Η ανάγκη τρομοκρατεί τους τρομοκράτες

Δεν ακούω τι λέει ο Μάνος-δράση  και τι δεν λέει. Θυμάμαι τη φυσιογνωμία του από τα αρχαία χρόνια της Αλατίνης. Θυμάμαι ακόμα, ότι μαζί με τον Ανδριανόπουλο, υποστηρίζουν τη ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς. Χωρίς κρατική παρέμβαση όλα αυτορυθμίζονται, έτσι τους βολεύει, έτσι τραγουδάνε, μια στο πάλκο της νέας δημοκρατίας και μια στη πίστα του πασοκ. Και αφού κατά καιρούς συμβούλεψαν κατά το δοκούν, αυτορυθμίστηκε η αγορά όπως ήθελαν. Δεν λέω ήταν μεθοδικό και στοχευόμενο το σχέδιο.
Επιδοτούμε την κατανάλωση και γεμίζουμε την χώρα μαγαζάκια.  Έτσι μες τον πληθωρισμό των μαγαζιών οι τιμές θα πέσουν. Αλλά μετά τους την έχουμε στημένη, θα φέρουμε όλα τα μεγάλα τραστ απ’ έξω, σ’ αυτή τη λιλιπούτεια αγοραστικά χώρα και θα τους πάρουμε το κεφάλι όλους μαζί. Δούλεψαν χρόνια οι νεο-φιλελευθερίζοντες ζογκλέρ σ’ αυτό το τσίρκο.
Τώρα ο Μάνος επανέρχεται με καινούρια κόλπα.
Ψήφισα Μάνο, σταμάτα να με θεωρείς δεξιό, μου ΄λεγε ο φίλος πριν.
Ο Μάνος-δράση, λέει προτείνει σύνταξη στα 67 σε όλους τους Έλληνες, άσχετα αν ήταν περιπτεράδες  ή πρωθυπουργοί. Και καμία εισφορά υπέρ των ταμείων για τους υπαλλήλους από τους εργοδότες. Ακούγεται καλό για να είναι αληθινό. Όποιος θέλει περισσότερα και μπορεί, ας κάνει ιδιωτική ασφάλεια λέει ο Μάνος.. Μπράβο Μάνο, θα σε υιοθετήσει ο Σύριζα, που του ξέφυγε και μίλησε για εκατό χιλιάδες θέσεις στο δημόσιο…σε βάθος χρόνου το δικαιολόγησε, αφού ξεμείνουμε στους μισούς απ’ ότι έχουμε!
Ας σοβαρευτούμε και να μιλήσουμε απλά, του είπα.
Έχουμε δυό επιλογές. Το μέτωπο της πασοκοδεξιάς και τζημερουμάνου ή άλλως το θανατηφόρο μνημόνιο. Και τον λαό, που εκφράζεται εδώ και τρία χρόνια στους δρόμους και ακουμπάει στον Σύριζα σαν  εκφραστή του.
Αφού όλοι μιλάνε για διλλήματα, αυτό είναι το πραγματικό δίλλημα.   
Άρα ψηφίζοντας Μάνο, ψηφίζεις  το πρώτο πακέτο.
Ο φίλος το κατάλαβε, μες τη κουβέντα, στέρεψαν τα επιχειρήματά του.
Θα το ξανασκεφτώ, είπε.
Εκείνοι όμως που πρέπει να το ξανασκεφτούν είναι όσοι θα ενισχύσουν την Δημαρ. Ίσως για ελάχιστους ψήφους στερήσουν τον Σύριζα απ’ την πρωτιά και το μπόνους των 50 εδρών. Ίσως έτσι στηρίξουν το πρώτο μέτωπο, που υποτίθεται αντιπαλεύουν. (Αυτοί δυστυχώς έθεσαν τους σκάρτους κανόνες του παιχνιδιού).
Φαντάζομαι ότι αυτό το βλέπουν και κάποιοι πιο ανοιχτόμυαλοι απ’ το κκε, η σίγουρη πτώση του θα οφείλεται σ’ αυτούς.
Αλλά η μεγάλη δεξαμενή του Σύριζα δεν έχει τώρα χρώμα, είναι ο λαός που μπορεί να ψήφισε και  το τσίρκο με τα θηρία, στις προηγούμενες εκλογές (με τόσες κολουτούμπες, δικαιούνται το χαρακτηρισμό). Αρκεί να κοιτάξει το άδειο πορτοφόλι του και να καταλάβει ότι και αυτό, θα του το πάρουν οι σωτήρες της πατρίδας(sic).
Όσο για τη Λαγκράντ και τη παρέα της μια απλή συμπόνια για την ευαισθησία της… Αχ αυτά τα ευαίσθητα σημεία των πολυεκατομμυριούχων, φαγούρα τους δημιουργούν ανάμεσα στα σκέλια τους…
Αλλά πέρα απ’ όλα αυτά υπάρχει η ανάγκη. Αυτή που τρομοκρατεί τους τρομοκράτες.

Ταξιδευτής
28 Μαΐου 2012

Η ανάγκη οδηγεί τα πράγματα

Εντάξει το καταλάβαμε, για όλα τα δεινά της χώρας φταίει ο Σύριζα. Μάλλον και για την ευρωπαϊκό οικονομικό χάος, ίσως και για το παγκόσμιο. Το φαινόμενο της πεταλούδας έχει κατανοηθεί για τα καλά μέσα στη θεωρία του χάους. Κλείνει η Σταδίου από μια πορεία και την ίδια μέρα κλείνουν  εκατό μαγαζιά ανά τη  χώρα, ναι, το φαινόμενο της πεταλούδας.
Είναι βέβαιο ότι αν δεν υπήρχε ο Σύριζα , αν δεν υπήρχε ο λαός που να αγανακτεί με αυτά που βιώνει, η χώρα  θα ήταν όπως τρία χρόνια πριν, μες την ευημερία, μες τη δημοκρατία, μες τον παράδεισο που την οδήγησαν  τα στιβαρά πασοκοδεξιά χέρια απ’ τη μεταπολίτευση και μετά. Τότε που ο Σύριζα ήταν μωρό στην κούνια, όλα έβαιναν καλώς…Υπήρχε βέβαια το κκε  αλλά δεν ενοχλούσε και κανέναν,  έπαιρνε τις σημαιούλες του, έκανε τη γυμναστική του, ο αθλητισμός είναι υγεία έλεγαν, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει, αλλιώτικα παθαίνει οστεοπόρωση και άλλα τινά…
Η εφηβεία του Σύριζα φταίει. Εκεί στα  δεκαέξι οι νέοι έχουν εκρήξεις. Ενώ μέχρι τότε κρέμονται από τους γονείς, ναι μπαμπά , ναι μαμά, ξαφνικά αρχίζουν και αμφισβητούν, επαναστατούν, απειλούν. Οι γονείς ψάχνονται.
Η πιο υγιής αντίδραση, αυτή του προσδιορισμού του είναι, αυτή η Άνοιξη στη ζωή του νέου, ο έρωτας και η επανάσταση. Κι εκεί που στο σπίτι όλα ήταν βολεμένα, τα παιδιά φρόνιμα ακολουθούσαν στις κυριακάτικες εκδρομές, όλα αλλάζουν. Κοντά στα δεκαοκτώ αποκτούν και δικαιώματα. Τραγωδία.
Φαντάσου ο μπαμπάς να ψηφίζει δεξιά και ο γιός να μας βγει αναρχοκομμούνι. Δυό φορές τραγωδία. Κάποιες φορές συμβαίνει και το αντίθετο. Όπως στη ταινία, η απίθανη ιστορία του Μπεντζαμίν Μπάτον. Τρείς φορές τραγωδία.
Όλα στη χώρα μας έγιναν ξαφνικά με την ενηλικίωση του Σύριζα. Κεραυνός εν αιθρία. Φταρνίζεται ο πιτσιρικάς και γίνεται πολιτικός σεισμός. Ότι είναι ζαβολιάρης ο  νέος είναι γεγονός, τους έβαλε τα δυό πόδια σ’ ένα παπούτσι. Μετά τους έδεσε και τα κορδόνια, τους ξεγύμνωσε  και τους άφησε να σέρνονται πακέτο στις μαρμελάδες τους, κάτι σαν τις ταινία Μόνος στο σπίτι. Οι κλέφτες είδαν κι έπαθαν. Ο πιτσιρίκος μπήκε στις καρδιές όλου του κόσμου, οι κλέφτες έγιναν φαντάσματα.
"Θρασύτατος" προχτές προειδοποίησε ότι λέει το εννοεί, δεν φοβάται να μιλήσει σαν τριανταεπτάρης, όσα τα χρόνια του, τόσο θα φτάσει και το ποσοστό του απ’ ότι φαίνεται, άκου ακόμα και στον Ολάντ να κάνει συστάσεις. Μη γίνεται κύριε Ολάντ , Ολαντρέου! Και τι έκανε ο Ολάντ, το απολύτως φυσιολογικό να μην τον συναντήσει, είχε δουλειά απ’ ότι φαίνεται να ανακαινίσει το ερειπωμένο σπίτι που άφησε κληρονομιά στα παιδιά του ο αντρέου, γιατί ο άνθρωπος ξέρει την ελληνική παροιμία, αν δεν στηρίξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.

Η ζωή όμως δεν είναι ταινία και ο λαός δεν είναι θεατής. Καιρός είναι  να  γίνει πρωταγωνιστής.
 
Ο λαός έχει την πιο σωστή κρίση, αλλά σε βάθος χρόνου.

Τζων Κέννεντυ, 1917-1963, Αμερικανός πρόεδρος [1960-1963]

Τώρα είμαστε στο βάθος χρόνου. Η νεοελληνική τραγωδία κορυφώνεται.
Η ανάγκη οδηγεί τα πράγματα.
Ο λαός το φιλοσόφησε  πια.

Όταν ο λαός δεν θα 'χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.

Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, 1712-1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφος

Ταξιδευτής
23 Μαίου 2012

Η φωνή

Απ' τη μια οι λαοί και απ'  την άλλη, οι χρηματοτραπεζίτες και το παγκόσμιο καζίνο.

Απ' τη μια ο Άνθρωπος που αγωνιά και απ' την άλλη τα  μαύρα κοράκια,  που χρόνια κατασπαράζουν τα ιδανικά της ανθρωπότητας.

Είναι αδίστακτοι όσοι έχουν μόνο ένα στόχο, τη συλλογή του οικονομικού πλούτου για πάρτη τους, χωρίς καμία έμψυχη, ανθρώπινη ιδιότητα. Το χρώμα του χρήματος είναι θανατικό.

Στη χώρα μας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, είχαν κι εδώ τους δικούς τους.

Το σχέδιο το υπηρέτησαν πιστά και πέτυχε.

Οδήγησαν τη χώρα στη κόλαση.

Τώρα καταρρέουν μέσα στο ίδιο το παλάτι τους, όπως η μαφία ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς, πιστόλια, πτώματα.

Τώρα καταρρέουν, όπως καταρρέει μια πολυκατοικία χωρίς θεμέλια, στον πρώτο μεγάλο σεισμό.

Ο σεισμός στη χώρα μας, ήδη έγινε.

Ερείπια, άνεργοι, πείνα, σκοτάδι.

Αν δεν αναγεννηθούμε, αν όλοι μαζί δεν βάλουμε πλάτη δίπλα στον Άνθρωπο που αργοπεθαίνει, θα πεθάνουμε όλοι μαζί.  

Τώρα είναι καιρός, να πιστέψουμε σ' ένα καινούριο σύμβολο, να στρατευθούμε μαζί του, όπως οι πιτσιρικάδες ειδωλοποιούν τραγουδιστές, όπως ο φίλαθλος τους ποδοσφαιριστές, όπως ο έρωτας  αγιοποιεί την μορφή του.
Αυτή την ώρα, μέσα σ’ αυτό το ατέλειωτο θεωρητικό καπνό των (παρα)πολιτικών συζητήσεων, μου γεννήθηκε μια αδυναμία, να ξεχωρίσω κάποιο σύμβολο.

Αδυναμίες

Εσύ δεν είχες καμία, εγώ είχα μία: αγαπούσα. Μπέρτολντ Μπρεχτ

Είχα χρόνια να εμπνευσθώ από κάποιο πολιτικό πρόσωπο, ίσως μιλάγαμε διαφορετικές γλώσσες.
Είδα κάποιον νεαρό άντρα, να κόβει το μάτι του, να ζωγραφίζει την ελπίδα μέσα στα χαλάσματα των καιρών, να στέκει αλύγιστος στις σειρήνες του πολέμου..
Αυτός ο νεαρός άντρας με το λόγο του, μπορεί να ανασύρει από το πάτωμα το κόκκινο σκονισμένο πανί, μπορεί να σηκώσει πιο ψηλά τη σημαία, μπορεί με το λόγο του, το είχε αποδείξει με τα έργα του.
Έχω ανάγκη να πιστέψω κάπου, σαν οπαδός, παραμερίζοντας την  επιφύλαξη της ιστορίας.
Έχω ανάγκη να πιστέψω στο νέο, στο άφθαρτο απ’ τη σκουριά του χρόνου, έχω ανάγκη να πιστέψω στο ανέφικτο.
Θεωρήστε το αδυναμία μου. Δεν θα είναι η πρώτη.
Κάνω στο μυαλό της ουτοπίας μου, αυτόν τον άνθρωπο, ότι έκαναν τον Λεωνίδα οι άνθρωποι που τον ακολούθησαν. Αν οι Πέρσες περνούσαν, τώρα αυτός ο τόπος θα ήταν ισλαμικός.
Κάνω στο μυαλό μου αυτόν τον άνθρωπο ότι έκανα με το CHE,  στα νεανικά μου χρόνια.
Οδηγώντας το πρωί ανάμεσα σε καταπράσινες πεδιάδες, σε ψηλά δέντρα, σε κελαηδίσματα πουλιών, ανάμεσα σε νερά καταρράκτες, ανάμεσα στον γαλάζιο ουρανό και την ολοστρόγγυλη επίπεδη γη, έκανα ανέφικτες σκέψεις, σκέψεις για τη ζωή μου, για τη ζωή μας.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, ανοιξιάτικο πρωινό, άκουσα τη φωνή μου, μιλούσα μόνος μου.

Προκλητικά όμορφη
Προκλητικά τραγική
Προκλητικά σύντομη

Για φαντάσου, ένας καινούριος κόσμος να γεννιέται πάλι.

Εδώ στη χώρα μας
Εδώ στην Ευρώπη
Εδώ στη γη μας.

Με κούρασαν οι σκέψεις μου.
Άνοιξα το ραδιόφωνο.
Και άκουσα την ίδια φωνή.


Ταξιδευτής
18 Μαίου 2012

Όλα πια είναι λίγα

Η κερασιά στον κήπο γεμάτη κόκκινα κεράσια. Η ροδιά πράσινα λεπτά φυλλαράκια, με άνθη έτοιμα να δέσουν καρπούς. Τριαντάφυλλα μπουμπούκια, τριαντάφυλλα κόκκινα. Μικρά σπουργιτάκια από κλαδάκι σε κλαδάκι. Μαγιάτικη συννεφιασμένη μέρα, με λίγες σταγόνες βροχής. Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων στην ίδια σελίδα, εδώ και μέρες.
Κάποτε η αγάπη για τη ζωή, μεταφράζονταν σε ιστορίες του νου και της ψυχής. Η μυρωδιά του χαρτιού ήταν   η Άνοιξη των χρωμάτων, ψυχανεμίζονταν τη λεπτομέρεια να πλάσει το όλο. Τα βιβλία ήταν τα όπλα μας, η πηγή που ανέβλυζε τ’ όνειρο, ιδέες γεμάτο φαντασία , -για ένα καλύτερο κόσμο. Η Ελλάδα του Ελύτη και του Σεφέρη, του Καβάφη και του Καζαντζάκη, του Ρίτσου και του Καραγάτση. Ο κόσμος του Ντοστογιέφσκι, έγκλημα και τιμωρία. Ο κόσμος του Χεμινγουέι, για ποιόν χτυπάει η καμπάνα, ένας κόσμος, ένα ολόκληρο σύμπαν που μύριζε μελάνι ελπίδας και απέραντου, ένα θεόρατο εικοσιτετράωρο του Οδυσσέα, του Τζεημς Τζόυς στο Δουβλίνο ή μια νύχτα στη Μασσαλία, του Ιζζο. Και όλα αυτά ξεκίναγαν από παραμύθια, από ιστορίες που τα τρία γουρουνάκια κατάφεραν να φάνε τον λύκο.

Όλα πια είναι λίγα.

Οι οθόνες δεν μυρίζουν γιασεμί, μη μου άπτου. Οι ιαχές των παιδικών χρόνων, όταν κλωτσούσαμε τη μπάλα στα δίχτυα, έγιναν ανώνυμες μετοχές, οι άνθρωποι μιλάνε με την καραμέλα του ευρώ στα στόματα, τα κόμματα με την αρωματική τσίχλα που διώχνει τη δυσοσμία της αναπνοής, οι θόρυβοι των μηχανών τρόμαξαν το κελάηδισμα των πουλιών, ακόμα και οι πρωτόγνωρες λέξεις- των παιδιών σώπασαν μπροστά στα game boys, η γιαγιά  μου πέθανε εδώ και χρόνια πάνω που έλεγε λιτότητα στα λόγια, άλλαξε το νερό στ’ αυλάκι να ποτίσουμε τον κήπο, να καρπίσει..
Όλα πια είναι λίγα, τα τραγούδια έχουν μεταλλικούς ήχους -και ζαχαρωμένους στίχους, οι ποιητές μετακόμισαν σε γειτονιές της φύσης, οι ροζ ιστορίες αποκοιμίζουν την ανησυχία του Πεσσόα, τα αηδόνια μόνο τις νύχτες κελαηδάν, όταν παύουν τα ουρλιαχτά των ανθρώπων.

Όλα πια είναι λίγα, αλλά αυτή η ξύλινη γλώσσα των κομμάτων, -πως λυγίζει όμως, όταν είναι να γλύψει τα όνειρα του λαού;
Και αυτός ο κάκτος στο μπαλκόνι μου, κι αυτός περιμένει τον Αύγουστο, να βγάλει τα λουλούδια του.
Ο Μάης πάντα μου θύμιζε ξεσηκωμούς και εξεγέρσεις, ανοίγω το παράθυρο να δω τους δρόμους πάλι…

Ταξιδευτής
12 Μαίου 2012

ΟΧΙ

 [...]Ἐπὶ πλέον, οἱ ἴδιοι ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε σὲ θέση νὰ φροντίζουμε ταυτόχρονα γιὰ τὶς ἰδιωτικές μας ὑποθέσεις καὶ γιὰ τὶς ὑποθέσεις τῆς πόλης μας, καὶ ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς εἴναι απασχολημενοί με ἰδιωτικὲς ἐπιχειρήσεις καὶ αὐτοὶ ἀκόμα κατέχουν τὰ πολιτικὰ ζητήματα στὴν ἐντέλεια. Γιατὶ εἴμαστε ὁ μόνος λαὸς ποὺ τὸν μὴ ἀναμειγνυόμενο καθόλου στὰ κοινὰ δὲν τὸν θεωροῦμε φιλήσυχο ἀλλὰ ἄχρηστο, καὶ οἱ μόνοι ποὺ ὅποτε δὲν τὰ ἐπινοοῦμε καὶ δὲν τὰ προτείνουμε οἱ ἴδιοι πάντως ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ κρίνουμε σωστὰ τὰ λαμβανόμενα μέτρα, τοὺς δὲ λόγους δὲν τοὺς θεωροῦμε καθόλου ἐμπόδιο τῶν ἔργων, ἀλλὰ μᾶλλον θεωροῦμε σὰν ἐμπόδιο τὸ νὰ μὴν ἔχουμε κατατοπισθεῖ προφορικὰ σὲ ὅσα ἔχουμε νὰ κάνουμε, πρὶν καταπιαστοῦμε μὲ αὐτά. [...]

Περικλέους Επιτάφιος λόγος


Παρακολουθούμε όλοι τις εξελίξεις στη χώρα μας, σε σχέση με το Ευρωπαϊκό και  το Παγκόσμιο γίγνεσθαι και κανένας από μας δεν μπορεί να ξέρει, τι θα μας φέρει η επόμενη μέρα.
Όλοι ξέρουμε όμως τι βιώνουμε εδώ και κάποια χρόνια, με αποκορύφωση της απόγνωσης τα δυό τελευταία.
Το πως φτάσαμε ως εδώ, είναι γνωστό σε όλους.
Τι κάνουμε τώρα;
Έχουμε τη εντολή του λαού: δύο στους τρείς κατήγγειλαν το μνημόνιο.
Έχουμε και μια άλλη διάθεση: δύο στους τρείς να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή ένωση.
Φαντάζομαι ζωντανοί όμως, όχι πεθαμένοι.
Εντελώς φυσιολογικά και ταιριαστά. Αν στον Σόιμπλε μοιάζουν οξύμωρα, ας πει στη χώρα του να μας δώσει τώρα τις αποζημιώσεις από την ναζιστική κατοχή της  χώρας του και καταστροφή της χώρας μας και μετά μπορεί να μιλάει…ως τότε ας το βουλώσει.
Θέλω να πω, ότι η παραμονή στην Ευρώπη  των λαών είναι ο κοινός μας τόπος, αλλά η παραμονή στην Ευρώπη του θανάτου, των συμφερόντων των δυνατών, μπορεί αν χρειαστεί να πάψει να είναι προορισμός μας.
Μόνο έτσι θα αποφύγουμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Η χώρα μας και ο καθένας από μας, έκανε τα λάθη της.

Τώρα;

Θα αυτοκτονήσουμε μαζικά, για χάρη των λίγων, για χάρη των οικονομικών κολοσσών και τοκογλύφων; Τα οικονομικά καζίνο και χρηματιστηριακά κόλπα σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν έχουν καμία σχέση με την  επιβίωση των λαών, ούτε η μαφία με την  πολιτική.
 
ΟΧΙ
Αυτό είναι το μεγάλο ΟΧΙ των εκλογών.
Και των επαναληπτικών θα είναι δυό φορές ΟΧΙ.
Χρέος όλων μας να στηρίξουμε αυτό το διπλό ΟΧΙ με τα δυό μας χέρια.
Αυτό το 35% της αποχής, αν είναι της αδιαφορίας, ας διαβάσει τον Επιτάφιο λόγο για τιμωρία πολλές φορές, αν είναι της απόγνωσης, ας δώσει την τρίτη και φαρμακερή δόση του ΟΧΙ.

Ταξιδευτής
10 Μαίου 2012

Η εποχή των αρχηγών πέρασε ανεπίστρεπτη.

Δεν θα υποστήριζα ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα από θέση αρχής. Αλλά στο φωτεινό και καθαρό πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, βλέπω τη συνισταμένη  ενός ολόκληρου λαού. Από μόνος του ο Τσίπρας και ο κάθε Τσίπρας δεν μπορεί  να κάνει βήμα.
Αυτή τη στιγμή έχει πίσω του την πλειοψηφία του λαού, που ακυρώνει το μνημόνιο που επέβαλαν στη χώρα οι λίγοι, με το αποφασίζουμε και διατάσουμε.
Νομίζω ότι όλοι πρέπει να δουν, ότι στέκεται στιβαρά και ανοιχτόμυαλα απέναντι σ’ αυτή τη λαϊκή απαίτηση, άσχετα αν ψήφισαν άλλα αντιμνημονιακά κόμματα. Κάποιος πρέπει να τραβήξει μπροστά.
Και επιβάλλεται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, εκφράζοντας αυτή τη συνολική απαίτηση και εδώ και στην Ευρώπη.
Αν σταθούμε στην άρνηση του ΚΚΕ καλύτερα ας αυτοκτονήσουμε…ούτε τα ποσοστά του δεν μπορεί να δει.
Οι ίδιες γυροβολές από το 74 και μετά. Αν πεθάνουν και οι γέροι του …
Τα σεβαστά κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή, δυστυχώς μετράνε μαζί με τα άκυρα και τα λευκά και την αποχή.
Το 35% της αποχής είναι η απόγνωση από το πολιτικό σύστημα. Tώρα είναι ο καιρός του ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στην πράξη, να σώσουμε ότι μπορεί ακόμα να περισωθεί.
Έτσι κι αλλιώς θα γίνουν εκλογές πάλι και τότε η μόνη ελπίδα είναι να πιστέψουμε όλοι, ότι τώρα είναι καιρός να αφήσουμε τα μελλοντολογικά και μετά θάνατον σενάρια, και να αλλάξουμε τώρα τη χώρα μας, στέλνοντας μήνυμα σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

Ταξιδευτής
9 Μαΐου 2012

Μέσα έξω

Θεοσκότεινα, μέσα, έξω. Θα  άφηνε ένα σημείωμα να εξηγεί τους λόγους και θα χανόταν από προσώπου γης. Απ’ τη μια σκοτεινή άβυσσο στην άλλη. Το φως έσβησε.
Κατακαλόκαιρο, καταμεσής του Ιούλη, μέρα της γιορτής της, 
Η Ιουλίτα πήρε το κρυμμένο σημειωματάριο, από το συρτάρι με τα εσώρουχά της, και έγραψε την τελευταία της λέξη. Σ αγαπώ.
Ήταν τα τελευταία δύο χρόνια της χώρας της και της ζωής της.
Το μνημόνιο, η κατοχή, η αντίσταση, οι δρόμοι, τα χημικά, οι ελπίδες, οι απογοητεύσεις, οι φίλοι, οι αυτοκτονίες, ο θάνατος παντού, οι άνεργοι, τα πεινασμένα παιδιά, οι άστεγοι, η αποδεκατισμένη χώρα, η βεντέτα της αριστεράς, η ακυβερνησία που καλά κρατεί και ο αγαπημένος της.
Τα τηλέφωνα χτυπούσαν ακατάπαυστα, αναπάντητα τα  χρόνια πολλά. Φορούσε μόνο το κιλοτάκι της, πάνω από 40 βαθμούς το σπίτι. Κοιτάχτηκε στο καθρέφτη του χολ, ένα παραμορφωμένο πρόσωπο από βουβό πόνο. Τα χείλη της όμως, από μόνα τους χαμογελούσαν φιλήδονα, απ΄ τη μέρα που γεννήθηκε. Τα μάτια της, κάρβουνα αναμμένα.
Μια από τις πιο όμορφες γυναίκες. Μέσα έξω.
Νύχτωνε. Το βυσσινί κινητό αναβόσβηνε συνεχώς, αθόρυβο. Το κοίταξε τελευταία φορά. 198 κλήσεις, καμία από κείνον. Της είπε άλλωστε ξεκάθαρα, δεν είμαι πια ερωτευμένος, την ώρα που κατέρρευσε.
Θα έφευγε μες τη νύχτα στο βουνό, μόνη της χωρίς τίποτα, ίσως σε μια σπηλιά που πήγαινε στα νεανικά της χρόνια με τους φίλους, όταν έφευγαν απ’ το σπίτι. Και εκεί θα…

Ήταν αυτός. Ναι ήταν αυτός. Το κινητό αναβόσβηνε. Δίστασε. Το σήκωσε, τα χέρια της έτρεμαν. Σιωπή. Σ αγαπώ, της είπε. Σιωπή.
Έξω είναι πανσέληνος. Τα τζιτζίκια μέθυσαν απόψε. Ντύσου. Να περπατήσουμε τη νύχτα.
Της μίλησε, όλα αλλάζουν. Του μίλησε. Είπαν θα συναντηθούν, αφήνοντας πίσω τον παλιό κόσμο.

Φόρεσε το άσπρο της φόρεμα, έκρυψε τα σημάδια του πόνου, είπε σήμερα γιορτάζω, σήμερα είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Αύριο έχουμε εκλογές, η αριστερά αναμένεται να σαρώσει, περίμενα όλη μου τη ζωή να δω έναν καινούριο κόσμο. Η ανθρωπότητα από τότε που γεννήθηκε έχει τις αδυναμίες της και κάνει κύκλους. Απόψε θα χορέψω τους δικούς μου κύκλους, απόψε θα μεθύσω. Σ αγαπώ.
Έβαλε λίγο άρωμα στο λαιμό και στο στήθος της και βγήκε στο δρόμο. Ολόγιομο το φεγγάρι, γεμάτα τα μπαλκόνια από καλοκαιρινές φωνές, γεμάτες οι τριανταφυλλιές, γεμάτα τ’ αστέρια στον ουρανό.
Στο μπαρ θα συναντούσε όλη την παρέα, με το πιο πλατύ χαμόγελο. Λες και ο κόσμος με μιας άλλαξε.
Από πρίγκιπας βάτραχος και από βάτραχος πρίγκιπας. Άστραφτε όταν μπήκε μέσα στις αγκαλιές και τα φιλιά των φίλων. Απόψε  κερνάω, απόψε γιορτάζω, απόψε αγαπάω όλο τον κόσμο, αύριο η πανσέληνος θα είναι δικιά μας, τους χαρίζουμε το σκοτάδι. Μίλησε για την παντιγέρα, χόρεψε μπάλο, συρτάκι και χασάπικο. Μέθυσε με το ευχαριστώ του Σταύρου Ζώρα και με το  παγωμένο κρασί.
Ήταν μια νέα γυναίκα, όμορφη, αέρινη, ερωτεύσιμη, ήταν ερωτευμένη αυτή, ίδια η επανάσταση.
Στο μυαλό της το φεγγάρι φωτεινό, γύρω το σκοτάδι, γεμάτο αστέρια.. Βγήκε έξω να το πιει, να το μεθύσει κι αυτό. Έξαψη.
Η ώρα ήταν πέντε το πρωί. Να μ’ αγαπάς, αυτό θέλω μόνο.

Ο Νίκος κάθονταν σ’ ένα πεζούλι, με άσπρο πουκάμισο και κοτσίδα τα μαλλιά, έπινε την μπύρα του..
Τι θα ψηφίσεις αύριο τον ρωτάει;
-Σύριζα
-Κόλλα το.
Φωτογράφισε το φεγγάρι, τον έβαλε στο πλάνο, άρμεγε  το φως που ξημέρωνε, τον πήρε αγκαλιά, πάμε μέσα τώρα. Μέσα έξω.
Μίλησαν ως τα χαράματα, εκείνος της έβαλε το χέρι στον ώμo, μαζί είπε…
Μια καινούρια μέρα ξημέρωνε, ένας καινούριος κόσμος. Πάμε.
Θαρθώ μαζί σου, της είπε ο Νίκος. Είμαι ερωτευμένη του είπε.
Την ακολούθησε ως το σπίτι της, λες και την περίμενε και κείνος πάντα.
Αχνόφεγγε. Μύριζε καλοκαίρι.
Ένα αηδόνι κελαηδούσε, κλεισμένο μες στο κλουβί, ήθελε λευτεριά.
Σώπα του είπε, το αηδόνι. Εκείνος την αγκάλιασε, τον έκανε διακριτικά πίσω.
Είμαι ερωτευμένη, του είπε
Διψώ, της είπε.
Οι δρόμοι του καλοκαιριού στις έξι το πρωί, είναι γεμάτο ελπίδα.
Διψώ, της είπε πάλι όταν έφτασαν στο σπίτι.
Ανέβηκαν πάνω, του έδωσε ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Της ζήτησε να μείνει.
Είμαι ερωτευμένη, του είπε ξανά.
Πήγαινε τώρα, είμαι μεθυσμένη, από ζωή, από έρωτα , από επανάσταση, άνθισα απόψε.
Βγήκε στο μπαλκόνι και τον κοίταζε όταν έφευγε. Ένα απογοητευμένο αρσενικό, είπε.
Ο έρωτας και η επανάσταση δεν έχουν καμία σχέση με το πήδημα, σκέφτηκε..
Το βράδυ ο Σύριζα κέρδισε τις εκλογές με 42%.
Ένας καινούριος κόσμος γεννήθηκε.
Η Ιουλίτα ήταν ερωτευμένη.
Η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο. Ίδια με την επανάσταση.
Μέσα έξω.

Ταξιδευτής
8 Μαίου 2012

Έλα να παίξουμε κρυφτό

Κρύψου να  σε ψάξω

Στις κόρες απ' τα μάτια

Μες την ανάσα

Στην αφή της καρδιάς

Στη μυρωδιά των μαλλιών

Ψάξε με

Πίσω από τις λέξεις

Μες τα τραγούδια

Στο μαξιλάρι της άρρωστης μέρας

Στις σταγόνες της σιγανής βροχής

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι, μου είπες την πρώτη φορά

Κι εγώ δεν είχα να σου χαρίσω τίποτα

Θα ψάξω να το βρω, μου είπες

Ένα παιδί βγήκε στο μπαλκόνι με τα μπλε παράθυρα

Κρατούσε ένα κόκκινο μπαλόνι

Όπως ο ουρανός κρατάει τη νύχτα το φεγγάρι

Όπως ένας  άντρας τα μάτια μιας γυναίκας

Όπως το σώμα την ψυχή
Όπως Εσύ εμένα

Ή όπως εγώ Εσένα.

Ταξιδευτής
5 Μαΐου 2012

Ένας χάρτης που δεν έχει τη χώρα της Ουτοπίας, δεν αξίζει να τον κοιτάς

Φίλε Γιώργη διαβάζουμε Αλέξη Ζορμπά και ψηφίζουμε Αλέξη Τσίπρα.
Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ.

Τόπο στα νιάτα και στο μέλλον. Ας αφήσουμε πίσω το σκουριασμένο παρελθόν.
Οι αγαθοδαιμόνιες αναλύσεις, μοιάζουν μεταξωτές κορδέλες. Δεν είναι τώρα καιρός.
Ρώτα τους νέους και να τραβήξουμε μπροστά.
Και τραβάμε μπροστά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
Γιατί αλλιώς βουλιάζουμε όλοι μαζί.
Ο Μανώλης Γλέζος κατέβασε τη σημαία  των ναζί, μην συμβεί το μοιραίο, να τους δούμε στη Βουλή.
Άξεστοι, αγράμματοι και απελέκητοι, τους εξέθρεψε πάλι η πασοκοδεξιά λαϊκίστικη λαίλαπα.
Βλέπουμε το καθαρό πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου κοντά στα 90 που δεν κουράστηκε, δεν έχουμε δικαίωμα να κουραστούμε ούτε λεπτό.
Καλό σημάδι στο κατεστημένο φίλε μου. Αλλιώς θα μείνουμε εδώ, να ανεβάζουμε ζαχαρωμένα τραγουδάκια και να κλαίμε τη μοίρα μας.
Ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον Άνθρωπο.

ΑΦΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ
ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ

Απέχοντας (το έκανα κι εγώ, στη έννοια ότι αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες), μένουμε εκτός.
Αυτή τη φορά είμαστε στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι, αποχή, λευκό, άκυρο, σημαίνει αφήνω τους άλλους να με βουλιάξουν.
Γιατί και αν η αποχή άλλαζε κάτι, και αυτή παράνομη θα ήταν.

Η Ελλάδα θύμωσε τώρα, οργισμένη ας ελπίσει ξανά από Δευτέρα. Η ζωή προχωράει και είναι κρίμα, εμείς να είμαστε θεατές.

Στέλνουμε μήνυμα σε όλο τον κόσμο, η Δημοκρατία γεννήθηκε εδώ και θα την επαναφέρουμε πάλι στον τόπο μας.
Τα τερατουργήματα του εκλογικού νόμου, ας κάνουμε να στραφούν εναντίον τους.

Άμεση Δημοκρατία  τώρα. Και αν όλα αυτά Φίλε μου σου φαίνονται ουτοπίες θυμήσου:

Ένας χάρτης που δεν έχει τη χώρα της Ουτοπίας, δεν αξίζει να τον κοιτάς.

Ταξιδευτής
5 Μαίου 2012

Για να γνωριστούμε πιο καθαρά

Για να μην είμαστε κρυμμένοι πίσω από τη διαμαρτυρία, πίσω από ποιήματα και τραγούδια
Πίσω από όμορφες φωτογραφίες και έξυπνα τσιτάτα
Πίσω από ευχολόγια και λαικ-ίστικες καλημέρες
Τώρα που είναι καιρός, με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε
Για όλα αυτά που θέλουμε να αλλάξουν, για όλα αυτά που μας πληγώνουν
Για όλα αυτά που οδήγησαν εμάς και τη χώρα, εδώ που είμαστε
Τώρα που καλούμαστε να πούμε μια λέξη τη γνώμη μας. Να μιλήσουμε.

Αν με όλα αυτά που έγιναν στη χώρα τα τελευταία χρόνια, -απόρροια της πολιτικής σαράντα χρόνων, των δυό κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο-, υπάρχουν φίλοι που θα τα χειροκροτήσουν την Κυριακή, δεν βρίσκω το λόγο να συνεχίσουμε να μιλάμε.
Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα.
Κατά τη γνώμη μου, αν δεν είσαι ένας απ’ τους ίδιους, αγορασμένος ψηφοφόρος τους, η κοινή λογική λέει ότι δεν κατάλαβες τίποτα.
Αναρωτιέμαι αν συμφωνώ με ένα, απ’ όσα λένε οι πρώην εξουσιαστές μας.

Ναι συμφωνώ. Ότι είναι οι πιο κρίσιμες εκλογές στη ιστορία του τόπου. Γιατί εδώ που οδήγησαν τη χώρα δεν υπάρχει άλλη λύση .

Ή εμείς ή αυτοί.


Η γνώμη μας την Κυριακή είναι η συνισταμένη της ζωής μας. Δεν είναι ρουλέτα που παίζουμε τυχερά παιχνίδια.
Προσωπικά θα ψηφίσω Συριζα.
Θα χαρώ για την άνοδο του ΚΚΕ, από μόνο του ανεβοκατεβαίνει στα χαμηλά τα σκαλοπάτια με αργές κινήσεις, παρ’ όλο που διαφωνώ στις πρακτικές του.
Θα χαρώ για όλους που αντιστέκονται στην λαίλαπα της εποχής. Θα χαρώ να μπουν τα λεγόμενα μικρά κόμματα στη βουλή, εκτός από το τη Χρυσή Αυγή. Οι φασίστες δεν πρέπει να έχουν λόγο στη Δημοκρατία, πρέπει να τσακίζονται εν τη γεννέση τους και να κλείνονται στη φυλακή.

"Δεν συμφωνώ με ότι λες αλλά θα πέθαινα να υποστηρίξω να τα λες" έλεγε ο Βολταίρος.

Την Κυριακή όμως, δεν λέμε. Πράττουμε.

Αποφασίζουμε για το μέλλον μας .

Αφού αποφάσισαν χωρίς εμάς, αποφασίζουμε χωρίς αυτούς.


Μπορεί αυτή η χώρα να περάσει το μήνυμα στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία. Μπορεί, αρκεί να θέλει:

Δεν χωράει ανθρώπου νους, ότι προέχουν οι τράπεζες και οι οικονομικοί κολοσσοί, τα όπλα και τα παζάρια.

Ούτε μια ζωή να μη χαθεί για χάρη τους, ούτε μια αυτοκτονία για το κατάντημα, ούτε μια δολοφονία.

Αν μεταφράσεις τα λόγια των πασοκοδεξιών, σου λένε καθαρά, δεν με νοιάζουν πόσοι πεθαίνουν, πόσοι αυτοκτονούν, πόσοι έχασαν τη δουλειά τους, αν διέλυσαν την παιδεία, την υγεία, τους τόπους εργασίας. Το λένε καθαρά με τις μάσκες τους που χρόνια φοράνε, το μόνο που τους νοιάζει είναι το πώς, θα σώσουν τις τράπεζες και τους τοκογλύφους ντόπιους και ξένους.

Πρέπει να τους πούμε και μεις καθαρά, ότι είμαστε οι πολλοί και είμαστε Άνθρωποι που επιμένουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια στον τόπο μας.

Ούτε ένα παιδί να πεινάει
Ούτε ένας άνεργος
Ούτε ένας θάνατος.

Παραγωγή, μπορούμε πάλι. Το πρώτο μέλημα.

Παιδεία, υγεία, ελευθερία, ισονομία, δικαιοσύνη.
Επίκαιρα όσο ποτέ.

Μπορούμε να ζήσουμε, αρκεί να διώξουμε αυτούς που όλα αυτά τα βλέπουν σαν παιχνίδια, μέσα απ’ τα χρυσά κλουβιά τους.

Είμαστε μια χώρα όμορφη, με φιλότιμους ανθρώπους, γεμάτη ήλιο και φως.
Είναι να αναρωτιέται κανείς πως φτάσαμε ως εδώ.

Τώρα είναι καιρός, να αφήσουμε την κατάθλιψη και να το πάρουμε πάνω μας.


Ταξιδευτής
3 Μαίου 2012