Ερωτικό

Φθινοπωρινό καλοκαίρι το πρωινό σου χάδι. Ηλιόλουστη μέρα η μορφή σου. Χρώματα του δειλινού τα μακριά μαλλιά σου. Το άρωμά σου ανείπωτο μυστικό. Δουλεύω όλη μέρα, μα τούτη την ώρα μοναδική μου σκέψη εσύ. Πόσο ψήλωσε φέτος η τριανταφυλλιά της αυλής. Κόκκινα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα πετάω απόψε στη ποδιά σου. Ματωμένα απ’ τα χείλη μου. Νύχτωσε, ζωγραφίζω στο φεγγάρι. Κάστανα και κυδώνια στη φωτιά, φλόγα εσύ. Φέρνει από μακριά ο αέρας το γέλιο σου. Ποτάμι εγώ, θάλασσα εσύ. Κυλάω κάθε φορά να σε συναντήσω.

Κωστής Ταξιδεύων
7 Νοεμβρίου 2015

Ως τον θάνατο

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξοδέψαμε τη ζωή μας
Το αδύνατον δεν έγινε ποτέ δυνατό
Άλλοτε με χαμόγελο και αυτοσαρκασμό
Πότε με οργή και θυμό
Ταλαντωθήκαμε ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο
Ώσπου τα ίχνη μας χάθηκαν στον αμείλικτο χρόνο
Απέμεινε όμως μέσα μας τόση ερωτική σιωπή
Τους ανθρώπους που παθιάζονται να ζήσουν αγαπήσαμε
Λατρέψαμε τα σημάδια της αγωνίας τους
Μισήσαμε τον ανάπηρο εφησυχασμό
Αρπάξαμε τα όπλα του μυαλού μέσα σε άγρια κύματα
Κι όταν τέλειωναν της μέρας τα αδειανά ταξίδια
Φορτωνόμασταν τα αστέρια τ΄ουρανού
Πεισματάρηδες στο δρόμο υφαίναμε τα όνειρα
Ποτάμια να συναντήσουμε τη θάλασσα εμείς
Πέφταμε μια, σηκωνόμασταν δυό
Και περπατούσαμε ερωτευμένοι μέσα στην νύχτα
Φέγγαμε ο ένας στον άλλον
Και προχωρούσαμε στην ουτοπία που όλο απομακρύνονταν από μας
Ε λοιπόν,
Δεν λες πως άδικα ξοδέψαμε τη ζωή μας
Είχε τόσο χαρά, τόση οδύνη αυτός ο ανήφορος
Ομορφιά ως την κορυφή
Ως τον θάνατο.

Κωστής Ταξιδεύων
4 Νοεμβρίου 2015

Μήνυμα

Του Σύριου Nizar Ali Badr.

Επιτέλους δίχως τους θορύβους της πόλης. Χωρίς τις άναρθρες κραυγές απαξιωμένων θεωριών στην πράξη, αυτές που ευδοκιμούν μόνο στη βολική ατομική ανέλιξη. Δίχως απεγνωσμένες ειδήσεις του παραλόγου. Δίχως τους αθώους καθημερινούς θανάτους που ξετυλίγουν οι αυτοαποκαλούμενοι προασπιστές της ειρήνης. Αφού δεν μπόρεσα τίποτα να αλλάξω στον συρματοπλεγμένο κόσμο, - αυτός με βομβάρδιζε συνέχεια, -έφυγα.
Όταν κίνησα δεν ήξερα που πάω. Όμως ήξερα γιατί γεννήθηκα, κράτησα τον ομφάλιο λώρο από παιδί. Έφτασα εδώ δίχως σκέψη. Όπως ένα ποτάμι βρίσκει το δρόμο της θάλασσας, το φεγγάρι στον ασημάδευτο ουρανό. Πήρα μαζί μου το Μονόγραμμα του Ελύτη κι ένα φακό για το σκοτάδι. Όλα τα άλλα απλόχερα η φύση τα δωρίζει.
Ακούω πέρα μακριά το αλύχτισμα ενός σκύλου, ανεπαίσθητα το θρόισμα των φύλλων, όπως το άκουσμα των βλεφάρων σου, όταν ανοιγοκλείνουν στην έκσταση της στιγμής.
Ήρεμο, γλυκό φθινοπωρινό βράδυ απόψε, ο ουρανός ξάστερος, απαλό αεράκι κουβαλάει την αρμύρα της απέραντης θάλασσας.
Ξάπλωσα πάνω στα πεσμένα κίτρινα φύλλα μιας βελανιδιάς, πάνω μου ακούω τα βήματα της νυφίτσας, ήταν κουραστικός ο δρόμος ως εδώ.
Τώρα νυχτώνει νωρίς, έχω τόσες ώρες απόψε να σε σκεφτώ. Ψηλαφίζω ένα χαρτί μες το Μονόγραμμα. Ανάβω τον φακό. Φτιαγμένο από τον Σύριο Nizar Ali Badr.
Μετά ψηλαφίζω Εσένα. Μόνο η φύση μπορεί τα θαύματα.
Αν δεν ήταν ο άνθρωπος να τα καταστρέφει…..


Κωστής Ταξιδεύων
30 Οκτωβρίου 2015

Φωτογραφική στιγμή

Είναι η γλυκιά κούραση της δημιουργίας. Η ώρα που ο εργάτης σχολάει απ' τη δουλειά, ο αγρότης απ' το χωράφι. Ο ήλιος ροδίζει τη βουνοκορφή του Κόζιακα, ακούραστος ευεργέτης. Ο άντρας κόβει ένα ρόδι να χαρίσει στην Αγαπημένη του. Σήμερα ολοκλήρωσε τον πίνακα, έργο ζωής. Εκείνη του δίνει το γλυκύτερο φιλί του κόσμου. Ύστερα χορεύουν το τραγούδι της ευτυχίας. Η αγάπη τους αγκαλιάζει τη γη. Το φιλί τους την αιωνιότητα.

Κωστής Ταξιδεύων
26 Οκτωβρίου 2015

Έρωτας

Η πραγματικότητα έχει κορεστεί
Tι άλλο να γράψεις, όταν σχεδόν όλα έχουν ειπωθει
Με όσους τρόπους και να ξαναειπωθούν.
Μένει όμως η φαντασία
Ένα παράλληλο ανεξερεύνητο σύμπαν
Εκει που ζουν τα άυλα
Εκεί που ζει κι ο έρωτας.

Ταξιδευτής
30 Σεπτεμβρίου 2015

Σπηλιά

Έλα να τ’ αλλάξουμε όλα σήμερα. Ζήσαμε χρόνια σε τούτη τη σπηλιά. Θα κόψω τα μαλλιά και τα γένια μου. Πάω στο ποτάμι να βγάλω τούτη τη βρώμα από πάνω μου. Μετά θα κατέβω στο χωριό να ζητήσω ρούχα για σένα και για μένα. Ένα φόρεμα για σένα και ένα άσπρο πουκάμισο για μένα. Όταν θα περπατάμε μες τους ανθρώπους να πάψουν να μας λεν αγρίμια. Οι άνθρωποι σήμερα βλέπουν το φαίνεσθε, κανένας δεν κοιτάει το είναι. Έλα να τ’ αλλάξουμε όλα σήμερα. Να γίνουμε του φαίνεσθε για μια μέρα. Έχουμε κι εμείς ανάγκη από διασκέδαση…

Κωστής Ταξιδεύων
26 Σεπτεμβρίου 2015

Πύρρειος νίκη

Είναι φυσιολογικό μπροστά στο δίλημμα επαναφοράς της δεξιάς, να κρεμαστεί ο κόσμος από τον μνημονιακό Σύριζα.
Κανένας δεν άντεξε αυτές τις εκλογές, -ούτε οι νικητές. Πολύ περισσότερο ο χαμένος-έτσι κι αλλιώς-λαός. Αν συναθροίσουμε την αποχή, λευκά, άκυρα, απομονώσουμε τους φασίστες–δολοφόνους, δούμε και την γραφικότητα κάποιων κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή, τι απομένει; Μια πύρρειος νίκη του Σύριζα, ένα χαμόγελο εξουσίας του Αλέξη και τα αποκαΐδια του μιντιακού συστήματος.
Φάνηκε άλλη μια φορά η γύμνια της δήθεν δημοκρατίας. Αν η «άλλη μέρα» είναι ο Λεβέντης στη Βουλή, ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε.
Είμαστε πολύ μακριά από την πραγματική Δημοκρατία και ακόμα πιο μακριά από την άμεση Δημοκρατία. Η παραπλάνηση παίζει τον καθοριστικότερο λόγο, απ’ όπου και αν προέρχεται. Από τον εκλογικό νόμο ως τις δημοσκοπικές εταιρίες, από τις ψευδαισθήσεις μας ως την επιρροή των μέσων αποβλάκωσης. Χθες ψηφίσαμε δίχως καμία σιγουριά. Από σήμερα άλλοι θα αποφασίζουν για μας και στην περίπτωση μας οι εκτός Ελλάδας.
Παρ’ όλα αυτά ας ευχηθούμε ότι η ανάγκη της κοινωνίας θα δώσει τις λύσεις. Πιστεύω στον Άνθρωπο και στην ανάγκη, στα κινήματα και στην πράξη. Τα κόμματα έχουν προ πολλού χρεοκοπήσει. Μαζί μ’ αυτά και εμείς.

Κωστής Ταξιδεύων
21 Σεπτεμβρίου 2015

Στάση

Γέμισε η πόλη άλογα και γαϊδουράκια σήμερα. Ούτε ένα αυτοκίνητο στους ελεύθερους δρόμους.
Μένω δέκα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη και κάθε πρωί είμαι αναγκασμένος να πάρω το αυτοκίνητο για τη δουλειά. Ίδια διαδρομή, ίδια μπλοκαρίσματα, παράνομα παρκαρίσματα. Το πρωί έλειπε από την αυλή μου το άσπρο Φίατ και στη θέση του ήταν ένα άσπρο άλογο. Η πρώτη σημερινή έκπληξη.
Θα κατέβω στην πόλη με το άλογο, είπα στη γυναίκα μου. Έκλεψαν το αυτοκίνητο θα πάρω τούτο το άλογο, που δεν ήξερα πως βρέθηκε μέσα στα δέντρα του κήπου μου.
Η δεύτερη έκπληξη ήταν όταν στο δρόμο συναντούσα άμαξες, γαϊδουράκια, μουλάρια, άλογα να πηγαινοέρχονται καβαλημένα από ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους.
Τα φανάρια δεν δούλευαν, δεν είδα ούτε ένα αυτοκίνητο, ούτε παρκαρισμένο.
Που πήγαν τα αυτοκίνητα; Εν μια νυκτί άλλαξε το τοπίο; Ποιό αόρατο χέρι μας έκλεψε την ταχύτητα της ζωής μας;
Ήταν πολύ πρωί, χαράματα ακόμα όταν με ξύπνησε αυτό το όνειρο, με μια διάθεση καβαλάρη και με καουμπόικες μουσικές.
Πίνοντας τον πρωινό καφέ μου σκέφτηκα ότι αύριο είναι εκλογές και πρώτη φορά δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Ξέρω πολύ καλά τι δεν θέλω, αλλά φοβάμαι αυτά που θέλω και δεν τα βρίσκω πουθενά.
Διάβασα ύστερα ένα ανέκδοτο και άρχισα να γελάω δυνατά.
Ακόμα γελάω με τούτες τις εκλογές, να εκδικηθώ τα σπασμένα άλλων.


Κωστής Ταξιδεύων
19 Σεπτεμβρίου 2015

Συνθήματα, συνθήματα, συνθήματα και στο βάθος κήπος

Όσο παίρνει το μάτι μου και όσο ακούει το αυτί μου τίποτα άλλο εκτός από μικροπολιτική δεν έχουν οι εξπρές εκλογές. Όχι γιατί δεν επαρκεί ο χρόνος, αλλά γιατί τα σκιάζει όλα η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Έτσι κι αλλιώς ο δρόμος τους είναι πλέον γνωστός. Ή έτσι και αλλιώς μνημονιακό γιουβέτσι, μαγειρεμένο στο φούρνο μικροκυμάτων.
Συνθήματα αντί για ουσιαστική συζήτηση παντού.
Αντί για παραγωγή μιλάνε για κατανάλωση. Αντί για αλλαγή τρόπου ζωής μιλάνε για μεγάλες επενδύσεις. Αντί για παιδεία εξυμνούν την παραπαιδεία. Αντί για σκέψη τροφοδοτούν την υπνηλία. Αντί για αλήθεια ψέματα. Αντί για μάθημα πάμε σε καινούριο πάθημα.
Κόμματα αρχηγικά, ματαιοδοξίες ιδιωτικές ματαιώνουν κάθε συλλογικό όραμα. Αν μετρήσετε τα εγώ στο αποψινό ντιμπέιτ θα καταλάβετε. Αν ρίξουμε μια ματιά πίσω θα δούμε τι σημαίνει αστική δημοκρατία με τις πενήντα έδρες μπόνους και άλλα τινά. Σιγά μην αρνηθούν τη βουλευτική αποζημίωση να σηκώσουν κεφάλι οι υποψήφιοι βολευτές μας… Όλα έχουν την τιμή τους και σε τούτες τις εκλογές, εκτός από τη χαμένη τιμή των εκλογών.
Και όμως πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε. Η αποχή δεν είναι λύση. Ούτε το λευκό. Θα μπορούσε να είναι το λευκό αν έπαιρνε τις έδρες που του αναλογούν. Ούτε αυτό συμφέρει τους κομματάρχες.
Θα πάμε να ψηφίσουμε, θα δηλώσουμε την παρουσία μας, θα πάμε να καταδικάσουμε.
Θα πάμε δίχως ελπίδα όμως. Αυτή την ελπίδα είναι που σκότωσε ο Σύριζα.
Θα ψηφίσουμε μικρά κόμματα, το μέλλον ανήκει στη δικιά μας ενεργή πράξη. Ανήκει στα αυτόνομα κινήματα, σε μικρές συλλογικότητες που ανιδιοτελώς παλεύουν. Παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, αυτενεργούν και αποδεικνύουν.
Το μέλλον στη χώρα μας είναι απρόβλεπτο πια. Το τρίτο μνημόνιο του Σύριζα θα αποτελειώσει τη χώρα αν δεν αντισταθούμε…

Κωστής Ταξιδεύων
14 Σεπτεμβρίου 2015

Νύχτα

Έφτιαξε ο καιρός. Θυμίζει πάλι καλοκαίρι. Σε αναζητώ μες τον γλυκόλογο Σεπτέμβρη, σε ψάχνω μες τη σιωπή του έρωτα. Έρχονται από μακριά εικόνες σου και μυρωδιές. Τόση φασαρία γύρω μου για ένα τίποτα που απέμεινε, Πως είναι δυνατόν τόσες όμορφες λέξεις να σκοτωθούν όλες μαζί;
Άν δεν υπήρχαν αμέτρητα αστέρια απόψε στον ουρανό να σε ξεχωρίσω, πόσο σκοτάδι θεέ μου αυτή η νύχτα.

Κωστής Ταξιδεύων
12 Σεπτεμβρίου 2015

Ας παίξουμε ψέματα

                                                                         Ξέφυγα από τους καρχαρίες

                                                                         και νίκησα τους τίγρεις

                                                                         μ’ έφαγαν όμως

                                                                         οι κοριοί.
                                                                                                   Μπερτολτ Μπρέχτ
                                                           

Αν ζούσαμε σε μια κανονική χώρα με τα στοιχειώδη της επιβίωσης, αν δεν ήμασταν ανήμποροι σε βαθύ πηγάδι, θα μπορούσε κανείς να δει με χιούμορ όλα αυτά που συμβαίνουν. Ακόμα και να παίζουμε σαΐτες με τις εκλογές. Αφού κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και αφού καταλάβαμε  πια πως σωτήρες δεν υπάρχουν, -πολύ περισσότερο  μέσω εκλογών.
Ήθελαν λέει, να πείσουν τους αναποφάσιστους, δηλαδή αυτούς που κατέβηκαν πρόσφατα από το φεγγάρι  και δεν έχουν ιδέα τι συνέβηκε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και τους τελευταίους μήνες.
Αλλά για μας τους απλούς πολίτες που μας εκμαυλίζουν νυχθημερόν, που μας θεωρούν εκλογική μάζα,  τα πράγματα είναι τραγικά. Και οι τραγωδίες δεν βγάζουν γέλιο. Ούτε οι πράξεις, ούτε τα ψέματα συγχωρούνται. Η ίδια η ζωή εκδικείται. Και η ιστορία καταγράφει.
Ποιος νοιάζεται για την πορεία των κομμάτων, όταν τα ίδια δεν νοιάζονται   για το κτίσιμο μιας υγιούς κοινωνίας;  Όσοι ψηφίσουν με μισή καρδιά και οι άλλοι με μια βαθιά πληγή στο στήθος ανήμποροι να φτάσουν και ως την κάλπη.
Δεν χάθηκαν όλα, εκτός από την απαξίωση διαχρονικά της κορυφαίας δημοκρατικής διαδικασίας.
Αν ο πολίτης δεν είναι σαν αυτούς δεν πάει μαζί τους, ούτε τους στηρίζει λόγω συνθηκών.
Το μόνο χρέος του είναι να είναι απέναντι στην κάθε μορφής εξουσία. Το μόνο χρέος του είναι η πράξη. Οι θεωρίες τελείωσαν, μας περιμένει η ζωή.
Και η ζωή του καθένα είναι μοναδική και πολύτιμη για να την πουλάει και να την αγοράζει κατά το δοκούν.
Ας σκεφτούμε σοβαρά που θα την ξοδέψουμε. Μας περιμένουν στη γωνία να μας αρπάξουν πάλι.

Κωστής Ταξιδεύων
10 Σεπετεμβρίου 2015

Μήνυμα

Πήρα δυό μπύρες κι ένα πορτοκάλι να το μοιραστούμε. Απόψε λέω να πάμε στη γέφυρα. Να απολογηθούμε για ότι δεν κάναμε. Θα είναι εκεί όλες οι ενοχές μας και το νερό θα καθρεφτίζει το φεγγάρι. Κι ύστερα να πάρουμε το μονοπάτι της αυγής. Παρέα με τους άλλους μετανάστες. Πρόσφυγες είμαστε και μεις στη χώρα μας την ίδια.
Δεν μπορούμε να ζητάμε, άμα δεν μάθουμε να δίνουμε. Πάρε μαζί σου κι ένα ρόδι να φτύνουμε κατάμουτρα τα σπόρια που αρνηθήκαμε να φυτέψουμε. Ίσως να λυτρωθούμε αν μετανιώσουμε για ότι δεν ζήσαμε. Για όλες τις ψευδαισθήσεις μας.
Έχουμε την υπόλοιπη ζωή μπροστά μας.

Κωστής Ταξιδεύων
8 Σεπτεμβρίου 2015

Ψίθυρος

Υφαίνει η λύπη την ομορφιά σε άνισο χορό
Πικρά δάκρυα κυλούν την σκέψη μου
Κόκκινα σταφύλια στις κληματαριές
Άνθρωποι με θολά μάτια παλεύουν τα κύματα της μοίρας
Πλανεύει η απεραντοσύνη του γαλάζιου
Πόλεμος, ένας μέσα μου και ένας εδώ στη γη
Ξεριζωμός, θάνατος
Αναπολώ ανύπαρκτα όνειρα
Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Ανθρωπισμός
Αργόσυρτος πόνος σφίγγω τα δόντια
Άδειασε η ζωή μου στη κόκκινη γη
Πιάνω πάλι μια αχτίδα από φως
Προσπαθώ να υπάρξω
Έρωτας για ζωή η ζωή μου
Σε όλα τα χαρακώματα των ματιών σου.

Κωστής Ταξιδεύων
7 Σεπτεμβρίου 2015

Ένα

Απορείς για το σώμα που άντεξε τις πικρές μέρες
Ατέλειωτες αγρύπνιες η σκέψη
Τα λάθη και τα πάθη που πλήρωσες προσπερνάς
Για την υπόλοιπη ζωή
Για τη βουή των μελισσών στον τρύγο
Για τη μυρωδιά του χαλβά που έρχεται από τη βιοτεχνία κάθε πρωί
Για τα μικρά τριαντάφυλλα του κήπου
Την κορυφογραμμή του Κόζιακα
Σκάβεις με τα χέρια το χώμα, χώμα γεννήτορο
Το θαύμα της φύσης μες τα μάτια σου
Το φως και το σκοτάδι σε αγκαλιάζουν
Ζεις ακόμα, αυτό είναι το θαύμα
Ο έρωτας
Αμήχανα έμειναν τα όνειρα, λόγια πολιτικών
Ευτελίζουν και καίνε
Ασήμαντες θεωρίες
Δεν κατάφεραν ούτε ένα καρπό να δώσουν
Είναι ο κήπος μια τέχνη
Ένα απέραντο χωράφι ονείρων
Άνθρωπος και Φύση Ένα.

Κωστής Ταξιδεύων
1 Σεπτεμβρίου 2015

Αργοπεθαίνοντας στην Ελλάδα

Ήλιος και θάλασσα, γαλανό και γαλάζιο
Πράσινες πεδιάδες το χρώμα των ματιών σου
Κάθε πέτρα και μια ιστορία, η μνήμη
Το πέλαγος της μουσικής σμίγει με το Αιγαίο
Άσπρα πανιά στα όνειρά μας

Σαν το μήλο της έριδας κατασπαράζεται η ομορφιά σου
Γεράκια πάνω από το κορμί σου σε πυρπολούν ασύστολα
Ποιος θεός τη μοίρα σου ορίζει;
Πόσοι ακόμα νέοι θυσία θα γενούν;
Σημαίες μαύρες τα όνειρά μας
Τόση ομορφιά και τόση ασχήμια
Τόσος έρωτας και τόσος θάνατος μαζί
Ηχώ στο φαράγγι του Βίκου η φωνή μου
Μυρωδιά από τα παιδικά μου όνειρα η ψυχή μου
Άδειο κοχύλι στην ακρογιαλιά θα μείνω ένα πρωί.


Κωστής Ταξιδεύων
26 Αυγούστου 2015

Από πρίγκιπας βάτραχος…

Δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτή την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Συριζα. Κάποτε ακούμπησα κι εγώ πάνω του ελπίδες για  κάποια άλλη πορεία.
Ήμαστε σε σταυροδρόμι έλεγα, θα διαλέξουμε αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στο σκοτάδι ή θα πάρουμε τον δρόμο που δείχνει ο Σύριζα, με όλες τις επιφυλάξεις; Και οι ενστάσεις ήταν πολλές. Έπρεπε όμως κάπου να στρίψουμε, το σκοτάδι του χτες μας πέθαινε.
Και στρίψαμε. Μη περιμένεις πολλά και απ΄ αυτούς τους ξέρω από μέσα, τόσα χρόνια στα οργανωτικά, μου έλεγε φίλος. Κι εγώ απ’ έξω δικαιολογούσα τα αδικαιολόγητα. Ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη και ο ενθουσιασμός που δεν λογαριάσαμε διαφορές.
Τώρα;
Ότι απόμεινε στην πολιτική αρένα όρθιο το αποτελείωσε ο Σύριζα. Και δεν εννοώ μόνον μνημονιακοοικονομικά. Ποιος λόγος να ακούσω πια τα λεγόμενα του Τσίπρα. Θα αρχίσουμε πάλι να λέμε ότι λέγαμε για τους άλλους;
Αν δεν ήξερε τι έλεγε δεν ήταν ικανός ο πρίγκιπας  για τιμονιέρης.  Αν ήξερε  ήταν απλά εξουσιολάγνος και τίποτα περισσότερο.  Μεταλλάχτηκε νωρίς σε αξιοθρήνητο βάτραχο.
Δεν νοιάζουν τον λαό τα εσωτερικά βίτσια των κομμάτων.  Έτσι κι αλλιώς στέρεψε η χώρα μας από πολιτικούς που μπορεί να εμπνεύσουν  έναν άλλο τρόπο ζωής. Αν δεν αφορούσε και εμάς, είναι χρόνος για πέταμα να ασχολείται κανείς με τα  άσφαιρα βέλη των πολιτικών σήμερα.
Χαίρομαι για την ανένταχτη ζωή μου. Δεν ανήκω  σε καμιά  στημένη θεωρία.  Ανήκω στην δικιά μου πράξη και ευθύνη.  Είναι εύκολο να είσαι  σε κάποιο  λούκι του συρμού, δύσκολο είναι να βρέχεσαι δίχως ομπρέλα στη βροχή.
Ούτε πρίγκιπας, ούτε βάτραχος, άλλο πετούμενο, άλλο ζώο!


Κωστής Ταξιδεύων
21 Αυγούστου 2015

Μήνυμα

Εδώ νυχτώνει νοσταλγικά απόψε. Φεγγίζει το ηλιοβασίλεμα πάνω στην κληματαριά. Λάμπουν στο τελευταίο δάκρυ του ήλιου αγένωτα σταφύλια, σαν να βλέπω τα μάτια σου κατάματα στα δικά μου. Μόνος μου στο πέτρινο σπίτι περιμένω το φεγγάρι.
Θάρθεις απόψε; Να ετοιμάσω το τραπέζι;
Έφτιαξα ένα ποίημα από βότανα του βουνού στο ανθοδοχείο, δυό κούπες από λέξεις του έρωτα να πιούμε.
Άσε στην πόλη την παλιά θλίψη των ξεθωριασμένων ονείρων, έστρωσα το λευκό τραπεζομάντιλο.
Τον φεγγαρόδρομο τον ξέρεις, μην χαθείς στα σοκάκια ανόητων διαδρομών, τα πράγματα που αγαπάς ξεστράτισαν από καιρό.
Ανένταχτοι θα χαθούμε απόψε στο δικό μας όνειρο. Μοσχοβολά η υπόλοιπη ζωή μας.

Κωστής Ταξιδεύων
12 Αυγούστου 2015

Ανεμελιά

Ω ανέμελε Αύγουστε μου θυμίζεις τα παιδικά μου χρόνια, πιότερο από τους άλλους μήνες. Είσαι ένα τσαμπί σταφύλια και μια φέτα καρπούζι. Οι φασολιές και τα καλαμπόκια που παίζαμε κρυφτό. Τα άσπρα βότσαλα του Ασπροπόταμου,
Είσαι η ανεμελιά που χάθηκε στα δύσκολα μεσήλικα καλοκαίρια. Στις αναπάντητες διαδρομές των παιδικών μας ονείρων. Τότε που μας έσπρωξες στις στενωπούς των πόλεων, στις φυλακές των διαμερισμάτων, στις ουρές ανείπωτων υποχρεώσεων. Τότε που από το μικρό χωριό θα κατακτούσαμε τον μέγα κόσμο.
Μετά από τόσα ανυπάκουα καλοκαίρια, πάλι με καλείς στις παιδικές μου ρίζες.
Αύγουστε μεσιάζεις τη ζωή, προκαλείς κάθε φορά.
Είσαι μια κούνια παιδική, με πας από δω κι από κει. Και με φέρνεις πάλι στη κρυστάλλινη πηγή δίπλα στον αιώνιο πλάτανο.
Τις νύχτες πέφτουν βροχή τ΄ αστέρια, μισοτελειωμένες ευχές σβήνουν στον ουρανό.
Αύγουστε σου χαρίζω τα καλοκαίρια μου, χάρισε την ανεμελιά μου. Ένα έλατο, μια αστραπή, μια μέρα η ζωή μου. Μια στιγμή, ένα φιλί!

Κωστής Ταξιδεύων
10 Αυγούστου 2015

Κανένας γλάρος δεν έζησε στη φυλακή.

Πιότερο και από τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα
                                                                            Ναζίμ Χικμέτ


Στάζουν αρμύρα τα ταξίδια του Αυγούστου. Ιδρωμένοι έρωτες στον ήλιο του καλοκαιριού. Φοράνε στεφάνι δροσερό το πρωινό, στα μάτια το ηλιοβασίλεμα. Σαν  δροσουλίτες της νύχτας πάνω στο Φραγκοκάστελο εκπλήσσουν τα κύματα  του νου και της καρδιάς. Θυμάρι από την Κεφαλονιά μυρίζουν οι δρόμοι της ψυχής μου. Διαβαίνω το πέλαγος βαθειά μες του Ιόνιου τα νησιά. Στην απεραντοσύνη σμίγουν μαχαιριές και βέλη αλαφιασμένα.
Ω πορφυρό της αγάπης χρώμα, κέρμα στο πηγάδι των ευχών!
Κατέβηκε απόψε το φεγγάρι στη βάρκα των στεναγμών μου, άσπρα πανιά ετούτο το ταξίδι.
Απόψε μοιάζω με δραπέτη φυλακής, ψήνομαι στον πυρετό των ονείρων πάλι. Τίποτα απ’ ότι αγάπησα στον άσφαλτο δρόμο δεν μοιάζει με τούτα τα τρυφερά, πότε άγρια κύματα.  Χορεύουν πάνω μου λαμπερά αστέρια, ξομολογούμαι στο ένα, το μοναδικό.
 Για τη ζωή που δεν έζησα, τα ταξίδια που δεν έκανα.  Τον αμείλικτο χρόνο που αστράφτει στα σωθικά μου, του απιθώνω τα μυστικά μου, βροντάει ο καιρός στον ηλεκτρισμένο κύκλο της ζωής μου.
Ω θάλασσα πάρε τα μάτια μου στην άκρη του σύμπαντος, δεν ζούνε άνθρωποι τώρα εδώ.  Σκιές ανείπωτες  οι σκέψεις μου από ανατέλλοντα πρώτα κλάματα παιδιών την ώρα της γέννας.
Μια σταγόνα αιωνιότητας η υπόλοιπη ζωή. Αυτή η λαχτάρα, προσευχή και μυσταγωγία. Αυτή η αβεβαιότητα  λευτεριά, αυτός ο έρωτας θάνατος.
Ο δρόμος ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο ρυθμός του χορού. Καμιά λίμνη δεν αντιστάθηκε στο ποτάμι.
Κανένας γλάρος δεν έζησε στη φυλακή.

Κωστής Ταξιδεύων
7 Αυγούστου 2015

Μήνυμα

Έλα απλά, αθόρυβα απόψε. Δίχως μακιγιάζ κι άλλα ψευτοδιλήμματα. Φόρα εκείνο το λευκό διαφανές φόρεμα, πάρε και το χαμόγελό σου. Άσε στην πόλη όλα τα παλιά μας όνειρα, εδώ είναι παράδεισος τ’ αστέρια.
Ετοίμασα δείπνο για όλους μας. Αγριοφράουλες και χαμοκέρασα. Ποτό από κράνα που σ’ αρέσει.
Έλα απλά, νεράιδα απόψε. ‘Ότι αγαπήσαμε θα είναι εδώ, λιτό, αφτιασίδωτο, πλήρες. Το φεγγάρι, το θρόισμα, τα ταξίδια μας. Το κρυστάλλινο αθάνατο νερό της πηγής.
Έλα απλά, στα δάχτυλα των ποδιών. Μη ξυπνήσεις την νοσταλγία μου, μη φλογίσεις τα μελλούμενα.
Είναι καιρός τώρα που νοιάζομαι για τη στιγμή. Μόνο για το άρωμα της αναπνοής σου.

Κωστής Ταξιδεύων
5 Αυγούστου 2015

Οι φτέρες της ζωής μας

Κάτω ο Αχελώος. Ακούω τη βουή του. Ασπροπόταμος που κυλάει ακατάπαυστα στο διάβα των χρόνων. Καθαρό βαθυπράσινο νερό στις γωνιές του οι παιδικές μου βουτιές. Ασπρόπετρες, πλατάνια και κρυμμένες πέστροφες. Νεράιδες και ξωτικά. Κάθε μεσημέρι τα καλοκαίρια. Λαμπύριζε ο ήλιος στην πέτρα και στα κορμιά μας. Το πέτρινο τοξωτό γεφύρι, ζώα που έβοσκαν στις πλαγιές. Ήταν τα καλύτερά μας χρόνια. Έρωτας και λογοτεχνία, χώμα και ουρανός. Παιδιά της προσμονής και της ελπίδας προσπαθούσαμε να κουμαντάρουμε τα μεγάλα μας όνειρα.
Το απόγευμα ερχότανε με τον πράσινο σάκο του ταχυδρομείου τα νέα του κόσμου, αλληλογραφία από μακρινούς τόπους, όμορφα άγουρα πρόσωπα έφηβων κοριτσιών, χρωματιστά φάκελα κι εκείνα της αεροπορίας. Συλλέκτες αδιάβατων κόσμων ξεμέναμε στη συλλογή γραμματοσήμων.
Από τα μεγαλύτερα όνειρα τα ταξίδια, μεγαλύτερα από του Καζαντζάκη και του Θέμου Κορνάρου τα βιβλία. Κάτω από τον ίσκιο της καρυδιάς τέλειωναν τα βιβλία και άρχιζε το ταξίδι. Ένας Άντρας της Οριάνας Φαλάτσι, το Τρίτο στεφάνι του Ταχτσή, τα κείμενα του Μπρεχτ.
Σκέφτομαι τώρα όλα αυτά, τώρα που κτίζω το μικρό μου μέγα αγνάντι. Με πέτρα και βιβλία, με χώμα και ξύλο κτίζω το απέριττο μέλλον μου. Με θέα την Κωστηλάτα, τα έλατα και τον ουρανό. Ο απροπόταμος πάντα ρει.
Ότι απομένει από τα μακρινά ταξίδια είναι ρίζες σου. Ένας μεγάλος έρωτας και μια κιθάρα να Σε  τραγουδώ. Και μια φωτιά να μερώνει τη νύχτα.

Κωστής Ταξιδεύων
3 Αυγούστου 2015

Κατακαλόκαιρο, καταμεσήμερο.

Καλοκαιρινή μέρα, καυτό μεσημέρι. Ιούλης μήνας. Ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, τα καλάμια στην απέναντι όχθη είναι τα μόνα που παραμένουν όρθια καταμεσήμερο. Τα τρία γατάκια μου κοιμούνται στον ίσκιο της ροδιάς, η σκέψη μου καταϊδρωμένη τρέχει να προλάβει το άγριο θηρίο του Φθινοπώρου. Ανοίγω τη βρύση και λούζομαι ολόκληρος με δροσερό νερό. Να λαμπικάρει το μυαλό, να αποχαιρετίσω τα όπλα που σίγησαν, να φτιάξω τις καινούριες σαΐτες μου. Διαδρομές που χάθηκαν στον χάρτη της αβεβαιότητας, δρόμοι που έκλεισαν οριστικά με τον μεγάλο συμβιβασμό.
Απολογισμοί, ισολογισμοί και ά-πλανα πλάνα. Όσες φορές πίστεψες, τόσες φορές προδόθηκες.
Ζωγραφίζω τους παιδικούς μου κύκλους. Κύκλοι παράλληλοι. Στο κέντρο εγώ. Εσύ. Ολόκληρος ο μεγάλος κύκλος στριφογυρίζει αέναος μέσα στο σύμπαν. Η γη. Δέχομαι και εκπέμπω. Ζωή και θάνατο. Μίσος και έρωτα. Διαγράφω την δικιά μου πορεία. Να αποτινάξω τη σκλαβιά του υπνοβάτη, να δραπετεύσω στα όρη της ελευθερίας.
Πανύψηλα δέντρα, σκούρα πράσινα έλατα οι σκέψεις μου. Καταμεσήμερο του καλοκαιριού.
Τα τρία γατάκια μου ξύπνησαν από τον κρότο της φυγής μου. Έξω από τους στενωπούς τοίχους, τους χάρτινους αριθμούς.
Χορεύουν τώρα μαζί μου το θαύμα της ζωής. Της χαράς που δεν έζησα, -ανάμεσα στις συμπληγάδες των ονείρων που με ξεγέλασαν.
Γέμισε το πράσινο χορτάρι του κήπου τρυφερότητα από παιχνίδια που ποτέ δεν παίξαμε. Κατακαλόκαιρο. Καταμεσήμερο.

Κωστής Ταξιδεύων
31 Ιουλίου 2015

Η ζωή είναι αλλού.

Κανένας από μας δεν γνωρίζει πια που οδηγούμαστε. Η τελευταία ελπίδα, για μια άλλη πολιτική (έστω υπέρ των αδύνατων οικονομικά) ξεθώριασε. Ακούς πια άχρωμες λέξεις, άνοστες, κενές από περιεχόμενο. Τα λόγια τα μεγάλα ήταν πολύ μικρά για να σηκώσουν το αδιέξοδο ενός λαού. Ενός λαού που δεν είναι έτοιμος για καμία ρήξη. Και μια κυβέρνηση που απορροφήθηκε μέσα σ’ ένα εξάμηνο από την γλύκα της εξουσίας. Είναι ανάξιο λόγου να συγκρίνουμε τον δρόμο που έδειχνε πριν τις εκλογές με το μετά. Και όλα αυτά για το καλό μας. Για το καλό μας εργάζονται όλοι τελικά. Εκτός από μας που ακολουθούμε τους σωτήρες.
Πέρασε η ζωή μας με θεωρίες και όνειρα. Ενθουσιαστήκαμε και απογοητευτήκαμε.
Η ζωή είναι αλλού. Κι αυτό είναι άλλη κουβέντα. Σίγουρα δεν είναι της οικονομίας και της πολιτικής που εγκλωβίζεται στην οικονομία.
Ένα μνημόνιο ακόμα δεν θα είμαι εγώ που θα το υλοποιήσω, έλεγε ο Πρωθυπουργός πριν το δημοψήφισμα.
Έναν αργό θάνατο στα σκοτεινά καμαρίνια της οικονομικής πολιτικής δεν τον αντέχω άλλο Αλέξη.
Καλό καλοκαίρι στο βουνό και στη θάλασσα.
Αφήστε τους να παραμιλάνε μόνοι τους στα τετράγωνα τραπέζια τους και τις τρίγωνες τράπεζες.
Η ζωή είναι κύκλος και έχουμε χρέος να ζήσουμε. Για αυτό γεννηθήκαμε. Για την αθωότητα μιας ελιάς που μεγαλώνει στον ήλιο.

Κωστής Ταξιδεύων
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Η μέρα νύχτωσε.

“Ο Θρίαμβος του Αχιλλέα”, Κέρκυρα (Αχίλλειο) έργο του Αυστριακού καλλιτέχνη Franz Matsch

Ξοδέψαμε πολύ μπογιά για αυτόν τον άθλιο πίνακα
Νύχτες ολόκληρες, μέρες αμέτρητες έφεραν το ανάποδο
Δεν βλέπετε τη ρόδα του κάρου σε ανάστροφη πορεία;
Τόση λεπτομέρεια χάθηκε στο σύνολο
Τόση ελπίδα στο λάθος αποτέλεσμα
Πως να επιζήσει ένας ζωγράφος δίχως την τελευταία πινελιά της υπογραφής;
Τα ανάκτορα έσβησαν τη φλόγα της δημιουργίας
Ο ζωγράφος αυτοκτόνησε
Πάλι από την αρχή το χρώμα
Μετά τη νύχτα θα ξημερώσει
Η ανάγκη οδηγεί τον Άνθρωπο.

Κωστής Ταξιδεύων
24 Ιουλίου 2015

Ευχή

Να βρούμε κοινή φωνή
Με τα πουλιά και τα ζώα, τα φυτά και τα δέντρα
Πέτρινη γροθιά στον ουρανό
Μεταξύ μας πια μόνο βουβά ουρλιαχτά
Από τότε που πάψαμε να αγαπάμε.

Κωστής Ταξιδεύων
20 Ιουλίου 2015

Αφέλειες ενός ρομαντικού

Επειδή είμαι άσχετος από οικονομικά, αν θέλετε να ενημερωθείτε σωστά υπάρχουν πολλοί δεξιοί και αριστεροί ξερόλες, δεν είναι ανάγκη να διαβάσετε τις αφέλειες ενός ρομαντικού.
Απλά σαράντα χρόνια τώρα αναρωτιέμαι, ελπίζω και τρώω τα μούτρα μου. Μακριά από τούτες τις σκέψεις λοιπόν για να μην φάτε και σεις τα δικά σας.
Είπε ο πρωθυπουργός ότι υπάρχουν 250 δις Ελλήνων στις τράπεζες του εξωτερικού. Ο ιδρώτας και ο κόπος δηλαδή ενός λαού που πλούτισαν οι συλλέκτες του πλούτου και τον επένδυσαν στα ματαιόδοξα χρηματοκιβώτια της ευρωλαγνείας.
Είπε ο αιθεροβάμων πρωθυπουργός ότι αν επιστρέψουν στην Ελλάδα….. Δεν είπε τίποτα ούτε τώρα, ούτε ποτέ, πως αυτά τα λεφτά είναι το 30% του τρίτου μνημονίου που θα καταστρέψει ολοσχερώς τη χώρα. Γιατί απλά όσοι και να το ψηφίσουν δεν μπορεί να εφαρμοσθεί. Ουκ αν λάβεις εκ του μη έχοντος. Δεν είναι ανάγκη να γράφουμε αυτά που έλεγε ο ίδιος πριν πάρει την εξουσία.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά για μια χώρα από την ελεημοσύνη παραδίνοντας την κυβέρνηση στους Σόιμπλε. Μόνοι μας έπρεπε να λύσουμε το οικονομικό πρόβλημα από την αρχή. Οι άλλοι δεν ήθελαν, αλλά να μη θέλει και ο Τσίπρας προβληματίζει πια για το μέλλον τούτης της χώρας.
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης υποστήριζα ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτιστικό.
Ένας λαός χωρίς αξίες πέρα από το βιβλιάριο τραπέζης δεν έχει κανένα μέλλον.
Ας περισώσει ο καθένας μας όση αξιοπρέπεια μας απέμεινε, επιστρέφοντας στο φυσικό μας περιβάλλον.

Κωστής Ταξιδεύων
15 Ιουλίου 2015

Ανοικτά τις Κυριακές

Επιτέλους θα μπορούμε να καταναλώνουμε άνετα τα Γερμανικά προϊόντα. Είναι καιρός πια να κλείσουν τα ελληνικά λιλιπούτεια μαγαζάκια, τόσα χρόνια Ευρωπαίοι γαρ είναι αδιανόητο να ψωνίζουμε σε μπακάλικα. Μεγάλες αλυσίδες θα επενδύσουν πια στην κατανάλωση των Ελλήνων.
Οι άνθρωποι της επαρχίας καλό είναι να μετακομίσουν στην Αθήνα, (οι αγρότες είναι περιττοί, όλα μπορούμε να τα εισάγουμε) και να γίνουν χρηματοοικονομολόγοι, ασφαλιστές, δικηγόροι, μπάτσοι, γκαρσόνια,δημόσιοι υπάλληλοι στα υπουργεία και όλα αυτά που ανέπτυξαν το βιοτικό μας επίπεδο. Επίσης μπορούμε με το ΕΣΠΑ να ανοίξουμε καζίνα, και περισσότερα ΑΤΜ να ρέουν άφθονο χρήμα. Είναι καιρός πια να ανοίξουμε τα μάτια μας και να περάσουμε σε μια άλλη εποχή. Από δυό τρία σπίτια να νοικιάζει ο καθένας μας δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ένα μπλοκάκι είσπραξης. Με τη σταθεροποίηση της οικονομίας μπορούμε πια, όχι να επενδύουμε στα χώματα των χωραφιών, αλλά στους οικονομικούς κολοσσούς, σαν τον Τσακαλώτο π.χ. Τα μέτρα μας τα πήραν ήδη. Μένει να μας ράψουν και τα κουστούμια εντός των ημερών.
Τα κανάλια θα μιλάνε για τα δις που ρέουν, ο πρωθυπουργός της χώρας θα μας λέει θα τους σκίσουμε ή τέλος πάντων θα σκίσουμε το χαρτί, πάντως κάτι θα σκίσουμε. Μπορεί να σκίσει ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη, άλλοι εκατομμυριούχοι παίχτες εισρέουν στη χώρα από κει. Θα είμαστε άπαιχτοι είναι το μόνο σίγουρο.
Μιλούσαμε για παραγωγή, για αυτοδιαχείριση και κουραφέξαλα. Όλα αυτά τα αναχρονιστικά πέθαναν. Στην Ευρώπη του Σόιμπλε θα απογειωθούμε.
Έλα πάμε, όλοι μαζί! Με το τρία… 1,2….

Κωστής Ταξιδεύων
14 Ιουλίου 2015

Νομίζαμε οι αφελείς

Όποιος πιστεύει ότι θα μπορέσει να εφαρμοστεί το νέο μνημόνιο Σύριζα- ΝΔ- Ποτάμι- Πασοκ πλανάται πλάνη οικτρά. Το 2010 είχε λίπος η Ελληνική κοινωνία και άντεξε.
(Τα 80 δις που παίρνει δάνειο είναι το 40% των χρημάτων που διέφυγαν τα τελευταία χρόνια από τους επιτήδειους στο εξωτερικό. Υπάρχουν στοιχεία για αυτά. Δεν ξεπουλάς τον λαό σου.)
Τώρα κάτω από τη μπότα του φασισμού δεν γίνονται θαύματα. Πως;
Νομίζαμε οι αφελείς κάπου πάταγε ο Τσίπρας και έλεγε ότι έλεγε. Εκτός από τα σκαλοπάτια της εξουσίας δεν πάταγε πουθενά αλλού!

Κωστής Ταξιδεύων
13 Ιουλίου 2015

Τίποτα δεν είναι ίδιο πια

Αφού ο Σύριζα θέλησε να σώσει τους έχοντες, ας πορευτεί με αυτούς. Ας πορευτεί με τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους. Ας πορευτεί με το 38 % που πανηγυρίζει για την παραμονή μας στην Ευρώπη του Σόιμπλε. Η άλλη Ευρώπη δεν μας προέκυψε, δυστυχώς χάσαμε.
Ένα 62% βροντοφώναξε ότι δεν έχουμε τίποτα άλλο να δώσουμε εκτός από την ψυχή μας. Καλή τύχη λοιπόν στην πορεία της χώρας. Τουλάχιστον θα απομείνουν εδώ οι πλούσιοι. ΜΕ τις ευλογίες του Σύριζα, των καναλιών και της εκκλησίας. Να τους έχει ο θεός καλά.
Αυτοί πήραν τις αποφάσεις τους, ας πάρουμε τώρα κι εμείς τις δικές μας! Νέοι ετοιμάστε τις βαλίτσες σας και ακολουθούμε.

Κωστής Ταξιδεύων
13 Ιουλίου 2015

Έρημη χώρα

Το μεγάλο λάθος της Κυβέρνησης ήταν ότι δεν προέβλεψε ότι θα φτάναμε εδώ. Είχε τη δυνατότητα να οδηγήσει αυτή τα πράγματα και όχι να αφήσει τον Σόιμπλε να μας πάει στον γκρεμό της άτακτης χρεοκοπίας. Να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο αυτή και η χώρα. Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της, αλλά την αφέλεια της γαμημένης ελπίδας.
Όλα αυτά έπρεπε να αναμετρηθούν νωρίτερα. Πριν προλάβουν οι πλούσιοι και βγάλουν άλλα 45 δις έξω από τη χώρα. Πριν στεγνώσει η χώρα με τις απανωτές πληρωμές των δανείων. Αυτά είναι γνωστά και δεν έχει κανένα νόημα να αναμασάμε την αποθέωση του ευρώ.
Τώρα που θα ακουμπήσουμε τις ψευδαισθήσεις μας;
Αφού ακόμα δεν κατάφερε να ρίξει τα βάρη στους πλούσιους, -αλλά πάλι να τα φορτωθούν οι μη έχοντες.
Σε καταστάσεις έκτατης ανάγκης ας κάνει τουλάχιστον αυτό που δεν έκαναν οι άλλοι. Να φορολογηθεί δραστικά όλος αυτός ο πλούτος που διέφυγε στις τράπεζες του εξωτερικού. Είναι πολλά τα λεφτά που με ιδρώτα τα παρήγαγε τούτος ο λαός και φυγαδεύτηκαν στις χρηματαγορές εκτός Ελλάδας. Τα στοιχεία είναι γνωστά, δεν υπάρχει αντίλογος.
Αν θεωρηθεί πράξη ευθύνης η υπογραφή του τρίτου μνημονίου ώστε να μην καταστραφεί ολοσχερώς η χώρα, ας παραιτηθεί να περισώσει την αξιοπρέπεια της δύναμης που ακούμπησε ένας ολόκληρος λαός, έστω τις ψευδαισθήσεις του.
Αν δεν παραιτηθεί, ας εγγυηθεί την μοίρα των αδυνάτων και την “τιμωρία’’ των πλουσίων. Άλλη λύση δεν υπάρχει με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο. Ο λαός έτσι και αλλιώς είναι στεγνός, δεν έχει να πάρει τίποτα, όσα μνημόνια και αν μας επιβάλλουν.
Θα πάρουμε τον δρόμο της προηγούμενης πενταετίας από την αρχή;
Και αν τότε κατάφεραν να περάσουν τα μέτρα τώρα και να θέλουν δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να εφαρμοστούν. Γιατί δεν απέμεινε τίποτα στον λαό, εκτός αν ξεπουλήσει την υπόλοιπη χώρα που δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι.
Και επιτέλους ας καταλάβουμε, πολιτική με αλχημείες δεν γίνεται.
Για παραγωγή πότε θα συζητήσουμε; Καλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι, αλλά οι άνεργοι από την ιδιωτική πρωτοβουλία της παραγωγής είναι.
Πριν αλλάξουμε όλοι χώρα!

Κωστής Ταξιδεύων
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Φανταστείτε να μην είχε ανοίξει και η ΕΡΤ;

Αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα ως εδώ, συνεχίζουν ακάθεκτοι να ζητούν την πλήρη καταστροφή μας.
Διαστρεβλώνουν τα πάντα.
Υφαίνουν σενάρια ανατροπής της κυβέρνησης επειδή τόλμησε να πει ΟΧΙ στην τελική παράδοση. Χρησιμοποιούν απροκάλυπτα όλα τα όπλα εκβιασμού που διαθέτουν.
Δεν αντέχουν τη δημοκρατική έκφραση, ονειρεύονται πάλι τα ματ και τα χημικά.
Ούτε μια φορά δεν απάντησαν αν δέχονται την πρόταση των δανειστών χωρίς ταυτόχρονη αναπτυξιακή πολιτική και οριστική αναδιάρθωση του χρέους. Υποκρύπτουν έντεχνα αυτή την ΄΄λεπτομέρεια’’ η οποία θα καθορίσει το όποιο μέλλον της χώρας.
Τα χρηματοοικονομικά κανάλια μέσα στον πανικό τους ξεγυμνώθηκαν πέρα για πέρα. Από τα ντουλάπια ανασύρονται καταδικασμένοι στη συνείδηση του λαού και κάνουν δηλώσεις υπέρ του Ναι, π. χ Καραμανλής junior, ρουβάδες, τρουβάδες, ψινάκιδες και σκυλάκιδες.
Το ερώτημα είναι πεντακάθαρο, δεχόμαστε ή όχι το τελεσίγραφο των μέτρων, δίχως ταυτόχρονη χρηματοδότηση και διακανονισμό του χρέους. Και αντί να συζητάνε την ουσία του ερωτήματος συζητάνε πως θα ρίξουν την κυβέρνηση.
Τι σημαίνει ένα ενδεχόμενο όχι; Ότι σήμαινε και της Ιρλανδίας παλιότερα.
Αν και όλοι ξέραμε και ξέρουμε ότι τα πέντε χρόνια δεν τελείωσαν εδώ, τουλάχιστον να βρεθούμε μέσα στην ελπίδα ξανά.
Ένα πισωγύρισμα στη μαύρη πενταετία της καταστροφής θα ήταν το οριστικό τέλος της Ελλάδας.
Ο μόνος αξιοπρεπής Ευρωπαϊκός δρόμος πια, έτσι όπως μας έχουν εγκλωβίσει με τους απανωτούς εκβιασμούς της οικονομικής εξουσίας, είναι ο δρόμος του ΟΧΙ στην υποδούλωση για πάντα.
Ας σοβαρευτούμε πριν είναι αργά. Το Ναι δεν είναι ναι στην Ευρώπη, το ναι είναι ναι στην υποδούλωση για χρόνια με μέτρα χωρίς προοπτική.
Επειδή χρωστάμε δεν σημαίνει ότι θα εξοντώσουν έναν λαό. Ένας λαός υπόδουλος ποτέ δεν θα αναστηθεί. Με τι κουράγιο να δουλέψει; Αν φύγουν και οι εναπομείναντες νέοι, ποιος;
Έχουμε σκεφτεί πόσοι ακόμα σκέφτονται να φύγουν από τη χώρα; Αυτές οι ουρές των συνταξιούχων που βλέπουμε στις τράπεζες μπορεί να είναι νοσταλγία αν περάσει η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος.
Θα μείνουμε έρμαια του Πρετεντέρη και του Μπογδάνου, του Άδωνη και του Βορίδη, του Σταύρου και του παρασταύρου;
ΟΧΙ, θέλουμε τις ζωές μας πίσω.
Ο αγώνας μη γελιόμαστε, είναι αυτών που δεν έχουν που την κεφαλή κλείνει και των εχόντων που εκμεταλλεύονται την κατάσταση για κερδοσκοπία.
Ένα Ναι οδηγεί τη χώρα σε επώδυνη περιπέτεια. Εκλογές και επαναφορά στο αμαρτωλό παρελθόν.
Ένα OXI στηρίζει την αξιοπρεπή πορεία της χώρας μας μες την Ευρώπη. Αυτής της Ευρώπης που θα αλλάξει θέλει δεν θέλει κάτω από την πίεση των λαών.
Όταν ακούμε κάποιον να μας μιλάει, ας αναρωτιόμαστε τι έκανε για να μη φτάσει η χώρα ως εδώ και ποια είναι η οικονομική του θέση. Αν τολμήσει και μιλήσει ο κύριος στην ουρά για στήριξη του ΟΧΙ θα φάει σπρώξιμο από το Μεγακάναλο.
Αν κάποιος νόμισε από μας ότι ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία είναι εύκολος, κακώς νόμισε. Και ο Τσίπρας έπρεπε νωρίτερα να αναμετρηθεί με ότι συμβαίνει τώρα.
Φανταστείτε να μην είχε ανοίξει και η ΕΡΤ;


Κωστής Ταξιδεύων
3 Ιουλίου 2015

Ότι συμβαίνει έπρεπε να συμβεί

Αποκοιμηθήκαμε με ψέματα και παραμύθια
Με ανοχές και ενοχές πορευτήκαμε μέσα στη νύχτα του χρόνου
Όταν ξυπνήσαμε το πρωί
Είδαμε τα παιδιά μας να λείπουν
Το σπίτι μας άδειο
Με παραμορφωμένα πρόσωπα γλείφαμε την πληγή μας
Άφριζαν οι δυνάστες μας για τις συντάξεις των γερόντων μας
Ένα άλλο παιδί δεν ήθελε να γεννηθεί σε τούτο τον τόπο
Έρημη χώρα ο εφιάλτης
Καταϊδρωμένο από τα σπλάχνα μας έβγαινε ένα μεγάλο ΟΧΙ
Ένας ατέλειωτος λυγμός γιατί.

Κωστής Ταξιδεύων
2 Ιουλίου 2015

Μια χώρα συνταξιούχων με όποια συμφωνία δεν έχει μέλλον

Αν το ''κοίτα τη δουλειά σου, να τα’χεις καλά με όλους’’ είναι αναξιοπρεπής για σκεπτόμενο άνθρωπο στάση ζωής, το να σωπαίνεις μπροστά στο μέλλον ζωής ή θανάτου μιας ολόκληρης κοινωνίας είναι τιποτένιο.
Αν άλλα σκέπτεσαι, αν άλλα λες και άλλα κάνεις είναι παραλογισμός, το να λες ωμά ''Δεν με νοιάζει πόσοι είναι άνεργοι, πόσοι φτωχοί, πόσοι ανασφάλιστοι, αν απομείναμε χώρα συνταξιούχων’’ είναι κυνισμός ανθρωποειδούς.
Και αν πέντε χρόνια δεν κατάλαβες τίποτα, είσαι τουλάχιστον πρόβατο.
Βέβαια όλα αυτά δεν είναι ακριβώς έτσι σε έναν οικονομικίστικο κόσμο, δίχως άλλες άξιες παρά την κατανάλωση. Σ’ έναν κόσμο που το σύνθημα είναι ο θάνατος σου η ζωή μου. Η δημοκρατία, η αλληλεγγύη(όχι η φιλανθρωπία της αναξιοπρέπειας), η ισονομία, η δικαιοσύνη παρ’όλες τις μεγαλόστομες ευχές κατάντησαν στον καπιταλιστικό κόσμο είδος εν ανεπάρκεια.
Είμαστε πέντε χρόνια κάτω από την μπότα του ζυγού και της εξαθλίωσης, κάποιοι οδήγησαν τη χώρα εδώ, είμαστε σχεδόν ένα πτώμα. Δεν περιμένουμε αυτό να το καταλάβουν όσοι κερδίζουν απάνθρωπα από αυτή την κατάσταση, αλλά τουλάχιστον ας το καταλάβουν όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από την ανεργία τους, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Αυτοί είναι οι πολλοί. Αυτοί που λυμαίνονται από τους λίγους φραγκοσυλλέκτες του πλούτου.
Αυτό σημαίνει ότι με μια τεράστια συμμετοχή του λαού στην αντίσταση, δεν θα είχαμε να φοβηθούμε τίποτα από τα κοράκια που τρώνε τις σάρκες μιας ολόκληρης χώρας εδώ και χρόνια.
Φτάσαμε εδώ μέσα από ένα οργανωμένο σχέδιο, ήταν και τότε φανερό, - όταν ξεκίναγε η υπερκαταναλωτική Ελλάδα να φουντώνει. Τώρα κοιτάζοντας πίσω είναι ολοφάνερο.
Θα μείνουμε σκλάβοι ή θα πούμε το μεγάλο όχι;
Μετράνε στις τηλεοράσεις οι βολεμένοι τι θα γίνει με τα λεφτά τους.
Εμείς το μόνο που έχουμε να μετρήσουμε είναι τι θα γίνει με τις ζωές μας. Και περισσότερο των παιδιών μας. Αυτοί εξόρισαν τους νέους μας στην Ευρώπη, εμείς θέλουμε να μπορέσουν τα παιδιά μας να παραμείνουν στον τόπο που γεννήθηκαν.
Μια χώρα συνταξιούχων με όποια συμφωνία δεν έχει μέλλον.

Κωστής Ταξιδεύων
30 Ιουνίου 2015

Εύκρατος πόνος

Φωτο: Μουζάκι Καρδίτσας χτες

Τόσα σύννεφα το καλοκαίρι
Τόσα δάκρυα στον ουρανό
Αγαπώ αυτόν τον καιρό
Τόσο που μου μοιάζει
Τόσο που σου μοιάζει.


Κωστής Ταξιδεύων
22 Ιούνη 2015

Ότι ποτέ δεν ήταν δικό σου θα χαθεί

Όταν όλα γύρω σου χάνονται
Σκέψου ένα τρυφερό γιασεμί, το φεγγάρι μια πανσέληνο νύχτα του καλοκαιριού, μια έρημη παραλία με γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά, μια λατρεμένη αγκαλιά, ένα χάδι
Σκέψου τα ποιήματα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Καβάφη, του Καρούζου, του Χιόνη, του Καρυωτάκη, του Παλαμά, του Βάρναλη, της Γώγου…
«Στο μυαλό είναι ο στόχος…»
Σκέψου τη γη που καρπίζει, τη θάλασσα που ταξιδεύει, το παιδί που χαμογελά, το πέτρινο γεφύρι της περασιάς, τα βιβλία που διάβασες
Όταν όλα γύρω σου δείχνουν να χάνονται, εσύ όρθιος να πολεμάς τους εφιάλτες, τους κόρακες και τους τυράννους
Δεν λογαριάζεις ούτε νίκη, ούτε ήττα, ούτε τίμημα
Χάθηκαν πολλοί πριν από σένα να φτάσει ο κόσμος ως εδώ
Μορφές που πέρασαν στη ιστορία, η Ελλάδα που αγάπησες, τα μεγάλα πέλαγα του Αιγαίου, του Ιονίου, της Μουσικής
Τα μεγάλα ΟΧΙ στους κατακτητές
Όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να χάνονται
Τίποτα δεν χάνεται, όσο αναπνέει η σκέψη, ο έρωτας, η ζωή.
Ότι πραγματικά αγάπησες δεν χάνεται ποτέ.

Κωστής Ταξιδεύων
Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Πάσει θυσία

Είμαστε Ευρωπαίοι
Ανήκομεν εις την Δύσιν
Έχουμε ταυτότητα υπαρξιακή
Ίδια με του Σόιμπλε και της Λεπέν
Του Ισπανού πρωθυπουργού και της Βασίλισσας της Αγγλίας
Το κοινό μας σπίτι, το κοινό μας νόμισμα, τα κοινά μας σύνορα από τις ορδές των βαρβάρων
Τα ίδια όνειρα
Το τάμπλετ, το αυτοκίνητο, η ράτσα του σκύλου της αστυνομίας
Για την περιφρούρηση της ειρήνης, της ευημερίας των λαών μας
Οι μεγάλες μας τράπεζες, οι μεγάλες μας ευκαιρίες, οι νέοι μας βρίσκουν δουλειά χωρίς βίζα στα εστιατόρια του Μονάχου, στις στοές των Βρυξελών. Πάντα βόρεια.
Εδώ κάτω καίει πολύ ο ήλιος, οι θερμοκρασίες χτυπάνε κόκκινο
Καλύτερα ανθρακωρύχοι, λαντζέρηδες, υπηρέτες
στηρίζουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, επενδύουμε σε στέρεα ομόλογα τα εγγόνια μας
Μένουμε Ευρώπη πάσει θυσία
Ελεύθερη διακίνηση χρημάτων από την μια Εθνική στην άλλη, της Γερμανίας
της σιγουριάς, της δύναμης. Εμείς οι αδύναμοι
Είμαστε στο ίδιο τραπέζι με τους οικονομικά ισχυρούς
Δείτε το πλουσιοπάροχο γεύμα μας στα ακριβότερα εστιατόρια του Παρισιού
τα μεγάλα ταξίδια μας σε μαγικά νησιά, Ντουμπάι και βάλε
Πως ν αρνηθούμε οι εναπομείναντες στη χώρα
την άλλη νέα Ελλάδα, της Ευρώπης
Γερασμένοι θα περιμένουμε πάντα τις πτήσεις των άλλων
Στ’ άρρωστα κρεβάτια μας δεμένοι,- με γάζες στο στόμα
Πάσει θυσία
Είμαστε Ευρωπαίοι

Κωστής Ταξιδεύων
19 Ιουνίου 2015

Ξόδεμα

Να υπερασπίσουμε τη φυλακή μας
Να είμαστε ασφαλείς
Να δουλέψουμε για υπερσύγχρονα όπλα
Για τον στρατό, την αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες
Τα δικαστήρια και τους δικηγόρους
Να λύνουμε τις διαφορές μας πολιτισμένα
Όπως αρμόζει σε ανθρώπους
Μόνο τα ζώα δεν έχουν όπλα τέτοια
Εξελιχτήκαμε να εμπορευόμαστε το σώμα μας
Τους μύθους και τους θεούς μας
Ζούμε σε ψηλά κτίρια πια
Ακόμα και οι διαπραγματεύσεις μας είναι υψηλού επιπέδου
Από ανθρώπους με ακριβά κουστούμια

Τρομάζω στην ιδέα ότι ακόμα δεν έραψα ένα κουστούμι στα μέτρα μου
Για την ημέρα της αναχώρησης τουλάχιστον.


Κωστής Ταξιδεύων
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Καιρός να βγούμε από το στόμα του λύκου

Το μήνυμά τους είναι ξεκάθαρο: Θα σας αφανίσουμε.
Και εμείς εκεί, να επιμένουμε σε συζητήσεις για αρκούδες και χρηματιστήρια.
Ποια Ευρώπη; Αυτή που δεν μπορεί να βγάλει μια παρανυχίδα από το τεράστιο πρόβλημά της. Είμαστε το 2% του είναι της, εν μια νυκτί θα μπορούσε να λυθεί εδώ και έξι χρόνια. Το πρόβλημα βέβαια ήταν δικό μας, με τους διάφορους αρχηγίσκους επί σκηνής, να παίζουν στο ευρωπαϊκό καζίνο.
Η πολιτική βέβαια δεν είναι χρηματιστήριο, είναι οι άνθρωποι. Αυτό ουδέποτε αφορούσε τους συμμετέχοντες στην καταστροφή. Η κομπανία ήταν εθισμένη, η τράπουλα σημαδεμένη. Το μαύρο χρήμα εξαγοράζει τα πάντα. Αξιοπρέπεια, συνειδήσεις, ιδανικά, σ’ ένα παιχνίδι πάρτα όλα, πάρε πέντε, δώσε δέκα, πάρε μίζα, στήσε πλάτη στον τοίχο.
«Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα».
Όποια συμφωνία θα είναι γενοκτονία.
Αντέχουμε στ’ αλήθεια άλλους νεκρούς;
«Το παιχνίδι από την αρχή ήταν στημένο και στα μέτρα τους ραμμένο»
Οι έχοντες και κατέχοντες τα οικονομικά αργύρια ίδιοι ήταν πάντα, τώρα θα αλλάξουν;
Έχουν τα όπλα τους, έχουμε τα δικά μας.
Και ο δικός μας κόσμος, η δικιά μας πατρίδα είναι ο Άνθρωπος. Τούτη τη χώρα με τόση Ιστορία, τόσο πολιτισμό, τόσο ήλιο, τόση θάλασσα, τόση ομορφιά δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει. Πολύ περισσότερο οι ευρω-θρεφόμενοι ανθρωπίσκοι ρακοσυλέκτες υλικού πλούτου. Τα κούφια καρύδια.
Άξιον εστί μια ηρωική έξοδος.

Κωστής Ταξιδεύων
15 Ιουνίου 2015

Χωματόδρομος

Στάχυα χρυσά, κάμπος ατέλειωτος, καταμεσήμερο Ιούνη στον χωματόδρομο. Αγρότες μαζεύουν ροδάκινα, βερίκοκα στο διπλανό καταπράσινο φορτωμένο κτήμα. Απέναντι ο Κόζιακας, στο βάθος θεόρατα τα Μετέωρα. Θεσσαλική εύφορη γη.
Μακριά στην Εθνική οδό τα αυτοκίνητα τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ περπατάω. Μ’ ένα μακό μπλουζάκι κι ένα παγούρι νερό.
Πατάω χώμα, αγκαλιάζω ουρανό, ντύνομαι απαλό αεράκι. Ένα με τη γη, τα φυτά και τα δέντρα, τα ζώα και τα πουλιά. Άφησα πίσω την άσφαλτο και τα τσιμέντα, τα βάρη στην πλάτη και στο στήθος, τα χαμένα λόγια της πόλης.
Δεν έχω σκοπό, κανέναν χειρουργικό προορισμό.
Αν δεν χαθείς ποτέ δεν θα βρεθείς. Αν δεν περπατήσεις αργά, ποτέ δεν θα καταλάβεις.
Καίει ο ήλιος. Καίνε τα σβησμένα όνειρα. Πέρα μακριά φάνηκε ένα μοναχικό δέντρο.
Να φτάσω στον ίσκιο του, να ακουμπήσω στις ρίζες του, να δέσουμε τις σκέψεις μας.
Ο χωματόδρομος η αφορμή, ο κάμπος το φόντο, η ψυχή στο θεό. Σαν μυθιστόρημα του Σιμενόν. Όλα μια πρόφαση.
Αργός αναγνώστης του δρόμου.

Κωστής Ταξιδεύων
Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Το τριαντάφυλλο

Κομμένος στα δυό
Διπλωμένος στη σιωπή
Χέρια χωρίς δάκτυλα, πόδια δίχως γόνατα
Πόνος των αρθρώσεων, ένα κουβάρι
Αναπνέω καπνό στο υπόγειο, ατέρμονες σκάλες
Μια χαραμάδα φως οι φωνές των ανθρώπων
Δίπλα μου το μαχαίρι, δαγκώνω το μέταλλο
Ένα μαχαίρι στο στόμα μου
Εγώ που πάντα κράταγα ένα τριαντάφυλλο
Χαράζω το στήθος μου, κόκκινο αίμα
Μολύβια ζωγραφίζουν τοξικές λέξεις στο πάτωμα
Απάνω τους μια πολύχρωμη πεταλούδα
Του έρωτα από τον θάνατο
Ένα άσπρο πουλί απ’ το μικρό φεγγίτη
Μου καρφώνει στο στόμα
Πάλι
Το κόκκινο τριαντάφυλλο.

Κωστής Ταξιδεύων
10 Ιουνίου 2015

Φυγή

Δεν χορταίνω αυτή τη γη
Ρίχνεις ένα σπόρο και ζεις
Οι μαργαρίτες της θεωρίας τελείωσαν πια
Ανθοφόρησαν τα δέντρα
Θα ωριμάσουν οι καρποί
Οι εποχές αλλάζουν
Οι άνθρωποι ίδιοι στα τσιμεντένια κελιά τους
Αργοπεθαίνουν στην ουρά του συσσιτίου επιβίωσης
Κρεμασμένοι στα χερούλια των τρόλεϊ
Στοιβαγμένοι στα ιδρωμένα βαγόνια
Αναπνέουν εναγώνιες σειρήνες.

Κωστής Ταξιδεύων
4 Ιουνίου 2015

Απορία

Ποιος πληγώνει την Άνοιξη;
Τόση ομορφιά ποιος την σκοτώνει;
Ποιός σκορπάει τον θάνατο στα περιστέρια;
Τα τριαντάφυλλα ποιος τα κόβει πριν ανθίσουν;
Το ψωμί των εργατών ποιός το κλέβει;
Ποιός στήνει παγίδες στα μικρά αδύναμα ζώα;
Τα παιδιά πριν γεννηθούν
Ποιος τυφλώνει τα όνειρά τους στο πρώτο κλάμα τους;
Τη ζωή ποιος στειρώνει;
Ποιος Θεός και ποιός διάβολος συνεργάζονται;
Τόσα όπλα, τόσοι πόλεμοι για μια χούφτα ζωής
Πως απόμειναν οι ζωές μας στους μη ζώντες;
Σ’ αυτούς που δεν δάκρυσαν έστω μια φορά για το θαύμα να ζεις
Ούτε τον έρωτα, ούτε την αγάπη
Ούτε τη δίψα, ούτε την πείνα
Δεν ένοιωσαν
Ήρθαν σκελετοί να εκδικηθούν τη ζωή
Θα φύγουν μαύρα σημάδια της ιστορίας

Η απορία είναι πως αφήνουν πάντα απογόνους
Αυτά τα τέρατα.


Κωστής Ταξιδεύων
22 Μαΐου 2015

Ζωή

Μισός στη χαρά, ο άλλος μισός στη θλίψη
Στον έρωτα ολόκληρος.
Μισός στη ζωή, ο άλλος μισός στο θάνατο
Στο τέλος ο απολογισμός θα είναι ένας ολόκληρος
Θάνατος.

Κωστής Ταξιδεύων
15 Μαΐου 2015

Σιωπηλή Άνοιξη

Φόρα μόνο το χαμόγελο και τη σιωπή σου απόψε
Μας παγίδεψε τόσος επιτηδευμένος θάνατος

Γυμνοί

Να περάσουμε το πέτρινο γεφύρι
Απέναντι στην άλλη ζωή
Των δικών μας ονείρων
Να δοκιμάσουμε τις αντοχές του έρωτα
Να μοιράσουμε τον πόνο

Απλωμένες φτερούγες τα μάτια σου
Με συλλαβές από ποιήματα του Πόε
Και το λουλούδι της κυδωνιάς που άνθισε σήμερα

Μας φτάνει μόνο η άνοιξη απόψε.

Ταξιδευτής
29 Απριλίου 2015

Το μαχαίρι

Από μικρό παιδί θυμάμαι ετούτο το μαχαίρι
Ένα μαχαίρι αλλιώτικο με σιδερένια τη λαβή και κοφτερή λεπίδα
Ερχότανε από μακριά ατσάλινο και λαμπερό
Ήταν μαχαίρι της γιαγιάς, η μάνα κληρονόμησε στα νεανικά της χρόνια
Όλες οι φέτες του ψωμιού από εκείνο το μαχαίρι
Κάθεται τώρα ανήμπορο μες στ' ακριβό συρτάρι μου
Μισή λεπίδα απόμεινε, στου χρόνου τα λαβώματα
Να μου θυμίζει τη ζωή πάνω στην κόψη της γραμμής
Ισορροπία εσαεί
Κάποια φορά που χάθηκε, μικρός εγώ έβαλα τα κλάματα
Πέντε μέρες έσκαβα ολάκερο τον κήπο
Μέσα στο χώμα γυάλισε με σπόρους και σκουλήκια
Έτσι μεγάλωσα κι εγώ μαζί με τούτο το μαχαίρι
Πως μεγαλώνουν τα όνειρα και τα κονταίνει ο χρόνος
Πίτα που κάθε φορά μικραίνει
‘Ένα μαχαίρι όνειρα απέμειναν μονάχα
Και το ψωμί της γάστρας στα παιδικά μας χρόνια
Σήμερα ξετύλιξα το μεταξωτό του ύφασμα που το’ χα τυλιγμένο
Έκοψα ένα κλαδί τριανταφυλλιάς και φύτεψα στο χώμα
Να γεννηθεί ξανά ο κόσμος μου
Που δεν αρνήθηκα ποτέ
Ήμουν παιδί ακόμα.

Ταξιδευτής
22 Απριλίου 2015

Ο καταράκτης

Καταράκτης στην Κάτω Παλιοκαρυά Τρικάλων

Ήλιος, νερό, πέτρα και ουρανός είναι η πατρίδα μας. Και γη, εύφορη γη που ανθίζει την Άνοιξη. Ευλογημένος τόπος από τη φύση και τους θεούς κεντάει το νου και το σώμα. Όποιο δρόμο και να πάρεις θα χαθείς στον παράδεισο. Από την Κρήτη ως τις Πρέσπες, από το Καστελόριζο ως τους Εγκρεμνούς, από το πρωινό φως της αυγής, ως τη δύση του ήλιου. Τότε που ανάβουν τα μαγικά φώτα στις Κυκλάδες. Στην Κεφαλονιά ο Αίνος μύρίζει θυμάρι, στη Λήμνο τα αμπέλια, στην Εύβοια το πεύκο μοσχοβολά. Τι να χωρέσει ο νους, τόση ομορφιά στα σπλάχνα της χώρας μας.Την υμνούν οι ποιητές,την αγακαλιάζουν τρία πελάγη, αυτό της ελληνικής μουσικής πιό γαλάζιο κι απ΄ το Αιγαίο, από τα νερά του Ιονίου. Καταμεσίς η άχνα της θεσσαλικής γης, υψώνει την Πίνδο και πανηγυρίζει. Η θέα του Ολύμπου πιό τυχερή απ΄όλες τις ομορφιές τούτες, αγναντεύει καμαρώντας τις άλλες. Άνθρωποι και Θεοί πασχίζουν να αγαπήσουν τον τόπο τους. Αυτός τους δίνεται απλόχερα. Οι άνθρωποι πονάνε, υποφέρουν στα κάλη της ωραίας Ελένης. Ποτέ δεν φτούρισε η ομορφιά χωρίς τον πόνο. Ο πόνος γεννάει καινούρια ομορφιά, καταράκτης με διαμαντιένα δάκρυα. Αιώνιο Ανθρώπινο σύμβολο.

Ταξιδευτής
14 Απριλίου 2015

Η μεγάλη Επα- Ανάσταση

Λαμπρός ο ήλιος σε κάθε χαραμάδα, ανασταίνει τα σκεβρωμένα  κορμιά μας, τα χέρια μας καταματωμένα από τις τριανταφυλλιές του κήπου, οι κόρες των ματιών μας  διαστέλλονται στο κάλος της πασχαλιάς, ένα γλυκό αεράκι προμηνύει την μεγάλη Ανάσταση του Χριστού, των Ανθρώπων που θέλουν να ελπίζουν, των φυτών που γεννήθηκαν ξανά, των απέραντων λιβαδιών της Άνοιξης. Αναρριχάται ο κισσός, το βλέμμα σου απλώνει στα όνειρα των παιδιών.
Ξεπροβάλει σήμερα ένας καινούριος κόσμος. Μια μεγάλη γιορτή του έρωτα, νικάει το θάνατο , κυματίζει το αιώνιο.
Δεν μιλάει κανείς για χρέη υλικά, αλλάζουν οι άνθρωποι χαμόγελα και φιλιά. Δεν άντεξαν άλλο τον αργό θάνατο. Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε σε  τρεις  μέρες. Οι δέκα εντολές έγιναν μία.  Η ζωή νικάει τον θάνατο.
Περπατώ κάτω από τις ανθισμένες πασχαλιές, ο Ληθαίος κυλάει ήρεμα, ο Αριστοτέλης, ο Χριστός και ο Μάρξ συζητάνε πάνω στα καθαρά νερά του ποταμιού, σκέψεις που δεν ναυάγησαν ποτέ.
Τα όνειρα, οι μύθοι και τα θαύματα ζωντάνεψαν πάλι μέσα μου. Το χρέος πληρώθηκε από τους μετανοημένους πλούσιους. Οι φτωχοί ξεφορτώθηκαν τους βράχους που κουβαλούσαν στις πλάτες τους.
Ένας ανοιχτός καινούριος δρόμος της φύσης. Κάθε Ανάσταση και μια Επ-Ανάσταση.  

Ταξιδευτής
Μεγάλο Σάββατο
11 Απριλίου 2015