20 Σεπ 2013

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση



Είσαι δυνατός, είσαι πελάτης τους, εξυπηρετείς τα συμφέροντά τους, θα σου κάνουν μετάνοιες, θα σε γλείψουν, όλοι θα σε θέλουν με τα πιο εγκωμιαστικά υποκριτικά λόγια τους. Θα κερδίσουν βέβαια οικονομικά από σένα, θα σε εκμεταλλευτούν, όπως μπορούν.
Δεν είσαι πια, θα σε πετάξουν στο δρόμο, θα σε φτύσουν.
Οι ηλίθιοι δεν έχουν συγκεκριμένη πηγή προέλευσης, βρίσκονται σε όλα τα επίπεδα κοινωνικής και επιστημονικής μόρφωσης, λέει ο Κάρλο Μ. Τσιπόλα (1922-2000), Ιταλός ιστορικός της οικονομίας.
Στην οικονομία δεν υπάρχουν φίλοι, υπάρχει εμπόρευμα, πουλάω και αγοράζω, αρκεί ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα.
Κάποτε φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, -περπατούσαμε έξω από μαγαζιά της Εγνατίας και οι κράχτες των καταστημάτων μας φώναζαν, περάστε, παντελόνια, παπούτσια, στα Γιάννενα, στο νησάκι της κυρα- Φροσύνης με το ζόρι να φας ποδαράκια από βατράχους, στη λαϊκή σε τραβάνε απ’ το χέρι να δεις την πραμάτεια….
Από τότε ήξερα, ότι ποτέ δεν θα ήθελα να γίνω έμπορας. Σχεδόν αηδίαζα αυτή την κατάντια.
Να όμως που έγινα Βιβλιοπώλης, δίχως στα 25 μου, να υποπτεύομαι ότι έμπαινα σ΄ αυτό το λούκι που μισούσα. Και ακόμα το μισώ. Προσπάθησα κατά καιρούς με διάφορα τσιτάτα του στυλ, ότι είμαστε όλοι έμποροι,- όταν ο νέοι καλλωπίζονται μπροστά στον καθρέφτη, να πουλήσουν το κάλος στη ερωμένη τους θέλουν, όταν ο γιατρός σου παίρνει το πενηντάρικο για ένα δεκάλεπτο επίσκεψης, όταν ο εκπαιδευτικός στα ιδιαίτερα τα παίρνει μαύρα, ναι, είμαστε όλοι έμποροι έλεγα, τελικά εμπόριο είναι η ζωή.
Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος, έλεγαν οι αρχαίοι( Καλλίμαχος) και οι νεοέλληνες το έκαναν σημαία τους. Λάβαρο δηλαδή.
Βέβαια οι δρόμοι του εμπορίου ανοίγουν ορίζοντες. Οι Έλληνες στη Μαύρη θάλασσα και οι δρόμοι του μεταξιού. Οι λαοί αλλάζουν προϊόντα και πολιτισμούς.
Δυστυχώς φίλοι μου, οι νόμοι και οι παρανόμοι ισχύουν και στο χώρο του βιβλίου, με την σκληρότερη μορφή που μπορεί κανένας να φαντασθεί..
Με την πρώτη ευκαιρία-δυσκολία όλα ξεπουλιούνται, συνεργασίες, φιλίες, κανόνες, άγραφοι και γραμμένοι νόμοι.
Αφορμή αυτού του σχολίου, μια πριν από λίγο κουβέντα με κάποιον εκδότη. Ξεπούλησαν τους βιβλιοπώλες -συνεργάτες τους, στο όνομα του κέρδους και μόνο. Εφημερίδες, παζάρια, σουπερ μάρκετ, μανάβικα, παραμερισμός των βιβλιοπωλείων με απευθείας πωλήσεις λιανικής σε ιδιώτες και φροντιστήρια.
Ξεχνάνε ότι αν είναι αυτοί που είναι , στηρίχτηκαν στις πλάτες των Βιβλιοπωλών.
Ο νόμος της ζούγκλας πριν απ΄ όλα ισχύει στο εμπόριο, ίδιος και απαράλλακτος και στο χώρο του βιβλίου, που κάποτε νόμιζα ότι αυτόν τον δρόμο τον ακολουθούσαν άνθρωποι που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο.
Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, για τον κανόνα γράφουμε,-όταν γράφουμε.

Τα εναπομείναντα ζωντανά βιβλιοπωλεία, είναι καιρός να περάσουν στην επίθεση.
Να αποκλείσουν όλους όσους , τους βλέπουν ένα νούμερο στα λογιστικά βιβλία τους και μόνο.

υ.γ. Αυτό το σχόλιο είχε γραφεί στο πόδι το πρωί, με πολλά λάθη. Το έσβησα και το διόρθωσα χωρίς καμιά ουσιαστική αλλαγή, και φυσικά είναι λίγο, πολύ λίγο σε σχέση με ότι συνέβηκε και συμβαίνει και στο χώρο του βιβλίου. Εν καιρώ…


Ταξιδευτής
20 Σεπτεμβρίου 2013


17 Σεπ 2013

Για Φαντάσου

"Έχουμε καταντήσει
να εξηγούμε τα πάντα
ακόμα και τα δάκρυά μας"

Εμίλ Σιοράν


Για φαντάσου ένα σχολείο όαση στην έρημο, ένα σχολείο γεμάτο από δρόμους του ονείρου ή ένα κλεμμένο κομμάτι του χαμένου παραδείσου.
Ένα σχολείο καλύτερο από το σπίτι μας, με ένα χαμόγελο μεγαλύτερο από την αγάπη της γιαγιάς στα εγγόνια.
Καλά σταματάω, δεν είναι και τόσο χάλια το σχολείο, ώστε αρκετοί μαθητές σαν βάσανο να το βλέπουν. Ίσως επειδή καλλιεργεί τον πρωταθλητισμό με κάθε λογής αναβολικά.
Μα δεν μπορούν να είναι όλα τα παιδιά πρωταθλητές!
Αυτό επιμένει όμως να τα αγχώνει, να τα βαθμολογεί, να τα στρεσάρει, να τα στριμώχνει, να τα εξειδικεύει, να τα αποπροσανατολίζει, να τους κάνει αβίωτη την εφηβεία με δύσκολα-άλυτα θέματα στις εξετάσεις, -δεν θέλουν όλα τα παιδιά να τα αναγκάζουν στο φροντιστήριο, μήπως γι’ αυτό δεν τα εκβίασε το καλοκαίρι με τα θέματα, και στο τέλος αυτά που θέλουν να μάθουν, να μην τα μαθαίνουν!

Τα σχολεία δίχως ή με κλειστές βιβλιοθήκες, τα σχολεία χωρίς θέατρο και σινεμά, χωρίς ποίηση και έρωτα, τα σχολεία δίχως κριτική σκέψη,- τα παιδιά δεν είναι παπαγάλοι, τα σχολεία που δεν σέβονται την ιδιαιτερότητα κάθε παιδιού, τα σχολεία του ενός και μοναδικού βιβλίου, τα σχολεία που καλλιεργούν τον φόβο της αποτυχίας.
Που είναι το σχολείο της ισονομίας, της αλληλεγγύης, της ερωτικής μάθησης, της δίψας για ζωή;

Το σχολείο δεν είναι Πανεπιστήμιο! Είναι σχολείο ζωής και όχι αγώνας στίβου μετ΄ εμποδίων....
Το σχολείο μαθαίνει τη ζωή, το Πανεπιστήμιο εξειδικεύει και απαιτεί, ναι το πανεπιστήμιο να απαιτεί γνώση και έρευνα επιστημονική!

Όχι δεν λέμε να μη μαθαίνουμε μαθηματικά, αλλά όχι τα ακαταλαβίστικα, αυτά που θέλουν μαθηματικές ιδιοφυίες να τα καταλάβουν, και φυσική και χημεία να μαθαίνουμε, και ιστορία, αυτή η ιστορία με τις λεπτομέρειες τις πολλές και τις αριθμομνημονεύσεις τις βασανιστικές και τέλος πάντων και υπολογιστές θέλουμε να μαθαίνουμε, όλο θρησκευτικά, θρησκευτικά.

Για φαντάσου ένα άλλο σχολείο, ανοιχτό, με διάλογο, με τέχνη και τέχνη ζωής.
Ένα σχολείο που να ετοιμάζει ένα καινούριο κόσμο, χωρίς προκαταλήψεις, ένα κόσμο δίχως στείρες αντιπαραθέσεις και- ισόνομης πολιτείας. Ένα κόσμο για τους πολλούς και όχι για τους λίγους, δίχως πολέμους και φράχτες.

Για Φαντάσου
Για φαντάσου τους καθηγητές στα σχολεία και ένα άλλο σχολείο, αυτό που θα κάνει κάποιους να βγάζουν κόκκινα σπυράκια στα τροφαντά μαγουλάκια τους.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το μάθημα σήμερα με το θεατρικό, Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω, του Νταριο Φο... Ας το ανεβάσουμε, αρχίζουμε πρόβες...

16 Σεπ 2013

Το παράδειγμα της ΕΡΤ σε όλους τους χώρους

Η συμμετοχή στην απεργία των εκπαιδευτικών άγγιξε σήμερα το 90% στα περισσότερα σχολεία. Αυτό είναι καλό, γιατί όλοι αναγνωρίζουν το τεράστιο πρόβλημα. Δεν είναι μόνο η διαθεσιμότητα, είναι όλο το δεν πάει πουθενά, ένα σχολείο χωρίς αντίκρισμα, ένα σχολείο με προμετωπίδα την παραπαιδεία και με κανένα εντελώς Όνειρο. Λες και οι μαθητές δεν ξέρουν τι συμβαίνει στα σπίτια τους.
Έτσι κι αλλιώς οι φροντιστές δεν πρόκειται να απεργήσουν.
Επειδή φοβάμαι, ως είθισται, το όλο εγχείρημα θα εξαϋλωθεί με τις μέρες, επιβάλλεται να βρεθεί τρόπος να μαζικοποιηθεί. Όχι μόνο στο χώρο της παιδείας, αλλά και της υγείας (οι μισοί Έλληνες κοντεύουμε να είμαστε ανασφάλιστοι), στους χώρους της παραγωγικότητας, σε κάθε δοκιμαζόμενο κλάδο, και εν τέλει σε όλη την επικράτεια που ζει κάτω από το ζυγό της τρόικας και των εδώ εκπροσώπων της.

Η πρόταση είναι η πορεία της ΕΡΤ, (οι ανεγκέφαλοι άρχισαν το ξήλωμα της χώρας από κει), είναι ένας οδηγός πια!
Τα σχολεία δεν θα τα κλείσουν όλα μαζί, οι καθηγητές θα είναι στη θέση τους και κάνουν χίλιες δυό δραστηριότητες που απαιτεί το πραγματικό σχολείο, που απαιτεί η λέξη Παιδεία.
Έτσι κανένας δεν θα μπορεί να ισχυρισθεί ότι "δεν μπορώ να συνεχίσω οικονομικά, δεν αντέχω..." αφού θα είναι στο σχολείο και θα παίρνει τα ... 620 ευρώ!
Θα βάλουν ποινή σε όλους, ας βάλουν, μεγαλύτερη απ΄αυτή που μας έβαλαν δεν γίνεται....

Ταξιδευτής
16 Σεπτεμβρίου 2013

Κλεψύδρα



Τα τελευταία βράδια από τις 12 ως τη 1, συνηθίζω να κάθομαι στη βεράντα. Μόνος μου, με δυό τσιγάρα. Αγόρασα επίτηδες μια κλεψύδρα που κρατάει ακριβώς μια ώρα. Δεν σκέφτομαι τότε τίποτα απ' τα προβλήματα του κόσμου, ούτε τα δικά μου, παρά μόνο ότι είμαι ζωντανός. Αν άξιζε κάτι τη μέρα που πέρασε, αν μπορώ ακόμα να εκπλήσσομαι, αν ακόμα μπορώ να ερωτεύομαι. Κάτι σαν διαλογισμός.
Το μέρος της βεράντας που κάθομαι δεν έχει ιδιαίτερα φως και ο Ουρανός είναι γεμάτος αστέρια.
Είναι η πιο πολύτιμη ώρα του ημερόνυχτου. Κάτι σαν ευτυχία αφελούς.
Τότε παρατηρώ πόσα αεροπλάνα ταξιδεύουν διασχίζοντας τ' αστέρια. Την ημέρα ούτε υποψιάζομαι αυτά τα ταξίδια, προσγειωμένος στα γήινα.

Ύστερα ανοίγω τις σελίδες στο Αλγέρι του Ζαν-Μισέλ Γκενασιά, Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Τσ.
Σε πείσμα της κλεψύδρας.

Ταξιδευτής
16 Σεπτεμβρίου 2013

11 Σεπ 2013

Είμαστε όλοι ίδιοι;



Μες την κρίση μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Εντάξει βουλιάζει το καράβι, να ενωθούμε, αλλά ποιοί;
Οι γενικότητες και τα τσουβαλιάσματα βολεύουν τους συνένοχους. Αυτούς, που τουλάχιστον έπρεπε να σωπαίνουν. Όπως σώπαιναν χρόνια ολόκληρα -και πριν την κρίση.
Τώρα γιατί κλαψουρίζουν σαν πουτάνες που τους αδίκησε η ζωή; Προκαλεί εμετό να διαμαρτύρεται ο γλύφτης του Άδωνη και του Βορίδη, του Πάγκαλου και του Βενιζέλου. Πέρυσι τους έδωσαν εντολή να συνεχίσουν το επί 40 χρόνια καταστροφικό έργο τους και τώρα δεν τους αρέσει που η τσέπη τους αδειάζει, μωρέ τι μας λέτε;
Αν άλλαξες φίλε, αν η κρίση σε άλλαξε τέλος πάντων, δέξου τη βλακεία που κουβαλούσες μια ζωή και ζήτα συγγνώμη, πρώτα απ΄ τον εαυτό σου.
Το όπως έστρωσες θα κοιμηθείς είναι ελληνική παροιμία!
Οι άνθρωποι που αντιστέκονται τι φταίνε;

Όχι δεν είμαστε όλοι ίδιοι!

Δεν είναι ίδιος ο αντί σε μια κοινωνία ζούγκλα, με τον ειδωλολάτρη των λιονταριών.
Δεν είναι ίδιος ο ιδρώτας του τίμιου εργάτη, με τον καιροσκόπο του κάθε λογής χρηματιστηρίου. Δεν είναι ίδιος ο δημοσιογράφος που αντιστέκεται να μην κλείσει η ΕΡΤ, με τον άλλο
που βολεύτηκε αυτός και ας καούν όλοι οι άλλοι! (Αλήθεια τι βαρύτητα μπορεί να έχει ο λόγος του τώρα;)
Δεν είναι ίδιος ο νέος που αγωνίζεται να αποκτήσει γνώση, να παλέψει στους δρόμους για ένα καλύτερο μέλλον, με τον άλλον που χαλάει την εξάτμιση από το μηχανάκι του να δηλώσει την ανύπαρκτη παρουσία του. Δεν είναι ίδιος αυτός που ξοδεύει τη ζωή του διαβάζοντας, αμφισβητώντας ώστε να καταλάβει γιατί ήρθε στον κόσμο, με τον άλλον που αποκτάει υλικά πλούτη, αλλά βιβλίο δεν ανοιξε στη ζωή του(κενός ήρθε, κενός θα φύγει), δεν είναι ίδιος ο μπάτσος με τον δάσκαλο, ούτε
ο καραβανάς με τους Γιατρούς χωρίς σύνορα, δεν είναι
ίδιος ο έμπορος του ανθρώπινου πόνου και του ανθρώπινου σώματος, με αυτόν που πονάει για τη γη των πεινασμένων παιδιών. Δεν είναι ίδιος ο φαίνεσθαι με τον είναι, ούτε ο ψεύτης και ο κλέφτης με τον οραματιστή μια δίκαιης ανθρώπινης κοινωνίας.

Και τέλος δεν είμαστε μάζα ανθρώπων, αλλά άνθρωποι
με ιστορία, παρών και μέλλον, άνθρωποι που μιλάμε με τις πράξεις μας. Χιλιάδες φούμαρα να πεις, ούτε για προσανάμματα δεν φτάνουν για να αλλάξει ο κόσμος. Και ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και κάποτε θα αλλάξει. Πόση βία, πόσοι θάνατοι, πόση πείνα, πόση ανθρωποφαγία απλώθηκε στον κόσμο, πόσο εφιαλτικό φαντάζει το μέλλον.

Εμείς έχουμε το ελάχιστο χρέος, να επιλέξουμε τα ίχνη μας….

Ε, όχι δεν είμαστε όλοι το ίδιο!

Ταξιδευτής
11 Σεπτεμβρίου 2013