόρκια και τα παραμύθια. Πάλι τη μέρα της γιορτής θα κλάψουμε. Θα κλάψουμε πολύ, μέχρι να πλαντάξει ο πόνος και τα δάκρυα να ξεπλύνουν τα κρίματα. Και θα στηθούμε εκεί πάλ,ι μόνοι ταξιδιώτες, τουλάχιστον ελεύθεροι από κατασκευασμένες ελπίδες, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να ηττηθούμε - γιατί αυτό το ξέρουμε καλά -έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να γιορτάσουμε τη νίκη - γιατί "είμαστε ρεαλιστές και πιστεύουμε το ανέφικτο".....και πάλι απ’ την αρχή, ο αιώνιος κύκλος, αιώνια θα παλεύει ο άνθρωπος να σώσει την ψυχή του, να σωθεί ο ίδιος, κρίκος της ανθρώπινης αλυσίδας, να σωθεί η συνέχεια της ζωής.
Και όταν όλα πια θα έχουν ειπωθεί, όταν δεν θα αντέχουμε άλλα περισπούδαστα άρθρα, που ακόμα περισσότερο θα μπλέκουν το ήδη χαοτικό τοπίο του μυαλού μας, και όταν όλα και όλοι θα μας υπόσχονται καλύτερες μέρες πατώντας πάνω σε πτώματα νεκρών φαντάρων, εμείς θα τραγουδάμε, εμείς θα ξαναδιαβάζουμε τους στίχους του Τίτου Πατρίκιου στην Ηδονή των παρατάσεων.


Κωστής Ταξιδεύων
31 Αυγούστου 2011

27 Αυγ 2011

Ένα παιδί κοιμάται σ’ ένα πεζούλι,παραδομένο στη ζωή

''Ώσπου τέλος ένιωσα
κι ας πα΄ να μ΄ έλεγαν τρελό
πως από ΄να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος....''

Από μικρές στιγμούλες, έγινε ο κόσμος μάτια μου, όπως τα μικρά κομματάκια ενός πάζλ σκαρώνουν μια ονειρική  εικόνα. Από μια ανάσα ή από μια έκρηξη.  
Από ένα σπόρο, γεννήθηκε ένα δέντρο, έκανε καρπούς να θρέψει κι' άλλους,
ή γεννήθηκε ένα παιδί, η συνέχεια.
Από μια ματιά γεννιέται ο έρωτας, κι αντέχει η ζωή. Από ένα πάτημα της σκανδάλης σκοτώνεται ένας άνθρωπος.
Ένας κύκλος στιγμών είναι η διαδρομή του ήλιου, και του φεγγαριού ο δρόμος.
Και ο άνθρωπος ένας κύκλος στιγμών δεν είναι, κάποτε φθάνεις εκεί που ξεκίνησες, όταν πάρεις τη στροφή του κύκλου, δεν κοιτάς πίσω, δεν βλέπεις.
Τότε υπάρχει η μνήμη, η μνήμη γίνεται ιστορία, η ιστορία είναι το μέλλον.
Όταν ο η Εύα ξεγέλασε τον Αδάμ, ο Παράδεισος χάθηκε, για να μπορούμε να τον κερδίσουμε ξανά.
Τίποτα δεν χαρίζεται αγαπημένη, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Τόσοι άνθρωποι στη γη έγιναν αστέρια, μόνο και μόνο να τη φωτίσουν.
«Είτε φταις, είτε όχι,
αν δεν παλέψεις θα πεθάνεις»

Μας χαρίσθηκε η ζωή, όλα της φύσης αγαθά.
Πόσο λυπηρό Αγάπη μου, να την σκοτώνει ο ίδιος ο άνθρωπος.
Τόσες της ασχήμιας φωνές γύρω μας, τόσες φωτιές πολέμου στον κόσμο.
Πόσο ακόμα χρόνια θα περάσουν να ημερέψει ο άνθρωπος;
Το τρυφερό βλέμμα ενός σκυλιού, ο ανάλαφρος ύπνος μιας γάτας.
Η θάλασσα θα είναι πάντα απέραντη, κι ασύχαστη, θα της αλλάζει χίλια χρώματα, ο συνωμότης ήλιος.
Πράσινα δροσερά φύλλα θα στολίζουν τα πέτρινα μπαλκόνια και τα σοκάκια της ψυχής θα αλητεύουν πάντα.
Μες την ατέλειωτη ομορφιά.

 Ένα παιδί κοιμάται σ’ ένα πεζούλι,
παραδομένο στη ζωή.

Ταξιδευτής
27 Αυγούστου 2011