29 Απρ 2015

Σιωπηλή Άνοιξη



Φόρα μόνο το χαμόγελο και τη σιωπή σου απόψε
Μας παγίδεψε τόσος επιτηδευμένος θάνατος

Γυμνοί

Να περάσουμε το πέτρινο γεφύρι
Απέναντι στην άλλη ζωή
Των δικών μας ονείρων
Να δοκιμάσουμε τις αντοχές του έρωτα
Να μοιράσουμε τον πόνο

Απλωμένες φτερούγες τα μάτια σου
Με συλλαβές από ποιήματα του Πόε
Και το λουλούδι της κυδωνιάς που άνθισε σήμερα

Μας φτάνει μόνο η άνοιξη απόψε.

Ταξιδευτής
29 Απριλίου 2015

22 Απρ 2015

Το μαχαίρι




Από μικρό παιδί θυμάμαι ετούτο το μαχαίρι
Ένα μαχαίρι αλλιώτικο με σιδερένια τη λαβή και κοφτερή λεπίδα
Ερχότανε από μακριά ατσάλινο και λαμπερό
Ήταν μαχαίρι της γιαγιάς, η μάνα κληρονόμησε στα νεανικά της χρόνια
Όλες οι φέτες του ψωμιού από εκείνο το μαχαίρι
Κάθεται τώρα ανήμπορο μες στ' ακριβό συρτάρι μου
Μισή λεπίδα απόμεινε, στου χρόνου τα λαβώματα
Να μου θυμίζει τη ζωή πάνω στην κόψη της γραμμής
Ισορροπία εσαεί
Κάποια φορά που χάθηκε, μικρός εγώ έβαλα τα κλάματα
Πέντε μέρες έσκαβα ολάκερο τον κήπο
Μέσα στο χώμα γυάλισε με σπόρους και σκουλήκια
Έτσι μεγάλωσα κι εγώ μαζί με τούτο το μαχαίρι
Πως μεγαλώνουν τα όνειρα και τα κονταίνει ο χρόνος
Πίτα που κάθε φορά μικραίνει
‘Ένα μαχαίρι όνειρα απέμειναν μονάχα
Και το ψωμί της γάστρας στα παιδικά μας χρόνια
Σήμερα ξετύλιξα το μεταξωτό του ύφασμα που το’ χα τυλιγμένο
Έκοψα ένα κλαδί τριανταφυλλιάς και φύτεψα στο χώμα
Να γεννηθεί ξανά ο κόσμος μου
Που δεν αρνήθηκα ποτέ
Ήμουν παιδί ακόμα.


Ταξιδευτής
22 Απριλίου 2015

14 Απρ 2015

Ο καταράκτης

Καταράκτης στην Κάτω Παλιοκαρυά Τρικάλων



Ήλιος, νερό, πέτρα και ουρανός είναι η πατρίδα μας. Και γη, εύφορη γη που ανθίζει την Άνοιξη. Ευλογημένος τόπος από τη φύση και τους θεούς κεντάει το νου και το σώμα. Όποιο δρόμο και να πάρεις θα χαθείς στον παράδεισο. Από την Κρήτη ως τις Πρέσπες, από το Καστελόριζο ως τους Εγκρεμνούς, από το πρωινό φως της αυγής, ως τη δύση του ήλιου. Τότε που ανάβουν τα μαγικά φώτα στις Κυκλάδες. Στην Κεφαλονιά ο Αίνος μύρίζει θυμάρι, στη Λήμνο τα αμπέλια, στην Εύβοια το πεύκο μοσχοβολά. Τι να χωρέσει ο νους, τόση ομορφιά στα σπλάχνα της χώρας μας.Την υμνούν οι ποιητές,την αγακαλιάζουν τρία πελάγη, αυτό της ελληνικής μουσικής πιό γαλάζιο κι απ΄ το Αιγαίο, από τα νερά του Ιονίου. Καταμεσίς η άχνα της θεσσαλικής γης, υψώνει την Πίνδο και πανηγυρίζει. Η θέα του Ολύμπου πιό τυχερή απ΄όλες τις ομορφιές τούτες, αγναντεύει καμαρώντας τις άλλες. Άνθρωποι και Θεοί πασχίζουν να αγαπήσουν τον τόπο τους. Αυτός τους δίνεται απλόχερα. Οι άνθρωποι πονάνε, υποφέρουν στα κάλη της ωραίας Ελένης. Ποτέ δεν φτούρισε η ομορφιά χωρίς τον πόνο. Ο πόνος γεννάει καινούρια ομορφιά, καταράκτης με διαμαντιένα δάκρυα. Αιώνιο Ανθρώπινο σύμβολο.


Ταξιδευτής
14 Απριλίου 2015

11 Απρ 2015

Η μεγάλη Επα- Ανάσταση



Λαμπρός ο ήλιος σε κάθε χαραμάδα, ανασταίνει τα σκεβρωμένα  κορμιά μας, τα χέρια μας καταματωμένα από τις τριανταφυλλιές του κήπου, οι κόρες των ματιών μας  διαστέλλονται στο κάλος της πασχαλιάς, ένα γλυκό αεράκι προμηνύει την μεγάλη Ανάσταση του Χριστού, των Ανθρώπων που θέλουν να ελπίζουν, των φυτών που γεννήθηκαν ξανά, των απέραντων λιβαδιών της Άνοιξης. Αναρριχάται ο κισσός, το βλέμμα σου απλώνει στα όνειρα των παιδιών.
Ξεπροβάλει σήμερα ένας καινούριος κόσμος. Μια μεγάλη γιορτή του έρωτα, νικάει το θάνατο , κυματίζει το αιώνιο.
Δεν μιλάει κανείς για χρέη υλικά, αλλάζουν οι άνθρωποι χαμόγελα και φιλιά. Δεν άντεξαν άλλο τον αργό θάνατο. Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε σε  τρεις  μέρες. Οι δέκα εντολές έγιναν μία.  Η ζωή νικάει τον θάνατο.
Περπατώ κάτω από τις ανθισμένες πασχαλιές, ο Ληθαίος κυλάει ήρεμα, ο Αριστοτέλης, ο Χριστός και ο Μάρξ συζητάνε πάνω στα καθαρά νερά του ποταμιού, σκέψεις που δεν ναυάγησαν ποτέ.
Τα όνειρα, οι μύθοι και τα θαύματα ζωντάνεψαν πάλι μέσα μου. Το χρέος πληρώθηκε από τους μετανοημένους πλούσιους. Οι φτωχοί ξεφορτώθηκαν τους βράχους που κουβαλούσαν στις πλάτες τους.
Ένας ανοιχτός καινούριος δρόμος της φύσης. Κάθε Ανάσταση και μια Επ-Ανάσταση.  

Ταξιδευτής
Μεγάλο Σάββατο
11 Απριλίου 2015

10 Απρ 2015

Ω γλυκύ μου Έαρ




Κάθε Μεγάλη Παρασκευή πήγαινε στον Επιτάφιο
Άναβε δύο ταπεινά κεριά
Το ένα ήταν γι’ Αυτή
Μετά ατένιζε για τρία λεφτά τη μορφή της
Όσα τα χρόνια που έζησαν Μαζί.
Ύστερα έφευγε με αργό βήμα
Ψιθυρίζοντας μέσα του τη Ζωή εν τάφω.




Ταξιδευτής
Μεγάλη Παρασκευή
10 Απριλίου 2015

9 Απρ 2015

Ειδήσεις πολέμου



Εν μέσω απειλών κινείται η ζωή μας
Μας δένουν τα μάτια με κόκκινα πανιά
Τα αυτιά μας δεν ακούν πια τα πουλιά των κήπων
Λιγόστεψαν τα βήματα των ονείρων
Σου καρφώνουν τα χέρια, ανάξια σε περιπαίζουν
Πετροβολούν την πατρίδα σου
Υποθηκεύουν τα παιδιά σου

Υπομένεις όμηρος
Σαν άμοιρος ευθυνών οργίζεσαι
Λες
Τι έφταιξα εγώ;
Εγώ ο Ιούδας.
Εγώ ο θύτης.
Εγώ το θύμα.
Κάποτε είχα ένα όνειρο
Να αλλάξω τον κόσμο
Μεγάλωσα στον χορό των ψευδαισθήσεων
Νύχτωσε το μέλλον στο αδιάφορο γήρας
Δεν γεννήθηκαν φέτος παιδιά
Αυτό το ένα το έριξαν στο κενό
Ούτε ένα κλάμα δεν ακούστηκε
Το άηχο κενό βλέπεις
Δώδεκα ευαγγέλια θα ευλογήσουν πάλι τις προσδοκίες σου
Σε μια ανύπαρκτη Ανάσταση
Σε μια χαμένη χώρα.

Ταξιδευτής
Μεγάλη Πέμπτη
9 Απριλίου 2015

8 Απρ 2015

O κήπος




Πρώτη άνθισε η κερασιά, πράσινα φυλλαράκια, λευκά άνθη. Τα μάτια της ροδιάς δάκρυσαν σαν είδαν, έγειραν πάνω της με ζήλο.
Ξεπρόβαλλαν τα φύλα της βερικοκιάς, χέρι χέρι με την κυδωνιά χόρευαν χτες στις αχτίδες του ήλιου. Έβγαλε η καμέλια το πρώτο της λουλούδι, μιλούσε πριν μυστικά με την ελιά.
Πλάι πλάι καμάρωναν ολάνθιστες οι δυό δαμασκηνιές, πολλές φορές τις είδα να πλάθουν ιστορίες παλ χρωμάτων, ο αέρας να φυσά τη χαρά τους πάνω στις περήφανες τριανταφυλλιές.
Δέθηκαν οι κληματαριές με τον κισσό, σκαρφαλώνουν μαζί την ανηφόρα του ασβεστωμένου τοίχου γελαστές. Οι φυλλωσιές της λεμονιάς γυαλίζουν στο απάγκιο του χειμώνα που πέρασε. Σπουργίτια ζωντανεύουν την καρδιά της πορτοκαλιάς.
Η αχλαδιά αργά αργά πλησιάζει τη φουντουκιά , σαν μεγάλες κυρίες κάνουν βόλτα ανάμεσα στις πασχαλιές, κρυφοκοιτάζουν, αναπολούν, χαμογελούν για τη ζωή που έκαναν, προσεύχονται στο θεό, στα σύννεφα και στη βροχή, στον ήλιο και στο φεγγάρι. Τις άκουσα να λένε για τις νύχτες με πανσέληνο.
Μεγάλη Τετάρτη, περπατώ ανάμεσα στα δέντρα του κήπου. Παίζω με τις σταγόνες της βροχής. Με τη θλίψη μιας Μεγάλης Εβδομάδας. Με τη θλίψη μιας χώρας που περιμένει την Ανάσταση.



Ταξιδευτής
Μεγάλη Τετάρτη
8 Απριλίου 2015

7 Απρ 2015

Ωδή







Υφαίνω τα πάθη μου. Λιβάδι της Άνοιξης
Να καθρεφτίζεις τα μάτια σου
Ημερώνω τον πόνο μου. Ανοιχτός δρόμος
Να περπατήσεις
Λούζω με δάκρυα. Το κορμί σου
Να γεννηθούμε ξανά
Σπόρος κατάβαθα στη ψυχή μου. Η μορφή σου
Ολάνθιστη πασχαλιά μέσα μου
Φλόγες πλαϊνών κεριών. Στην Ανάσταση
Χάδι της απέραντης θλίψης μου
Ουράνιος έρωτας. Μοναδική αχτίδα
Της σκοτεινιάς μου.




Ταξιδευτής
Μεγάλη Τρίτη
7 Απριλίου 2015

4 Απρ 2015

Είμαστε όλοι στο περιθώριο




Τη βλέπω κάποιες  μέρες τώρα να περπατά με αργό βήμα  στον πεζόδρομο. Μόλις φτάνει στο πρώτο παγκάκι κάθεται να ξεκουραστεί. Βγάζει από την τσέπη της  τον καπνό και κάνει ένα στριφτό τσιγάρο. Τα μακριά της δάχτυλα τρέμουν.   Και συνεχίζει το δρόμο της.
Το πρωί μου ζήτησε αναπτήρα. Κι ένα ευρώ για το εισιτήριο. Τότε την πρόσεξα πιο πολύ.
Ψηλή, απροσδιορίστου ηλικίας, -πάνω από  εξήντα.  Στα νιάτα της ήταν όμορφη γυναίκα. Τα μάτια της  λάμπουν  πράσινο ανοιξιάτικο λιβάδι,  το χαμόγελο της  τρυφερό λουλούδι, μεταξωτή η φωνή της. Τα σγουρά ξανθά της μαλλιά  χτενισμένα στη μέση, κρέμονται στις πλάτες της σαν έφηβης στο σχολείο.  Φοράει αθλητικά παπούτσια, σκούρα φόρμα και το παλτό. Ένα πολυκαιρισμένο παλτό.  Ένα ερειπωμένο παλιό αρχοντικό που το βλέπεις και σπαράζει η καρδιά σου.
Σήμερα δεν της μίλησα πάλι.  Ήμουν βιαστικός.  Αν την ξαναδώ  θα τη ρωτήσω. Όλα αυτά που θα έπρεπε να ρωτάει μια ευνοούμενη κοινωνία.
Γιατί;
Πως;
Πότε;
Πως ευτελίζονται έτσι οι άνθρωποι, ποιος τους πετάει στον καιάδα των αχρήστων;
Είναι μόνη της;
Πάντα ήταν μόνη της;
Πως ζούσε μέχρι τώρα;
Τι έγινε μετά;

Τι κουβαλάει το ανήμπορο σώμα της;
Πόσες  λίστες καρφιά έχει η πλάτη της;

Αυτός ο ανοιξιάτικος σημερινός ήλιος δεν είναι για όλους.
Στέκονται κάποιοι λίγοι μπροστά του να σκοτεινιάζουν  τους πολλούς.
Είμαστε όλοι στο περιθώριο.

Ταξιδευτής
4 Απριλίου 2015

1 Απρ 2015

Πρωταπριλιάτικο άσπρο χιόνι






~ Άγονται και φέρονται οι μάζες κατά το δοκούν, διαμορφώνονται έτσι ώστε να υπηρετούν παρά να σκέφτονται σαν άτομα. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα παραμένει πάντα το ζητούμενο. Όταν έρθει εκείνος ο καιρός δεν θα υπάρχει χώρος για τους βαρβάρους.

~ Και να που ακόμα περιμένουμε και την Άνοιξη και τις προθέσεις.
Για την Άνοιξη είμαστε σίγουροι. Οι προθέσεις μεταλλάσσονται ολοένα.

~ Πρωταπριλιάτικο άσπρο χιόνι. Σκεπάστηκαν οι στέγες και τα δέντρα, οι κήποι και οι δρόμοι. Ποιός το περίμενε;
Ποτέ δεν είσαι σίγουρος με τον καιρό. Ούτε με την Ευρώπη του Βορά.

~ Πάντα προτιμούσα έναν ξαφνικό θάνατο.
Κουράζει ανυπόφορα αυτός ο παρατεταμένος.
Χρόνια τώρα.

~ Πέθανα
Από γέλιο
Κόσμος είναι αυτός;

~ Αφού δεν πεθαίνουμε
Ας ζήσουμε
Μόνο μη πεις, πως ήρθαμε να επιβιώσουμε
Δεν έχουμε δικαίωμα στο θάνατο, είπες
Ούτε στη ζωή; ρώτησα.
Ζήσε, μου είπες
Μα με δεμένα μάτια, δεν βλέπω
Λύστα, φώναξες δυνατά
Λίστα από αναπηρίες η ζωή μου.

~ Οι καταστροφές είναι προβλεπόμενες όταν τα αίτια είναι ορατά. Άδικα διαμαρτύρεσαι τώρα. Τότε έπρεπε.

~ Οι άνθρωποι υπερτερούν των ζώων. Έχουν όπλα που σκοτώνουν ακαριαία.

~ Προλάβαμε να βιώσουμε το άρωμα του βιβλιοπωλείου, ζήσαμε μια νοσταλγική εποχή. Τώρα όλα γίνονται βορά στο στόμα των αλυσίδων με μόνο στόχο το κέρδος. Ακόμα και τα βιβλία γράφονται για το περιτύλιγμα. Μένουν ακόμα κάποια με άλλες προθέσεις.
Αυτά μην τα ψάχνεις δίπλα στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ, μήτε πλάι στις πορνό ταινίες των βίντεο κλάμπ, στα λεκιασμένα χαρτιά των εφημερίδων, μήτε στους χρυσωμένους κρίκους των αλυσίδων. Εκεί που θέλουν να σε δέσουν στον καταναλωτισμό. Φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες η εποχή μας. Φύλλα και φτερά στον άνεμο.

~ Προσπαθούσε να μάθει στον ελέφαντα να μιλάει. Έχανε την ώρα του.
Και τη ζωή του.


Ταξιδευτής
1 Απριλίου 2015