26 Αυγ 2015

Αργοπεθαίνοντας στην Ελλάδα

Ήλιος και θάλασσα, γαλανό και γαλάζιο
Πράσινες πεδιάδες το χρώμα των ματιών σου
Κάθε πέτρα και μια ιστορία, η μνήμη
Το πέλαγος της μουσικής σμίγει με το Αιγαίο
Άσπρα πανιά στα όνειρά μας

Σαν το μήλο της έριδας κατασπαράζεται η ομορφιά σου
Γεράκια πάνω από το κορμί σου σε πυρπολούν ασύστολα
Ποιος θεός τη μοίρα σου ορίζει;
Πόσοι ακόμα νέοι θυσία θα γενούν;
Σημαίες μαύρες τα όνειρά μας
Τόση ομορφιά και τόση ασχήμια
Τόσος έρωτας και τόσος θάνατος μαζί
Ηχώ στο φαράγγι του Βίκου η φωνή μου
Μυρωδιά από τα παιδικά μου όνειρα η ψυχή μου
Άδειο κοχύλι στην ακρογιαλιά θα μείνω ένα πρωί.


Κωστής Ταξιδεύων
26 Αυγούστου 2015

21 Αυγ 2015

Από πρίγκιπας βάτραχος…


Δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτή την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Συριζα. Κάποτε ακούμπησα κι εγώ πάνω του ελπίδες για  κάποια άλλη πορεία.
Ήμαστε σε σταυροδρόμι έλεγα, θα διαλέξουμε αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στο σκοτάδι ή θα πάρουμε τον δρόμο που δείχνει ο Σύριζα, με όλες τις επιφυλάξεις; Και οι ενστάσεις ήταν πολλές. Έπρεπε όμως κάπου να στρίψουμε, το σκοτάδι του χτες μας πέθαινε.
Και στρίψαμε. Μη περιμένεις πολλά και απ΄ αυτούς τους ξέρω από μέσα, τόσα χρόνια στα οργανωτικά, μου έλεγε φίλος. Κι εγώ απ’ έξω δικαιολογούσα τα αδικαιολόγητα. Ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη και ο ενθουσιασμός που δεν λογαριάσαμε διαφορές.
Τώρα;
Ότι απόμεινε στην πολιτική αρένα όρθιο το αποτελείωσε ο Σύριζα. Και δεν εννοώ μόνον μνημονιακοοικονομικά. Ποιος λόγος να ακούσω πια τα λεγόμενα του Τσίπρα. Θα αρχίσουμε πάλι να λέμε ότι λέγαμε για τους άλλους;
Αν δεν ήξερε τι έλεγε δεν ήταν ικανός ο πρίγκιπας  για τιμονιέρης.  Αν ήξερε  ήταν απλά εξουσιολάγνος και τίποτα περισσότερο.  Μεταλλάχτηκε νωρίς σε αξιοθρήνητο βάτραχο.
Δεν νοιάζουν τον λαό τα εσωτερικά βίτσια των κομμάτων.  Έτσι κι αλλιώς στέρεψε η χώρα μας από πολιτικούς που μπορεί να εμπνεύσουν  έναν άλλο τρόπο ζωής. Αν δεν αφορούσε και εμάς, είναι χρόνος για πέταμα να ασχολείται κανείς με τα  άσφαιρα βέλη των πολιτικών σήμερα.
Χαίρομαι για την ανένταχτη ζωή μου. Δεν ανήκω  σε καμιά  στημένη θεωρία.  Ανήκω στην δικιά μου πράξη και ευθύνη.  Είναι εύκολο να είσαι  σε κάποιο  λούκι του συρμού, δύσκολο είναι να βρέχεσαι δίχως ομπρέλα στη βροχή.
Ούτε πρίγκιπας, ούτε βάτραχος, άλλο πετούμενο, άλλο ζώο!


Κωστής Ταξιδεύων
21 Αυγούστου 2015

12 Αυγ 2015

Μήνυμα


Εδώ νυχτώνει νοσταλγικά απόψε. Φεγγίζει το ηλιοβασίλεμα πάνω στην κληματαριά. Λάμπουν στο τελευταίο δάκρυ του ήλιου αγένωτα σταφύλια, σαν να βλέπω τα μάτια σου κατάματα στα δικά μου. Μόνος μου στο πέτρινο σπίτι περιμένω το φεγγάρι.
Θάρθεις απόψε; Να ετοιμάσω το τραπέζι;
Έφτιαξα ένα ποίημα από βότανα του βουνού στο ανθοδοχείο, δυό κούπες από λέξεις του έρωτα να πιούμε.
Άσε στην πόλη την παλιά θλίψη των ξεθωριασμένων ονείρων, έστρωσα το λευκό τραπεζομάντιλο.
Τον φεγγαρόδρομο τον ξέρεις, μην χαθείς στα σοκάκια ανόητων διαδρομών, τα πράγματα που αγαπάς ξεστράτισαν από καιρό.
Ανένταχτοι θα χαθούμε απόψε στο δικό μας όνειρο. Μοσχοβολά η υπόλοιπη ζωή μας.


Κωστής Ταξιδεύων
12 Αυγούστου 2015

10 Αυγ 2015

Ανεμελιά




Ω ανέμελε Αύγουστε μου θυμίζεις τα παιδικά μου χρόνια, πιότερο από τους άλλους μήνες. Είσαι ένα τσαμπί σταφύλια και μια φέτα καρπούζι. Οι φασολιές και τα καλαμπόκια που παίζαμε κρυφτό. Τα άσπρα βότσαλα του Ασπροπόταμου,
Είσαι η ανεμελιά που χάθηκε στα δύσκολα μεσήλικα καλοκαίρια. Στις αναπάντητες διαδρομές των παιδικών μας ονείρων. Τότε που μας έσπρωξες στις στενωπούς των πόλεων, στις φυλακές των διαμερισμάτων, στις ουρές ανείπωτων υποχρεώσεων. Τότε που από το μικρό χωριό θα κατακτούσαμε τον μέγα κόσμο.
Μετά από τόσα ανυπάκουα καλοκαίρια, πάλι με καλείς στις παιδικές μου ρίζες.
Αύγουστε μεσιάζεις τη ζωή, προκαλείς κάθε φορά.
Είσαι μια κούνια παιδική, με πας από δω κι από κει. Και με φέρνεις πάλι στη κρυστάλλινη πηγή δίπλα στον αιώνιο πλάτανο.
Τις νύχτες πέφτουν βροχή τ΄ αστέρια, μισοτελειωμένες ευχές σβήνουν στον ουρανό.
Αύγουστε σου χαρίζω τα καλοκαίρια μου, χάρισε την ανεμελιά μου. Ένα έλατο, μια αστραπή, μια μέρα η ζωή μου. Μια στιγμή, ένα φιλί!


Κωστής Ταξιδεύων
10 Αυγούστου 2015

7 Αυγ 2015

Κανένας γλάρος δεν έζησε στη φυλακή.








Πιότερο και από τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα
                                                                            Ναζίμ Χικμέτ


Στάζουν αρμύρα τα ταξίδια του Αυγούστου. Ιδρωμένοι έρωτες στον ήλιο του καλοκαιριού. Φοράνε στεφάνι δροσερό το πρωινό, στα μάτια το ηλιοβασίλεμα. Σαν  δροσουλίτες της νύχτας πάνω στο Φραγκοκάστελο εκπλήσσουν τα κύματα  του νου και της καρδιάς. Θυμάρι από την Κεφαλονιά μυρίζουν οι δρόμοι της ψυχής μου. Διαβαίνω το πέλαγος βαθειά μες του Ιόνιου τα νησιά. Στην απεραντοσύνη σμίγουν μαχαιριές και βέλη αλαφιασμένα.
Ω πορφυρό της αγάπης χρώμα, κέρμα στο πηγάδι των ευχών!
Κατέβηκε απόψε το φεγγάρι στη βάρκα των στεναγμών μου, άσπρα πανιά ετούτο το ταξίδι.
Απόψε μοιάζω με δραπέτη φυλακής, ψήνομαι στον πυρετό των ονείρων πάλι. Τίποτα απ’ ότι αγάπησα στον άσφαλτο δρόμο δεν μοιάζει με τούτα τα τρυφερά, πότε άγρια κύματα.  Χορεύουν πάνω μου λαμπερά αστέρια, ξομολογούμαι στο ένα, το μοναδικό.
 Για τη ζωή που δεν έζησα, τα ταξίδια που δεν έκανα.  Τον αμείλικτο χρόνο που αστράφτει στα σωθικά μου, του απιθώνω τα μυστικά μου, βροντάει ο καιρός στον ηλεκτρισμένο κύκλο της ζωής μου.
Ω θάλασσα πάρε τα μάτια μου στην άκρη του σύμπαντος, δεν ζούνε άνθρωποι τώρα εδώ.  Σκιές ανείπωτες  οι σκέψεις μου από ανατέλλοντα πρώτα κλάματα παιδιών την ώρα της γέννας.
Μια σταγόνα αιωνιότητας η υπόλοιπη ζωή. Αυτή η λαχτάρα, προσευχή και μυσταγωγία. Αυτή η αβεβαιότητα  λευτεριά, αυτός ο έρωτας θάνατος.
Ο δρόμος ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο ρυθμός του χορού. Καμιά λίμνη δεν αντιστάθηκε στο ποτάμι.
Κανένας γλάρος δεν έζησε στη φυλακή.

Κωστής Ταξιδεύων
7 Αυγούστου 2015

5 Αυγ 2015

Μήνυμα


Έλα απλά, αθόρυβα απόψε. Δίχως μακιγιάζ κι άλλα ψευτοδιλήμματα. Φόρα εκείνο το λευκό διαφανές φόρεμα, πάρε και το χαμόγελό σου. Άσε στην πόλη όλα τα παλιά μας όνειρα, εδώ είναι παράδεισος τ’ αστέρια.
Ετοίμασα δείπνο για όλους μας. Αγριοφράουλες και χαμοκέρασα. Ποτό από κράνα που σ’ αρέσει.
Έλα απλά, νεράιδα απόψε. ‘Ότι αγαπήσαμε θα είναι εδώ, λιτό, αφτιασίδωτο, πλήρες. Το φεγγάρι, το θρόισμα, τα ταξίδια μας. Το κρυστάλλινο αθάνατο νερό της πηγής.
Έλα απλά, στα δάχτυλα των ποδιών. Μη ξυπνήσεις την νοσταλγία μου, μη φλογίσεις τα μελλούμενα.
Είναι καιρός τώρα που νοιάζομαι για τη στιγμή. Μόνο για το άρωμα της αναπνοής σου.


Κωστής Ταξιδεύων
5 Αυγούστου 2015

3 Αυγ 2015

Οι φτέρες της ζωής μας


Κάτω ο Αχελώος. Ακούω τη βουή του. Ασπροπόταμος που κυλάει ακατάπαυστα στο διάβα των χρόνων. Καθαρό βαθυπράσινο νερό στις γωνιές του οι παιδικές μου βουτιές. Ασπρόπετρες, πλατάνια και κρυμμένες πέστροφες. Νεράιδες και ξωτικά. Κάθε μεσημέρι τα καλοκαίρια. Λαμπύριζε ο ήλιος στην πέτρα και στα κορμιά μας. Το πέτρινο τοξωτό γεφύρι, ζώα που έβοσκαν στις πλαγιές. Ήταν τα καλύτερά μας χρόνια. Έρωτας και λογοτεχνία, χώμα και ουρανός. Παιδιά της προσμονής και της ελπίδας προσπαθούσαμε να κουμαντάρουμε τα μεγάλα μας όνειρα.
Το απόγευμα ερχότανε με τον πράσινο σάκο του ταχυδρομείου τα νέα του κόσμου, αλληλογραφία από μακρινούς τόπους, όμορφα άγουρα πρόσωπα έφηβων κοριτσιών, χρωματιστά φάκελα κι εκείνα της αεροπορίας. Συλλέκτες αδιάβατων κόσμων ξεμέναμε στη συλλογή γραμματοσήμων.
Από τα μεγαλύτερα όνειρα τα ταξίδια, μεγαλύτερα από του Καζαντζάκη και του Θέμου Κορνάρου τα βιβλία. Κάτω από τον ίσκιο της καρυδιάς τέλειωναν τα βιβλία και άρχιζε το ταξίδι. Ένας Άντρας της Οριάνας Φαλάτσι, το Τρίτο στεφάνι του Ταχτσή, τα κείμενα του Μπρεχτ.
Σκέφτομαι τώρα όλα αυτά, τώρα που κτίζω το μικρό μου μέγα αγνάντι. Με πέτρα και βιβλία, με χώμα και ξύλο κτίζω το απέριττο μέλλον μου. Με θέα την Κωστηλάτα, τα έλατα και τον ουρανό. Ο απροπόταμος πάντα ρει.
Ότι απομένει από τα μακρινά ταξίδια είναι ρίζες σου. Ένας μεγάλος έρωτας και μια κιθάρα να Σε  τραγουδώ. Και μια φωτιά να μερώνει τη νύχτα.

Κωστής Ταξιδεύων
3 Αυγούστου 2015