28 Φεβ 2013

Η "δικτατορία" της υπερπληροφόρησης

Το γράψιμο πρώτα απ' όλα χρειάζεται γνώση. Αν δεν διαβάσεις ό,τι και να γράψεις θα είναι λειψό. Χρειάζεται έρευνα. Απαιτεί χρόνο. Χρειάζεται συναίσθηση του κόσμου. Απαιτεί φυγή από το Εγώ. Χρειάζεται βί...ωμα. Απαιτεί αποφυλάκιση από τον ατομικισμό.Θέλει ταλέντο. Από μόνο του δεν φτάνει. Είναι λύτρωση για τον γράφοντα, αλλά αν δεν είναι και έμπνευση για τον αναγνώστη, ευνουχίζεται.

Το διάβασμα και το γράψιμο, όπως και κάθε μορφή τέχνης δεν είναι παρά ο καθρέφτης του κόσμου. Αν δεν τον δούμε κατάματα,
τότε μόνο ναρκισσισμός είναι.

Ο δημιουργός συν- δημιουργεί με τον αποδέκτη. Ο δημιουργός κοινωνεί το Όλον.

Πόσο χωρά η εμπορικότητα μέσα στη τέχνη;

Και όμως από τη ματαιοδιοξία και την εμπορικότητα ξεκινάν οι πολλοί.

Μήπως δεν χύνεται ατέλειωτο μελάνι, προς τι;

Καλυτέρευσε τον κόσμο;

Ένα κείμενο δεν μπορεί παρά να είναι ένα πολιτικό κείμενο. Με την αρνητική ή θετική παρέμβαση στην ροή των πραγμάτων.

Και άντε τώρα να ξεχωρίσεις αυτά που λάμπουν, μέσα στα σκουπίδια της υπερπληροφορημένης εποχής μας.

Ταξιδευτής
28 Φεβρουαρίου 2013

27 Φεβ 2013

Παράσταση για δυό

Τους ξύπνησε ο ανοιξιάτικος ήλιος που τρύπωνε μέσα τους. Ένας άλλος χρυσαφένιος ήλιος έκανε τα πρόσωπά τους να λάμπουν. Θα ήταν τρεις ολόκληρες μέρες και νύχτες μαζί.
Ήπιαν καφέ αγναντεύοντας τα Μετέωρα, δίπλα ο Κόζιακας, χιονισμένος στη κορυφή. Απέναντι ανατολικά τα όρη Χάσια και Αντιχάσια. Κάποτε ο Θεσσαλικός κάμπος ήταν θάλασσα, τα νερά βρήκαν διέξοδο στα Τέμπη και αποτραβήχτηκαν στο Αιγαίο. Εκατομμύρια χρόνια πριν, ακόμα και η γη αλλάζει.
Ανέβηκαν στο Φρούριο. Άλλη μια ματιά στην πόλη από ψηλά. Σπίτια με κεραμιδένιες σκεπές, παλιές και νέες πανύψηλες οικοδομές, βυζαντινές και νέες εκκλησίες, από κάτω η παλιά πόλη, οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, στο βάθος το στάδιο, το Κουρσούμ Τζαμί, κτισμένο το δέκατο έκτο αιώνα από τον Σινάν Πασά. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, έβλεπες καθαρά, τα νερά του Ληθαίου κύλαγαν ήρεμα. Ήταν Δευτέρα, η λαϊκή εβδομαδιαία αγορά έσφυζε από αγρότες που πούλαγαν τα κηπευτικά τους.
Περπάτησαν δίπλα στο σιντριβάνι, μπήκαν μέσα στο Φρούριο, ανέβηκαν στο ρολόι με θέα όλη την πόλη. Το ρολόι χτύπησε δεκατέσσερις φορές. Μια τεράστια καμπάνα, είχε τοποθετηθεί από τους Οθωμανούς, βάρους 650 κιλών. Τους ξεκούφανε.
Πήγαν στο υπαίθριο θέατρο.
Ο ένας ήταν θεατής. Ο άλλος ηθοποιός.
Ο ένας ήταν ηθοποιός, ο άλλος θεατής.
Ήταν μια παράσταση για δυό.

Ταξιδευτής
27 Φεβρουαρίου 2013
Φρούριο Τρικάλων

26 Φεβ 2013

Με χιλιάδες τρόπους

Το τρένο από την Αθήνα έφτασε στις οκτώ. Είχαν ανάψει τα φώτα της πόλης. Τέλη Μάρτη, ζεστή βραδιά..
Συναντήθηκαν. Αγκαλιάστηκαν. Ψυχή και σώμα. Πήγαν στο Ανάντι, ήθελε να της δείξει περιμετρικά την πόλη. Την απλωσιά των ματιών.
Εκείνη ερχόταν πρώτη φορά. Όπως όταν πήγαν μαζί στο Παρίσι, ανέβηκαν πρώτα στον Πύργο του Άιφελ, η πρώτη ματιά. Από τα μάτια ως τα πόδια. Από τα δάχτυλα, ως τους ώμους. Να αγκαλιάσουν την πόλη, την αίσθηση.
Περπατούσαν τώρα στο Βαρούσι. Κάτω από το Βυζαντινό Φρούριο. Της έλεγε, ότι σύμφωνα με τον Προκόπιο, πρέπει να κτίσθηκε τον έκτο αιώνα, από τον Ιουστινιανό, πάνω στα ερείπια της ακρόπολης της αρχαίας Τρίκκης. Της έδειχνε την πιο αρχοντική συνοικία της πόλης. Τώρα είναι γεμάτη, μπαράκια και ταβέρνες.
Της έδειξε το αγαπημένο του μπαράκι, το Παραμύθι.
Πάμε να φάμε πρώτα, της είπε. Πήγαν στο Κατώι.
Ύστερα μιλούσαν ως το πρωί. Με χιλιάδες τρόπους.
Για χιλιάδες λεπτομέρες του συνόλου.

Ταξιδευτής
26 Φεβρουαρίου 2013

Βαρούσι Τρίκαλα

25 Φεβ 2013

Μικροί αποχωρισμοί

Τα μαλλιά της ίσα καστανά, έπεφταν ως την πλάτη της. Δεν χόρταινε να παρατηρεί το βάδισμά της, όταν χανόταν στο βάθος.
Το ραδιόφωνο έπαιζε ακόμα το Ο
ne Love, του Bob Marley. Ένα στενό δρομάκι οδηγούσε στο σπίτι της. Στα μισά του δρόμου σταμάτησε για λίγο, κοίταξε πίσω. Αυτός δεν είχε φύγει. Μικροί αποχωρισμοί.
Πριν λίγο ήταν μαζί, πάνω στα Μετέωρα. Κάτω η Θεσσαλική πεδιάδα, απέραντη θάλασσα από φώτα. Ζεστή ανοιξιάτικη νύχτα. Μύριζαν οι πασχαλιές.
Μετά το
Sante, στάθηκαν ώρα μπροστά στην παλιά ζωντανή πόλη. Τοιχογραφία μιας άλλης εποχής, από ένα Γαλλικό τιμ ζωγράφων του δρόμου.Ύστερα πήραν το δρόμο για την Καλαμπάκα. Περασμένα μεσάνυχτα. Έφτασαν στο Καστράκι, ανέβαιναν πιο κοντά στον έναστρο Ουρανό. Λούστηκαν στο φεγγάρι. Θεόρατα μυστικά, δεν κρύβονταν άλλο.
Εκείνη τη νύχτα άνοιξαν οι καρδιές τους. Ήταν χρόνια φίλοι.


Ταξιδευτής
25 Φεβρουαρίου 2013


Τρίκαλα.
Σχεδόν τρισδιάστατη τοιχογραφία στα Μανάβικα.

15 Φεβ 2013

Έρωτας(πράσινο)





Χρυσός και διαμάντια.
Τεράστιο ποτάμι, το μεγαλύτερο της γης
Ελπίδα ακατέργαστη
Τίποτα δεν θα στερέψει πια.
Ο κισσός απλώνεται στο δέντρο
Η Αγάπη στο κορμί
Πράσινο φεγγάρι υφαίνει τα μάτια σου
Ξαγρυπνά τις νύχτες, μη χαθεί κάποια πολύτιμη στιγμή
Κάποια σταγόνα νερού που παράπεσε
Κάποιο κλάμα παιδιού που δεν γεννήθηκε
Μη δε φωτίσει κάποιο όνειρο
Μη  χαθεί κάποια ελπίδα
Ένα έλατο καρφώνει τον ουρανό
Μια ρώγα σταφύλι στο στήθος μου
Ένα πινέλο που δεν πλύθηκε ποτέ, απ’ την τελευταία ζωγραφιά σου
Ήταν το χρώμα της Αγάπης είπες που θαρθεί
Ήταν όλη η τύχη του κόσμου στα χέρια σου
Πράσινο τσάι της πρώτης συνάντησης
Να ηρεμήσει η θάλασσα της ψυχής
Και μετά, μετά, δυό βήματα  πάνω σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι
Πιο απέραντο απ΄ τη άκρη της ματιάς , σαν  έναν κόσμο που πλάθεται να αναγεννηθεί
Απ’ την Αρχή του Σύμπαντος
Έναν κόσμο με φωτεινές λέξεις, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη
Χωρίς όπλα, δίχως παιδιά να πεινάνε, δίχως θάνατο μες τη ζωή
Κι ένα ποτάμι να κυλάει να ποτίζει όλη τη γη
Μια καταπράσινη γη
Μια καταγάλανη θάλασσα
Ένας ανοιχτός μπλε Ουρανός
Σαν το δάσος του Αμαζονίου
Οξυγόνο και Ομορφιά



Κωστής Ταξιδεύων
15 Φεβρουαρίου 2013

14 Φεβ 2013

Πιστεύω τον φίλο, πιστόν φίλο εν κινδύνοις γιγνώσκεις

Στο δημοτικό μάθαμε καθαρεύουσα και ντοπιολαλιά. Όσοι από μας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε χωριό. Ο δάσκαλος, ένας φασίστας του κερατά, έλεγε στους γονείς μου, τούτος μιλάει πιο χωριάτικα και από σας.
Στο γυμνάσιο ήρθαν τα αρχαία, η γλώσσα της πόλης, άντε να μη πετάξεις κανένα ακαταλαβίστικο στην τάξη. Μετά ήρθε η δημοτική, το 76-77, έπρεπε να ισορροπήσουμε, αρχίσαμε να μαθαίνουμε αγγλικά στο φροντιστήριο και γαλλικά στο σχολείο.
Ήρθαν και οι άτονες λέξεις, ήρθαν όλα μαζί. Η τυποποιημένη δημοσιογραφική γλώσσα και η ξύλινη των κομμάτων, ήρθαν και τα Greekenglish και κει τα κάναμε σαλάτα.
Ποιά είναι η γλώσσα που σκεφτόμαστε σήμερα; Η ρίζα μας. Πως μεγαλώνει ένα δέντρο χωρίς τη ρίζα του; Πως απλώνει κλαδιά να κελαηδήσουν την Άνοιξη οι κούκοι;
Η γλώσσα είναι που μας δημιουργεί τη σκέψη και η σκέψη τη γλώσσα.
Άμα η γλώσσα μας είναι φτωχή, αν οι λέξεις χάσουν το νόημα τους και η ταυτότητα χάνεται.
Από πού ήρθαμε;
Γιατί ήρθαμε;
Ποιοι είμαστε, που πάμε;
Τι θέλουμε;
Τι θα απογίνουμε;
Ο έρωτας και ο θάνατος η διαδρομή μας, όλα τα άλλα το όχημα.
Όπως το σώμα είναι της ψυχής και της σκέψης το τρένο, όπως τα άνθη πάνω στα κλαριά, γεννιούνται καρπό να κάνουν.
Που ξοδευόμαστε;
Γιατί; Να προλάβουμε τον θάνατο. Μα αυτός θαρθεί στην ώρα του.
Ως τότε απομένει ο Έρωτας.
Ο έρωτας για τη Φύση. Για τη φύση του Ανθρώπου.
Για σένα, για μένα, για κάθε τι που αναπνέει.


Κωστής Ταξιδεύων
14 Φεβρουαριου 2013

2 Φεβ 2013

Η ζωή μετά.


Ερωτική αθωότητα το πρόσωπο της. Βελούδινα φοβισμένη η φωνή της.
Έψαχνε να βρει δουλειά, μου ξετύλιξε την ιστορία της.
Τον αγάπησε τον Παντελή, ο πρώτος έρωτας. Στα είκοσι, δύο χρόνια μαζί. Μετά της είπε κυνικά, ήθελα να περάσω καλά μαζί σου. Η Όλγα στα τριάντα τρία της όμως, δεν τον ξεπέρασε ακόμα.
Σπούδασε και γύρισε στο χωριό. Με τους γονείς της.
Από τότε δεν θέλησε να ερωτευτεί άλλον άντρα. Ούτε να την αγγίξει. Ούτε είχε όρεξη για δουλειά.
Είδα την Όλγα σαν φιγούρα άλλης εποχής. Όμορφη, υποτακτική σε ότι αγάπησε. Αιώνια.
Έγραφε ποιήματα. Μάζευε τα μαλλιά της κότσο και ζωγράφιζε. Μιλούσε με τα πουλιά, με τα φυτά, με τα δέντρα.
Συχνά όταν μου μιλούσε έβαζε το δάχτυλο στο στόμα, μεγάλωναν οι κόρες στα μεγάλα πράσινα μάτια της. Φορούσε κολλητή μαύρη μπλούζα, ζιβάγκο. Οι ρώγες της όμως την πρόδιναν. Την ξεγύμνωναν.
Το πήρε απόφαση είπε στο τέλος.
Να ξαναζήσει.

Ταξιδευτής
1 Φεβρουαρίου 2013

Γερανοί


Τέλη Γενάρη. Ηλιόλουστη μέρα.
Έκανα ένα μακρινό περίπατο, δυό μεγάλα άσπρα σύννεφα στον Ουρανό και ένα σμήνος από γερανούς.
Το σήμα της νίκης. Ένα βέλος.
Έρχονταν από μακριά, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ασκληπιός, ο Λεωνίδας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Βελουχιώτης, ο Παναγούλης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης γέμισαν τον Ουρανό.
Ήταν κι άλλοι πολλοί, αμέτρητοι, ατέλειωτοι.
Δεν είδα κανέναν εν ζωή. Οι καιροί άλλαξαν.
Ο ήλιος στο δειλινό χρωμάτιζε τις σκέψεις μου. Δίπλα η θάλασσα. Πάνω ο Όλυμπος. Οι θεοί. Η Βεργίνα , το Δίον, το Κάστρο του Παντελεήμονα.
Ήλιος και θάλασσα, εύφορη γη και Ιστορία η χώρα μου.
Μπήκα στο σπίτι.
Κι έβγαλα το καπέλο μου.
Όταν ήρθα σε Σένα.

Ταξιδευτής
31 Ιανουαρίου 2013