Αεί Επικούρειος

Πήρα το σημειωματάριο και άρχισα να σημειώνω. Το μυαλό μου γέμισε πάλι. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω;

Να θυμηθώ:

Όταν βγω στο ξέφωτο να κοιτάξω ολόκληρο τον ουρανό.
Να αγοράσω τροφή για το γατάκι. Ένα καμινέτο, μπρίκι και καφέ.
Τα μάτια της.
Να μιλήσω έστω σε έναν, για την αναγκαιότητα να υπάρξει μέλλον στη χώρα μου.
Να πάω κοντά της μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
Να τηλεφωνήσω στην Έφη να φέρει το γραμμόφωνο.
Να γράψω την επιστολή διαμαρτυρίας για τα λύματα που έριξαν ξανά στο Ληθαίο, οι γνωστοί άγνωστοι.
Να αγοράσω το καινούριο βιβλίο της Αγγλέλας Καστρινάκη, Μετά την Μεταπολίτευση από την Κίχλη.
Να ακούσω ένα αγαπημένο της τραγούδι, Συχνά ρωτώ….
Να πάρω Zip-έλαιο για τον αναπτήρα..
Να αφήσω συγχαρητήρια στον οδηγό που παρκάρει κάθε μέρα μπροστά στο Ουζερί… σχεδόν τέλεια, κι ας είναι πεζόδρομος.
Να γράψω για τιμωρία ένα μπλε τετράδιο γεμάτο, ότι η ζωή είναι μία και μοναδική. Όλο συλλαμβάνω το τελευταίο καιρό τον εαυτό μου να το ξεχνάει.
Να μη μιλάω χωρίς λόγο. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να μιλήσω.
Να ευχαριστήσω τον σημερινό ήλιο, με ζέστανε τέλη Οκτώβρη.
Να της χαρίσω το Μονόγραμμα του Ελύτη.
Να θυμηθώ, να θυμάμαι.

Να ξεχάσω:

Όλη την προηγούμενη ζωή μου, βάρος του χρόνου. Τίποτα πια δεν μπορώ να αλλάξω. Όλα πολύτιμα.
Να ξεχάσω τις ενοχές για την απέραντη ευτυχία που νοιώθω.

Δυό κόσμοι παλεύουν μέσα μου. Γύρω μου αθλιότητα, ανεργία, αδιέξοδα, θάνατοι και αυτοκτονίες, Gallop που επαληθεύουν, μια ολόκληρη χώρα, η χώρα μου γκρεμίζεται. Κι εγώ στον μικρόκοσμο της ατομικότητας, αεί Επικούρειος.
Τόσο αναίσθητος, τόσο μόνος.

Ταξιδευτής
21 Οκτωβρίου 2014 (32)