28 Απρ 2012

Μικρή Πατρίδα

Γεννήθηκα ένα χειμωνιάτικο βράδυ, ενός παλιού Φλεβάρη, στην  μήτρα μιας γυναίκας. Αργότερα την φώναζα μάνα.
Γεννήθηκα ένα πρωί Πέμπτης, Φθινόπωρο, σε μια καλύβα. Αργότερα έμαθα, ήταν το σπίτι μου.
Το πρώτο κλάμα, το πρώτο φως, το πρώτο χάδι. Αργότερα έμαθα ότι ήταν η ζωή.
Είπα την πρώτη λέξη, έκανα το πρώτο βήμα, με κράταγε το χέρι του πατέρα, του παππού, της γιαγιάς. Αργότερα κατάλαβα την αγάπη.
Στα μπλε τετράδια έγραψα τις πρώτες σκέψεις μου, ορθογραφία, αντιγραφή, νόημα, δίδαγμα. Οι πρώτες ζωγραφιές .
Κλώτσησα την πρώτη μπάλα, ξεφύλλισα το πρώτο βιβλίο, έφτιαξα τον πρώτο χιονάνθρωπο. Έμαθα το παιχνίδι.
Γεννήθηκα σ’ ένα χωριό, ήταν η πρώτη μου πατρίδα.
Πέρασαν πολλά χρόνια, πατρίδα έγινε ολόκληρος ο κόσμος μέσα μου.
Τότε κατάλαβα τη ρίζα μου. Γεννήθηκα ένα δέντρο.

Ταξιδευτής
17 Απριλίου 2012



27 Απρ 2012

Πάνω απ’ όλα ο Άνθρωπος.

Στην εποχή  της υπερ-πληροφόρησης, δεν δικαιολογείται άγνοια. Σύγχυση δικαιολογείται, λόγω της παραπληροφόρησης.
Παραπληροφόρηση έντεχνη, που υποκρύπτει τα ιδιοτελή συμφέροντα του εκπομπέα.
Τι θα πει, ότι δεν ήξερε τι εστί Χρυσή Αυγή. Αν τον ρωτούσες για την αθλητική του ομάδα, θα σε έβγαζε νοκ άουτ.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα δεν ήξερα, ας ρώταγε.
Η ρήση του Αϊνστάιν, ότι η βλακεία είναι απέραντη, δυστυχώς ισχύει ακόμα, και δυστυχώς είναι και το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ποιοτική δημοκρατία σημαίνει και ποιοτικούς ανθρώπους. Σημαίνει ανθρώπους ενημερωμένους και όχι κατευθυνόμενους και χειραγωγημένους, στα γονυπετή συμφέροντα. "Ο λαός είναι σοφός", είναι μύθος φοβερός,
Δημοκρατία πάλι χωρίς αυθεντική και αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση δεν υφίσταται, οπότε:
Εδώ που φτάσαμε, όλοι μέσα σ’ ένα σαπιοκάραβο που μας πέταξαν οι άνομες πασοκοδεξιές κυβερνήσεις, έχουμε χρέος να επιβιώσουμε πριν βουλιάξουμε όλοι μαζί. Γιατί αυτοί που θα τους ξαναψηφίσουν, δεν είναι πάνω στο καράβι. Μιλάνε εκ του ασφαλούς και βλέπουν την πολιτική ως χόμπι, ωσάν να παίζουν ποδόσφαιρο ή  σκάκι στην καλύτερη περίπτωση, στις  πλάτες του λαού.
Αν κάνουμε ένα πείραμα και βρεθούμε δέκα τυχαίοι άνθρωποι σ’ ένα τραπέζι, δύσκολα θα συμφωνήσουμε στις λεπτομέρειες.
Ας αφήσουμε τις λεπτομέρειες και τις διαφορές τούτη την ώρα, που το ναυάγιο οι μνημονικοί το έχουν σχεδιάσει με μαθηματική ακρίβεια. Μόνο που αυτοί δεν είναι μέσα στο πλοίο. Είναι στα σαλόνια των οικονομικών κολοσσών που υπηρετούν. Για αυτούς οι άνθρωποι είναι αριθμοί. Τόσοι άνεργοι, τόσα λουκέτα, τόσες αυτοκτονίες, τόσες δολοφονίες, τόσα ματ, τόσοι ψήφοι, τόσες καταθέσεις ο ένας, τόσες ο άλλος, τόσες τράπεζες, τόσοι πεινασμένοι, τόσες μίζες. Τόση αριθμολαγνεία ούτε στο καζίνο. Μας παίζουν στη ρουλέτα, για πάρτυ τους.
Και θα χάσουν.
Πόσοι είναι αυτοί;
Είμαστε οι πολλοί. Είμαστε όλοι αυτοί που δεν είναι ένας αριθμός η ζωή μας, στη ρουλέτα τους.

Όλοι μαζί να τους ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΩΡΑ

Το μέτωπο είναι ΕΝΑ

Ή εμείς ή αυτοί
 
Πάνω απ’ όλα ο  Άνθρωπος

Δουλειά, υγεία, παιδεία, παραγωγή ζωτικών αγαθών, μέλλον, αυριανή μέρα.

Αυτοί λένε πρώτα, οι τράπεζες, πρώτα τα όπλα, πρώτα τα κέρδη μας και όσοι απομείνουν ζωντανοί.

Εμείς όλοι, ΔΕΝ θα τους αφήσουμε.

Ταξιδευτής
27 Απριλίου 2012

26 Απρ 2012

Όλα απ’ την αρχή

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά την κατοχή στην Ελλάδα, ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος. Με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.
Μεγαλώσαμε μέσα  σ’ αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, μέσα σ’ αυτή την τροχοπέδη της εξέλιξης.
Ο καλός δεξιός, ο κακός αριστερός και τανάπαλιν. Η χώρα μας ήταν φτωχή και μπαρουτοκαπνισμένη Ακολούθησαν ξερονήσια και ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις και η χώρα έφθασε στη δικτατορία του 67. Μπήκαμε 7 χρόνια στο γύψο.
Το 74 ξεκινάμε απ’ την αρχή.
Υπήρχε ενθουσιασμός και ελπίδα ότι μπορούμε να κτίσουμε μια δημοκρατία της προκοπής. Ως το 81 υπήρχαν έντονες πολιτικές ανησυχίες, κάτω απ’ το κράτος της δεξιάς. Μπορεί να νομιμοποιήθηκε το κκε, μπορεί να καθιερώθηκε η δημοτική γλώσσα συνεννόησης, μπορεί να φτιάχτηκε ένα καινούριο σύνταγμα, αλλά τα ουυυυυυ δεν εξέλιπαν. Το 81 ήρθε "επιτέλους" το σοσιαλιστικό κόμμα στην εξουσία και παρ’ όλο που δεν το ψήφισα, -από τότε το θεωρούσα δημαγωγικό-, την άλλη μέρα νοιώσαμε να πνέει ένας καινούριος άνεμος στη χώρα.
Δεν άργησαν να φανούν οι πρώτες κινήσεις του, αύξηση μισθών στους στρατιωτικούς, ισοπέδωση στην παιδεία και τα πρώτα σκάνδαλα.
Από τότε και μετά, το ένα κόμμα παρέδιδε στο άλλο καμένη γη. Και η αριστερά ασκούσε κριτική, από ποσοστά πολύ χαμηλά.
Μπήκαμε στην ΕΟΚ, μπήκαμε στο ευρώ, ανέβηκε κατακόρυφα το βιοτικό επίπεδο. Για την ΕΟΚ "εκείνο που θυμάμαι", είναι ότι μας έλεγαν ότι μας δίνει χρήματα, να φθάσουμε στο επίπεδό της. Το πασοκ στην αρχή δεν την ήθελε, μετά την ήθελε, τώρα δεν ξέρει τι του γίνεται, γιατί ουσιαστικά δεν υφίσταται, παρά σαν κόμμα της διαφθοράς και των σκανδάλων. Η δεξιά προσπαθεί από την πίεση των εξελίξεων, να ξεπλύνει ένα αμαρτωλό ιστορικό παρελθόν.
Αν γυρίσουμε πίσω στην πρόσφατη ιστορία θα δούμε 38 χρόνια φαγούρας, δυό κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία και να ονομάζονται κόμματα εξουσίας. Και να έχουν όλα τα μέσα να ασκούν βία στο λαό. Μέσα ενημέρωσης, στρατό, ματ και μικρούς και μεγάλους παραγοντίσκους σε όλη την Ελλάδα, να αλωνίζουν πάνω στις πλάτες ενός λαού, που προσδοκούσε και νόμιζε ότι πήγαμε στη γη της επαγγελίας. Τα συγκροτήματα Λαμπράκη, Μπόμπολα, Κουρή, οι σαβουροδεξιές εφημερίδες απ’ την άλλη, ο Κωστόπουλος απ’ την παραάλλη, τα κανάλια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια, τα ατέλειωτα μπλα μπλα …Και μια ολόκληρη εποχή, που αντί να μιλάμε πως θα στεριώσει μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη χώρα, μιλούσαμε ποιός κάνει τα μεγαλύτερα σκάνδαλα.
Αντί να μιλήσουμε για γνώση, μιλούσαμε για γυαλιστερά τζίπ, αντί να στραφούμε στην παραγωγή, φτιάχνοντας μικρά εργοστάσια, κουβαλούσαμε εδώ τους μεγάλους ναούς της ευδαιμονίας, αντί να σπείρουμε τα χωράφια, σπέρναμε τη γραφειοκρατία.
Και τώρα;
Και τώρα, δεν έχουμε διδαχθεί ακόμα τίποτα σαν λαός;
Αγκυλωμένοι σε εμμονές, σε ετικέτες, δεξιές και αριστερές συνεχίζουμε το ίδιο βιολί.
Δεν θέλω να είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός. Θέλω να είμαι Άνθρωπος της πράξης, της παραγωγής, της δικαιοσύνης, της νομιμότητας σε ένα σωστά οργανωμένο κράτος όμως, να έχω υποχρεώσεις και δικαιώματα και κίνητρα και όνειρα.
Το κλειδί είναι η παραγωγή, όσες ώρες και να συζητάμε, ούτε ένα μαρούλι δεν θα έχουμε να φάμε το μεσημέρι.
Εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Εδώ που μας έφτασαν δηλαδή, γιατί οι πολιτικοί οφείλουν να προστατεύουν τους λαούς και όχι να τους αφανίζουν.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει  σε τούτες τις εκλογές, είναι να φύγουν όλοι αυτοί που είχαν θέσεις εξουσίας τα τελευταία χρόνια. Και να ξεστραβωθούν οι ετικέτες, ώστε να σκεφθεί ο κόσμος λογικά και πρακτικά.
Δεν βλέπω το λόγο γιατί ο δεξιός να μη ψηφίσει αριστερά. Αυτό δεν τον καθιστά αυτομάτως αριστερό. Αριστερά σημαίνει τρόπος και ευαισθησία ζωής.
Έχουμε χρέος να ανατρέψουμε την επέλαση του θανάτου. Οι οικονομικοί κολοσσοί και οι υπηρέτες τους, συνειδητοί και ασυνείδητοι, κάνουν τη δουλειά τους, Φράγκο δεν δίνουν πόσοι αυτοκτονούν και πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα. Νούμερα μας έβλεπαν, νούμερα θα είναι και οι νεκροί γι’ αυτούς.
Ας δώσουμε μια τελευταία ελπίδα στη χώρα.
Προσωπικά θα ψηφίσω Σύριζα, όχι επειδή ταυτίζομαι, αλλά επειδή έδειξε την μεγαλύτερη αντίσταση στην θύελλα των τελευταίων χρόνων. Αρκεί οι Έλληνες να ψηφίσουν ΑΝΤΙ. 
Έτσι κι αλλιώς αυτή η τραγωδία δεν αντέχεται, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, εκτός απ’ την κόλαση που μας οδήγησαν.
Μια χαραμάδα ελπίδας να δώσουμε ξανά στον τόπο, χωρίς αφέντες και προστάτες..
Και μη φοβάστε, ο  Βενιζέλος και οι οικονομικοί κολοσσοί δεν θα πεινάσουν ποτέ,  μη τους λυπηθείτε άλλο, όσο κι αν εκλιπαρούν με χίλια τερτίπια την ψήφο σας.
Όλα απ’ την αρχή.
Με σεβασμό στην μοναδικότητα κάθε Ανθρώπου  και τις ζωτικές ανάγκες επιβίωσης.


Ταξιδευτής
26 Απριλίου 2012

19 Απρ 2012

Το τρένο, ο σκύλος και η Οκτάνα

Δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Στις 9 παρά 20 τα τελευταία χρόνια, το τρένο έχει ήδη φύγει στην ώρα του.
Άφησε τον Αλέξη στο σταθμό και πήγαινε στη δουλειά του. Τα αυτοκίνητα κάνουν ουρές στο δρόμο το πρωί. Παρκάροντας είδε το βιβλίο, στο κάθισμα του συνοδηγού. Ένοιωσε όπως η μάνα, που ξέχασε να δώσει το σάντουιτς στο παιδί της, για την διαδρομή.
Παρά δέκα, ήταν πίσω στο σταθμό. Οι πόρτες του όλες κλειστές, το τρένο δεν έφευγε.
Ένα νεαρό ζευγάρι κράταγε μια πόρτα ανοιχτή και ένα σκύλο. Ο ελεγκτής, αυτός που δουλειά του είναι να τρυπάει τα εισιτήρια, όπως έγραφε ο Σκαρίμπας, ήταν κατακόκκινος απ’ τα  νεύρα του. Λογομαχούσε με το ζευγάρι, ζητώντας  ο ένας τα στοιχεία του άλλου. Ο σκύλος κούναγε την ουρά του.
 Τα τζάμια ήταν αδιαφανή απ’ έξω. Διαφανή από μέσα. Δέκα βαγόνια ήταν πολλά για να τα διατρέξει όλα. Ο ελεγκτής τραβούσε την πόρτα, ο νεαρός τραβούσε κι αυτός. Ο σκύλος γαύγιζε.
Πάνω στο διάδρομο του τρένου μια κοπέλα, πρόλαβε μόνο να δει τα μακριά της μαλλιά, πάνω στο κόκκινο μπουφάν της.
-Κράτα αυτό το βιβλίο. Θα στο ζητήσει κάποιος, πρόλαβε να πει.
Η πόρτα έκλεισε βίαια. Το τρένο σφύριξε.
Το νεαρό ζευγάρι, ο σκύλος και αυτός, έμειναν στην αποβάθρα.
Ο ελεγκτής έλεγε ότι ο σκύλος  έπρεπε να είναι σε  κιβώτιο- πακέτο, για να μπει στο τρένο. Το ζευγάρι έλεγε, ότι είναι σαν παιδί τους.
Όταν γύρισε, τηλεφώνησε στον Αλέξη.
-Ξέχασα την Οκτάνα, στο αυτοκίνητο.
-Είναι μες το τρένο. Ψάξε μια κοπέλα με κόκκινο μπουφάν και πράσινα μάτια. Ναι, δίνοντας το βιβλίο, πρόλαβε το χρώμα των ματιών της.

Είχε ανοίξει το βιβλίο και διάβαζε. Της το είχε δώσει ένας άγνωστος και θα της το ζητούσε κάποιος άγνωστος.

- Έχω την Οκτάνα. Το πιο δυνατό μου ταξίδι, είπε ο Αλέξης.


Κι όμως, υπάρχει ελπίδα.

Ταξιδευτής
19 Απριλίου 2012
.

17 Απρ 2012

Μέσα από Σένα


Μέσα από Σένα υπήρξα
Τα φωτεινά σου χρώματα με ύφαναν
Σε όλη μου τη ζωή
Μονοπάτια έγιναν λεωφόροι
Ρυάκια έγιναν ποτάμια
Απέραντες θάλασσες τα ταξίδια
Συ ένωσες το γαλάζιο
Συ έφερες την άνοιξη
Συ μίλησες με τα πουλιά
Συ έστρωσες το τραπέζι της γης
Συ ψιθύρισες την ειρήνη
Συ πολέμησες τον πόλεμο
Συ σήκωσες τρικυμίες στην αδικία των καιρών
Συ γαλήνεψες τα κύματα των επιθυμιών
Συ ζωγράφισες κόκκινο τον τοίχο
Συ πότιζες ένα σπόρο στη γλάστρα να φυτρώσει
Εγώ ήμουν ο σπόρος
Φύτρωσα
Και με μεγάλωσες με όλη την τρυφερότητα του σύμπαντος
Μέσα από Σένα ένοιωσα Άνθρωπος
Μη φοβάσαι το θάνατο
Την μη αθανασία να τρομάζεις μου χαμογέλασες.


Κωστής Ταξιδεύων
17 Απριλίου 2012

13 Απρ 2012

Ω γλυκύ μου Έαρ!


Τούτος ο μακρύς δρόμος της σταύρωσης οδηγεί στην Ανάσταση.
Μικρός  ανασήκωνα τις πέτρες, να ανακαλύψω τα κρυμμένα μυστικά τους. Ξεφύλλιζα τις σελίδες των βιβλίων, να συναντήσω τη συνέχεια του κόσμου. Ανέβαινα στην κορυφή του βουνού και αγνάντευα τον δρόμο που άφηνα πίσω.
Η άλλη πλευρά, ήταν η έκπληξη, στα παιδικά μας μάτια.
Στέκεσαι για μια στιγμή. Κοιτάς πίσω, κοιτάς μπροστά.
Σηκώνεις τα χέρια και τα μάτια στον ουρανό και φωνάζεις δυνατά.
Είμαι ζωντανός, ένα πλάσμα ασήμαντο μες την απεραντοσύνη σου.
Σ΄ ευχαριστώ που γεννήθηκα, από μια απειροελάχιστη λεπτομέρεια.
Για τούτο το ταξίδι, για τούτο το πέταγμα.

Ταξιδευτής
13 Απριλίου 2012

7 Απρ 2012

Εμείς κρατάμε την Ο μορφιά, να παλεύουμε την ασχήμια.

O άνθρωπος προσαρμόζεται σε όλες τις αντικειμενικές συνθήκες, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Όπως και όλη η φύση, τα πουλιά, τα φυτά και τα ζώα.
Το ένστικτο της επιβίωσης απ' τη μια και η χαρά της ζωής απ΄ την άλλη.
Ο νους του ανθρώπου πήγε ψηλά. Αλλά δεν κατάφερε να τιθασεύσει τα πιο απλά όπλα του θανάτου.
Ζούμε σε μια χώρα μαγική.
Ζούμε σε έναν κόσμο εφιαλτικό.
Ποτέ άλλοτε, δεν ένοιωσα τόσο έντονα μέσα μου, αυτή την αιώνια σύγκρουση.
Ζούμε σε μια στιγμή του χρόνου, σε μια γωνιά της γης, σαν μια σταγόνα στον ωκεανό οι ζωές μας στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Κι όμως του καθένα μας η ζωή μοναδική. Μια φορά μας χαρίζεται. Τι θα την κάνουμε ; Που θα την ξοδέψουμε;
Είναι δύσκολο αυτό να το συλλάβει ο νους.
Το αντιλαμβάνεται όμως η καρδιά. Όπου μπορεί να ανθίσει, μέσα σ’ ένα μπαρουτοκαπνισμένο περιβάλλον.
Ο πλούτος της γης είναι τόσο απλοχέρης όσο και ό ήλιος, όσο και ο αέρας που αναπνέουμε.
Πάντα όμως θα πεθαίνει ένας στρατιώτης με ένα όπλο στο χέρι κι ένα τεράστιο Why, σαν εκείνη την αφίσα στα φοιτητικά μας δωμάτια.

"Θέλω να διατηρήσω τον κόσμο όπως είναι, όχι γιατί μου φαίνεται καλός - αντίθετα τον θεωρώ άθλιο - αλλά γιατί ζω μέσα σ’ αυτόν και δεν μπορώ να τον καταστρέψω χωρίς να καταστραφώ μαζί του."(Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος)

Είμαστε μέσα σε μια Άνοιξη που κανείς δεν ξέρει πια τι θα συμβεί, όπως δεν λογάριαζε κανείς λίγες μέρες πριν τον Μάη του 68 στο Παρίσι.
Βλέπω ένα κορίτσι να αγναντεύει μακριά, κρατώντας τη μελωδία των Ονείρων στα χέρια του, βλέπω ένα αγόρι να προσεύχεται μελωδικά στο σμίξιμο των ανθρώπων.

Τι είναι άραγε αυτό που τους χωρίζει και άλλοι κρατούν όπλα και άλλοι βιολιά;

"Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για πολύ, αν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη".
(Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας)

Και εκεί αρχίζει ο πόλεμος.
Η άμυνα απέναντι στους δολοφόνους που νόμισαν ότι η ζωή είναι, πως με τη δύναμη του χρήματος και των όπλων θα κατακτήσουν τον κόσμο. Οι ίδιοι γίνονται φαντάσματα και η ανθρωπότητα κόλαση.
Εμείς κρατάμε την Ο μορφιά, να παλεύουμε την ασχήμια.

Και όταν σε βλέπουν να είσαι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, που παλεύεις για πέντε αλήθειες, σου βάζουν ένα πιστόλι στο κεφάλι και πατάν τη σκανδάλη.
Ήταν μια αυτοκτονία, θα πουν οι δολοφόνοι.


Ταξιδευτής
7 Απριλίου 2012