Χρόνια περπατούσε μόνος. Τον ίδιο δρόμο. Την ίδια ώρα. Τις ίδιες σκέψεις. Τα ίδια όνειρα. Οι ίδιες χαρές. Οι ίδιες απογοητεύσεις. Έρωτας και Θάνατος, Επιτάφιος και Ανάσταση.
Το βράδυ θα περπατήσουμε μαζί, της είπε. Στον ίδιο δρόμο που πάμε κάθε βράδυ.
Έγειρε πάνω του και χαμογέλασε.
Γιατί τον είπες φεγγαρόδρομο -αφού είναι ανώνυμος τον ρώτησε λίγο μετά, καθώς βάδιζαν στον προφήτη Ηλία. Ο ήλιος χαμήλωνε τον ίσκιο τους, έτσι όπως πήγαινε να κρυφτεί. Τα πεύκα μύριζαν άνοιξη, οι αναπνοές τους φιλιά.
Κάθε βράδυ όταν γύριζε από τη δουλειά, έβαζε τις φόρμες, τα αθλητικά παπούτσια, το χειμώνα, σορτσάκι και φανελάκι τα ζεστά βράδια και περπατούσε. Τον ίδιο δρόμο.
Πάνω κάτω, από το άλφα ως το ωμέγα, πέρα δώθε σαν εκκρεμές του ουρανού.
«Οδός άνω κάτω μία» έλεγε ο Ηράκλειτος. Οι σκέψεις του όσες και τα αστέρια τις καθαρές νύχτες.
Όταν είχε φεγγάρι ο δρόμος ήταν μισοφώτεινος, όταν χάλαγε ο καιρός πήχτωνε το σκοτάδι. Ένας στενός δρόμος, χωματόδρομος, με δέντρα από δω κι από κει. Ήταν ο δρόμος του. Και ο δικός της τα τελευταία χρόνια.
Παράλληλος με τη οδό Ουτοπίας. Στη γειτονιά που έμενε. Στη γειτονιά που μεγάλωσε, στο πατρικό του σπίτι.
Ο δρόμος αυτός είχε τη δική του ιστορία, όπως του καθένα ο δρόμος. Εκεί άλεθε τη ζωή του. Όπως οι μέλισσες τη γύρη. Απόσταζε τη μέρα του και ξαπόσταινε.
Ακούστηκαν λάγνα κρωξίματα πουλιών. Κάτω από το δρόμο δυό παγώνια έκαναν έρωτα. Δίπλα τους ένα μεγάλο με κάτασπρα φτερά, ανοιγμένα σαν βεντάλια, περπατούσε αμέριμνο, σήκωνε μια το κεφάλι του στον Ουρανό μια στη γη. Ένας φαντασμαγορικός χρωματισμός απλώθηκε στα μάτια τους. Ένα κοπάδι από παγώνια άλλαξε τις σκέψεις τους.
Έφτασαν στο ζωολογικό κήπο.
Στην είσοδο τους περίμενε ένας βλάκας παπαγάλος.
"Καλώς ήρθατε ζώα. Καλώς ήρθατε ζώα. Καλώς ήρθατε ζώα".
Ταξιδευτής
Μάρτιος 2013
Το βράδυ θα περπατήσουμε μαζί, της είπε. Στον ίδιο δρόμο που πάμε κάθε βράδυ.
Έγειρε πάνω του και χαμογέλασε.
Γιατί τον είπες φεγγαρόδρομο -αφού είναι ανώνυμος τον ρώτησε λίγο μετά, καθώς βάδιζαν στον προφήτη Ηλία. Ο ήλιος χαμήλωνε τον ίσκιο τους, έτσι όπως πήγαινε να κρυφτεί. Τα πεύκα μύριζαν άνοιξη, οι αναπνοές τους φιλιά.
Κάθε βράδυ όταν γύριζε από τη δουλειά, έβαζε τις φόρμες, τα αθλητικά παπούτσια, το χειμώνα, σορτσάκι και φανελάκι τα ζεστά βράδια και περπατούσε. Τον ίδιο δρόμο.
Πάνω κάτω, από το άλφα ως το ωμέγα, πέρα δώθε σαν εκκρεμές του ουρανού.
«Οδός άνω κάτω μία» έλεγε ο Ηράκλειτος. Οι σκέψεις του όσες και τα αστέρια τις καθαρές νύχτες.
Όταν είχε φεγγάρι ο δρόμος ήταν μισοφώτεινος, όταν χάλαγε ο καιρός πήχτωνε το σκοτάδι. Ένας στενός δρόμος, χωματόδρομος, με δέντρα από δω κι από κει. Ήταν ο δρόμος του. Και ο δικός της τα τελευταία χρόνια.
Παράλληλος με τη οδό Ουτοπίας. Στη γειτονιά που έμενε. Στη γειτονιά που μεγάλωσε, στο πατρικό του σπίτι.
Ο δρόμος αυτός είχε τη δική του ιστορία, όπως του καθένα ο δρόμος. Εκεί άλεθε τη ζωή του. Όπως οι μέλισσες τη γύρη. Απόσταζε τη μέρα του και ξαπόσταινε.
Ακούστηκαν λάγνα κρωξίματα πουλιών. Κάτω από το δρόμο δυό παγώνια έκαναν έρωτα. Δίπλα τους ένα μεγάλο με κάτασπρα φτερά, ανοιγμένα σαν βεντάλια, περπατούσε αμέριμνο, σήκωνε μια το κεφάλι του στον Ουρανό μια στη γη. Ένας φαντασμαγορικός χρωματισμός απλώθηκε στα μάτια τους. Ένα κοπάδι από παγώνια άλλαξε τις σκέψεις τους.
Έφτασαν στο ζωολογικό κήπο.
Στην είσοδο τους περίμενε ένας βλάκας παπαγάλος.
"Καλώς ήρθατε ζώα. Καλώς ήρθατε ζώα. Καλώς ήρθατε ζώα".
Ταξιδευτής
Μάρτιος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου