Θα μπορούσε να το έλεγαν Σινεμά ο Παράδεισος. Το είπαν όμως Το παρδαλό κατσίκι. Παλιό σπίτι, όχι τίποτα το ξεχωριστό. Αλλά η αυλή είχε τσιμέντο και τα λουλούδια ήταν μαντζουράνες και ντάλιες. Πάνω στο φράχτη ανάποδα τρυπητήρια, σαν πυγολαμπίδες να φωτίζουν τη νύχτα και μερικοί τρίφτες, για φωτιστικά πάνω απ’ τα τραπέζια. Και η τέχνη της μαγειρικής.
Πιάτα σπιτικά, νόστιμα όπως το φαγητό της γιαγιάς. Κοτόπουλο κεμπάπ και κολοκυθοκεφτέδες. Την ώρα που έγερνε ο ήλιος όλα έμοιαζαν μαγικά. Δυό χορευτικές φιγούρες σέρβιραν πιάτα και χαμόγελα.
Μαγγανείες και Πέτρος Λούκας και τζαζοειδή κομμάτια, άπλωναν τις νότες όπως τα κύματα του Ρακοπόταμου λίγο πριν. Η Ελλάδα είναι παντού όμορφη. Άχνα δεν θα βγάλω για την ασχήμια.
Απόψε Οβελίξ και Αστερίξ, έγραφε ο μαυροπίνακας. Όλα ήταν κινηματογράφος. Η κοτσίδα του Δημήτρη, που πηγαινοέρχονταν ξυπόλητος και το μακρύ πράσινο -σαν τα μάτια της -φουστάνι της Μαρίας.
Δεν ήταν μόνο ωραίοι, αλλά και γρήγοροι. Και νέοι. Τόσο νέοι, στη γερασμένη από καιρό χώρα μας.
Όλοι έβγαζαν φωτογραφίες. Το μεγάλο ρολόι, σαν από καμπαναριό, τα κρεμασμένα με τέχνη ψαθάκια στα παντζούρια, τα ξύλινα παλιά παγκάκια, σαν αυτοσχέδια έμπνευση της στιγμής.
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο.
Ένα απλό ταβερνάκι είναι.
Αλλά να, στο απλό κάνεις κλικ. Σαν την τέχνη της ζωής.
Ταξιδευτής
27 Αυγούστου 2012
Πιάτα σπιτικά, νόστιμα όπως το φαγητό της γιαγιάς. Κοτόπουλο κεμπάπ και κολοκυθοκεφτέδες. Την ώρα που έγερνε ο ήλιος όλα έμοιαζαν μαγικά. Δυό χορευτικές φιγούρες σέρβιραν πιάτα και χαμόγελα.
Μαγγανείες και Πέτρος Λούκας και τζαζοειδή κομμάτια, άπλωναν τις νότες όπως τα κύματα του Ρακοπόταμου λίγο πριν. Η Ελλάδα είναι παντού όμορφη. Άχνα δεν θα βγάλω για την ασχήμια.
Απόψε Οβελίξ και Αστερίξ, έγραφε ο μαυροπίνακας. Όλα ήταν κινηματογράφος. Η κοτσίδα του Δημήτρη, που πηγαινοέρχονταν ξυπόλητος και το μακρύ πράσινο -σαν τα μάτια της -φουστάνι της Μαρίας.
Δεν ήταν μόνο ωραίοι, αλλά και γρήγοροι. Και νέοι. Τόσο νέοι, στη γερασμένη από καιρό χώρα μας.
Όλοι έβγαζαν φωτογραφίες. Το μεγάλο ρολόι, σαν από καμπαναριό, τα κρεμασμένα με τέχνη ψαθάκια στα παντζούρια, τα ξύλινα παλιά παγκάκια, σαν αυτοσχέδια έμπνευση της στιγμής.
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο.
Ένα απλό ταβερνάκι είναι.
Αλλά να, στο απλό κάνεις κλικ. Σαν την τέχνη της ζωής.
Ταξιδευτής
27 Αυγούστου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου