Ο δρόμος

Mετά ο δρόμος έγινε δύσβατος, τα πόδια μας βάραιναν,
τα χέρια μας μάτωναν, η ανάσα μας  ακούγονταν δυνατά,
τόσο, που ούρλιαζαν πλάι μας οι λύκοι,
δεν φοβηθήκαμε,
ανταλλάξαμε τις καρδιές μας και συνεχίσαμε.

Είχαμε στο νου μας τις παγίδες, προχωρούσαμε σιγά,
πόσοι και πόσοι δεν τσακίστηκαν μες τα σκοτάδια,

πόσοι δεν έφτασαν ποτέ πριν τον θάνατο.

Από μακριά μπερδεμένες φωνές προγόνων,
πέρασαν κάποτε απ’ τον ίδιο δρόμο,
άλλοι δείλιασαν και γύρισαν πίσω,
άλλοι τράβηξαν μπροστά χωρίς να μετράνε
τον φόβο,
δίχως νερό στα παγούρια τους,
με ξερό στόμα, κόκκινα μάτια απ’ την αγρύπνια
των ονείρων,
σκεπάζονταν με κίτρινα φύλλα
τις κρύες νύχτες,
αγκαλιαζόταν με τ’ αστέρια
να ζεσταθούν .

Απλώθηκε ένα κόκκινο φεγγάρι καταμεσής στον ουρανό,

πήραμε χρώμα και συνεχίσαμε,
σαν  να περπατούσαμε  πάνω σε σύννεφα,
απαλά.
μην μας ακούσουν τα θηρία.

Πιαστήκαμε με τα χέρια,
μη χαθούμε.
Ήμασταν τόσο σίγουροι πια.

Ταξιδευτής
Σεπτέμβρης 2011




Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας