Πιότερο και από τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα
Ναζίμ Χικμέτ
Στάζουν αρμύρα τα ταξίδια του Αυγούστου. Ιδρωμένοι έρωτες στον ήλιο του καλοκαιριού. Φοράνε στεφάνι δροσερό το πρωινό, στα μάτια το ηλιοβασίλεμα. Σαν δροσουλίτες της νύχτας πάνω στο Φραγκοκάστελο εκπλήσσουν τα κύματα του νου και της καρδιάς. Θυμάρι από την Κεφαλονιά μυρίζουν οι δρόμοι της ψυχής μου. Διαβαίνω το πέλαγος βαθειά μες του Ιόνιου τα νησιά. Στην απεραντοσύνη σμίγουν μαχαιριές και βέλη αλαφιασμένα.
Ω πορφυρό της αγάπης χρώμα, κέρμα στο πηγάδι των ευχών!
Κατέβηκε απόψε το φεγγάρι στη βάρκα των στεναγμών μου, άσπρα πανιά ετούτο το ταξίδι.
Απόψε μοιάζω με δραπέτη φυλακής, ψήνομαι στον πυρετό των ονείρων πάλι. Τίποτα απ’ ότι αγάπησα στον άσφαλτο δρόμο δεν μοιάζει με τούτα τα τρυφερά, πότε άγρια κύματα. Χορεύουν πάνω μου λαμπερά αστέρια, ξομολογούμαι στο ένα, το μοναδικό.
Για τη ζωή που δεν έζησα, τα ταξίδια που δεν έκανα. Τον αμείλικτο χρόνο που αστράφτει στα σωθικά μου, του απιθώνω τα μυστικά μου, βροντάει ο καιρός στον ηλεκτρισμένο κύκλο της ζωής μου.
Ω θάλασσα πάρε τα μάτια μου στην άκρη του σύμπαντος, δεν ζούνε άνθρωποι τώρα εδώ. Σκιές ανείπωτες οι σκέψεις μου από ανατέλλοντα πρώτα κλάματα παιδιών την ώρα της γέννας.
Μια σταγόνα αιωνιότητας η υπόλοιπη ζωή. Αυτή η λαχτάρα, προσευχή και μυσταγωγία. Αυτή η αβεβαιότητα λευτεριά, αυτός ο έρωτας θάνατος.
Ο δρόμος ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο ρυθμός του χορού. Καμιά λίμνη δεν αντιστάθηκε στο ποτάμι.
Κανένας γλάρος δεν έζησε στη φυλακή.
Κωστής Ταξιδεύων
7 Αυγούστου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου