Μια χώρα συνταξιούχων με όποια συμφωνία δεν έχει μέλλον

Αν το ''κοίτα τη δουλειά σου, να τα’χεις καλά με όλους’’ είναι αναξιοπρεπής για σκεπτόμενο άνθρωπο στάση ζωής, το να σωπαίνεις μπροστά στο μέλλον ζωής ή θανάτου μιας ολόκληρης κοινωνίας είναι τιποτένιο.
Αν άλλα σκέπτεσαι, αν άλλα λες και άλλα κάνεις είναι παραλογισμός, το να λες ωμά ''Δεν με νοιάζει πόσοι είναι άνεργοι, πόσοι φτωχοί, πόσοι ανασφάλιστοι, αν απομείναμε χώρα συνταξιούχων’’ είναι κυνισμός ανθρωποειδούς.
Και αν πέντε χρόνια δεν κατάλαβες τίποτα, είσαι τουλάχιστον πρόβατο.
Βέβαια όλα αυτά δεν είναι ακριβώς έτσι σε έναν οικονομικίστικο κόσμο, δίχως άλλες άξιες παρά την κατανάλωση. Σ’ έναν κόσμο που το σύνθημα είναι ο θάνατος σου η ζωή μου. Η δημοκρατία, η αλληλεγγύη(όχι η φιλανθρωπία της αναξιοπρέπειας), η ισονομία, η δικαιοσύνη παρ’όλες τις μεγαλόστομες ευχές κατάντησαν στον καπιταλιστικό κόσμο είδος εν ανεπάρκεια.
Είμαστε πέντε χρόνια κάτω από την μπότα του ζυγού και της εξαθλίωσης, κάποιοι οδήγησαν τη χώρα εδώ, είμαστε σχεδόν ένα πτώμα. Δεν περιμένουμε αυτό να το καταλάβουν όσοι κερδίζουν απάνθρωπα από αυτή την κατάσταση, αλλά τουλάχιστον ας το καταλάβουν όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από την ανεργία τους, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Αυτοί είναι οι πολλοί. Αυτοί που λυμαίνονται από τους λίγους φραγκοσυλλέκτες του πλούτου.
Αυτό σημαίνει ότι με μια τεράστια συμμετοχή του λαού στην αντίσταση, δεν θα είχαμε να φοβηθούμε τίποτα από τα κοράκια που τρώνε τις σάρκες μιας ολόκληρης χώρας εδώ και χρόνια.
Φτάσαμε εδώ μέσα από ένα οργανωμένο σχέδιο, ήταν και τότε φανερό, - όταν ξεκίναγε η υπερκαταναλωτική Ελλάδα να φουντώνει. Τώρα κοιτάζοντας πίσω είναι ολοφάνερο.
Θα μείνουμε σκλάβοι ή θα πούμε το μεγάλο όχι;
Μετράνε στις τηλεοράσεις οι βολεμένοι τι θα γίνει με τα λεφτά τους.
Εμείς το μόνο που έχουμε να μετρήσουμε είναι τι θα γίνει με τις ζωές μας. Και περισσότερο των παιδιών μας. Αυτοί εξόρισαν τους νέους μας στην Ευρώπη, εμείς θέλουμε να μπορέσουν τα παιδιά μας να παραμείνουν στον τόπο που γεννήθηκαν.
Μια χώρα συνταξιούχων με όποια συμφωνία δεν έχει μέλλον.

Κωστής Ταξιδεύων
30 Ιουνίου 2015

Εύκρατος πόνος

Φωτο: Μουζάκι Καρδίτσας χτες

Τόσα σύννεφα το καλοκαίρι
Τόσα δάκρυα στον ουρανό
Αγαπώ αυτόν τον καιρό
Τόσο που μου μοιάζει
Τόσο που σου μοιάζει.


Κωστής Ταξιδεύων
22 Ιούνη 2015

Ότι ποτέ δεν ήταν δικό σου θα χαθεί

Όταν όλα γύρω σου χάνονται
Σκέψου ένα τρυφερό γιασεμί, το φεγγάρι μια πανσέληνο νύχτα του καλοκαιριού, μια έρημη παραλία με γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά, μια λατρεμένη αγκαλιά, ένα χάδι
Σκέψου τα ποιήματα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Καβάφη, του Καρούζου, του Χιόνη, του Καρυωτάκη, του Παλαμά, του Βάρναλη, της Γώγου…
«Στο μυαλό είναι ο στόχος…»
Σκέψου τη γη που καρπίζει, τη θάλασσα που ταξιδεύει, το παιδί που χαμογελά, το πέτρινο γεφύρι της περασιάς, τα βιβλία που διάβασες
Όταν όλα γύρω σου δείχνουν να χάνονται, εσύ όρθιος να πολεμάς τους εφιάλτες, τους κόρακες και τους τυράννους
Δεν λογαριάζεις ούτε νίκη, ούτε ήττα, ούτε τίμημα
Χάθηκαν πολλοί πριν από σένα να φτάσει ο κόσμος ως εδώ
Μορφές που πέρασαν στη ιστορία, η Ελλάδα που αγάπησες, τα μεγάλα πέλαγα του Αιγαίου, του Ιονίου, της Μουσικής
Τα μεγάλα ΟΧΙ στους κατακτητές
Όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να χάνονται
Τίποτα δεν χάνεται, όσο αναπνέει η σκέψη, ο έρωτας, η ζωή.
Ότι πραγματικά αγάπησες δεν χάνεται ποτέ.

Κωστής Ταξιδεύων
Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Πάσει θυσία

Είμαστε Ευρωπαίοι
Ανήκομεν εις την Δύσιν
Έχουμε ταυτότητα υπαρξιακή
Ίδια με του Σόιμπλε και της Λεπέν
Του Ισπανού πρωθυπουργού και της Βασίλισσας της Αγγλίας
Το κοινό μας σπίτι, το κοινό μας νόμισμα, τα κοινά μας σύνορα από τις ορδές των βαρβάρων
Τα ίδια όνειρα
Το τάμπλετ, το αυτοκίνητο, η ράτσα του σκύλου της αστυνομίας
Για την περιφρούρηση της ειρήνης, της ευημερίας των λαών μας
Οι μεγάλες μας τράπεζες, οι μεγάλες μας ευκαιρίες, οι νέοι μας βρίσκουν δουλειά χωρίς βίζα στα εστιατόρια του Μονάχου, στις στοές των Βρυξελών. Πάντα βόρεια.
Εδώ κάτω καίει πολύ ο ήλιος, οι θερμοκρασίες χτυπάνε κόκκινο
Καλύτερα ανθρακωρύχοι, λαντζέρηδες, υπηρέτες
στηρίζουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, επενδύουμε σε στέρεα ομόλογα τα εγγόνια μας
Μένουμε Ευρώπη πάσει θυσία
Ελεύθερη διακίνηση χρημάτων από την μια Εθνική στην άλλη, της Γερμανίας
της σιγουριάς, της δύναμης. Εμείς οι αδύναμοι
Είμαστε στο ίδιο τραπέζι με τους οικονομικά ισχυρούς
Δείτε το πλουσιοπάροχο γεύμα μας στα ακριβότερα εστιατόρια του Παρισιού
τα μεγάλα ταξίδια μας σε μαγικά νησιά, Ντουμπάι και βάλε
Πως ν αρνηθούμε οι εναπομείναντες στη χώρα
την άλλη νέα Ελλάδα, της Ευρώπης
Γερασμένοι θα περιμένουμε πάντα τις πτήσεις των άλλων
Στ’ άρρωστα κρεβάτια μας δεμένοι,- με γάζες στο στόμα
Πάσει θυσία
Είμαστε Ευρωπαίοι

Κωστής Ταξιδεύων
19 Ιουνίου 2015

Ξόδεμα

Να υπερασπίσουμε τη φυλακή μας
Να είμαστε ασφαλείς
Να δουλέψουμε για υπερσύγχρονα όπλα
Για τον στρατό, την αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες
Τα δικαστήρια και τους δικηγόρους
Να λύνουμε τις διαφορές μας πολιτισμένα
Όπως αρμόζει σε ανθρώπους
Μόνο τα ζώα δεν έχουν όπλα τέτοια
Εξελιχτήκαμε να εμπορευόμαστε το σώμα μας
Τους μύθους και τους θεούς μας
Ζούμε σε ψηλά κτίρια πια
Ακόμα και οι διαπραγματεύσεις μας είναι υψηλού επιπέδου
Από ανθρώπους με ακριβά κουστούμια

Τρομάζω στην ιδέα ότι ακόμα δεν έραψα ένα κουστούμι στα μέτρα μου
Για την ημέρα της αναχώρησης τουλάχιστον.


Κωστής Ταξιδεύων
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Καιρός να βγούμε από το στόμα του λύκου

Το μήνυμά τους είναι ξεκάθαρο: Θα σας αφανίσουμε.
Και εμείς εκεί, να επιμένουμε σε συζητήσεις για αρκούδες και χρηματιστήρια.
Ποια Ευρώπη; Αυτή που δεν μπορεί να βγάλει μια παρανυχίδα από το τεράστιο πρόβλημά της. Είμαστε το 2% του είναι της, εν μια νυκτί θα μπορούσε να λυθεί εδώ και έξι χρόνια. Το πρόβλημα βέβαια ήταν δικό μας, με τους διάφορους αρχηγίσκους επί σκηνής, να παίζουν στο ευρωπαϊκό καζίνο.
Η πολιτική βέβαια δεν είναι χρηματιστήριο, είναι οι άνθρωποι. Αυτό ουδέποτε αφορούσε τους συμμετέχοντες στην καταστροφή. Η κομπανία ήταν εθισμένη, η τράπουλα σημαδεμένη. Το μαύρο χρήμα εξαγοράζει τα πάντα. Αξιοπρέπεια, συνειδήσεις, ιδανικά, σ’ ένα παιχνίδι πάρτα όλα, πάρε πέντε, δώσε δέκα, πάρε μίζα, στήσε πλάτη στον τοίχο.
«Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα».
Όποια συμφωνία θα είναι γενοκτονία.
Αντέχουμε στ’ αλήθεια άλλους νεκρούς;
«Το παιχνίδι από την αρχή ήταν στημένο και στα μέτρα τους ραμμένο»
Οι έχοντες και κατέχοντες τα οικονομικά αργύρια ίδιοι ήταν πάντα, τώρα θα αλλάξουν;
Έχουν τα όπλα τους, έχουμε τα δικά μας.
Και ο δικός μας κόσμος, η δικιά μας πατρίδα είναι ο Άνθρωπος. Τούτη τη χώρα με τόση Ιστορία, τόσο πολιτισμό, τόσο ήλιο, τόση θάλασσα, τόση ομορφιά δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει. Πολύ περισσότερο οι ευρω-θρεφόμενοι ανθρωπίσκοι ρακοσυλέκτες υλικού πλούτου. Τα κούφια καρύδια.
Άξιον εστί μια ηρωική έξοδος.

Κωστής Ταξιδεύων
15 Ιουνίου 2015

Χωματόδρομος

Στάχυα χρυσά, κάμπος ατέλειωτος, καταμεσήμερο Ιούνη στον χωματόδρομο. Αγρότες μαζεύουν ροδάκινα, βερίκοκα στο διπλανό καταπράσινο φορτωμένο κτήμα. Απέναντι ο Κόζιακας, στο βάθος θεόρατα τα Μετέωρα. Θεσσαλική εύφορη γη.
Μακριά στην Εθνική οδό τα αυτοκίνητα τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ περπατάω. Μ’ ένα μακό μπλουζάκι κι ένα παγούρι νερό.
Πατάω χώμα, αγκαλιάζω ουρανό, ντύνομαι απαλό αεράκι. Ένα με τη γη, τα φυτά και τα δέντρα, τα ζώα και τα πουλιά. Άφησα πίσω την άσφαλτο και τα τσιμέντα, τα βάρη στην πλάτη και στο στήθος, τα χαμένα λόγια της πόλης.
Δεν έχω σκοπό, κανέναν χειρουργικό προορισμό.
Αν δεν χαθείς ποτέ δεν θα βρεθείς. Αν δεν περπατήσεις αργά, ποτέ δεν θα καταλάβεις.
Καίει ο ήλιος. Καίνε τα σβησμένα όνειρα. Πέρα μακριά φάνηκε ένα μοναχικό δέντρο.
Να φτάσω στον ίσκιο του, να ακουμπήσω στις ρίζες του, να δέσουμε τις σκέψεις μας.
Ο χωματόδρομος η αφορμή, ο κάμπος το φόντο, η ψυχή στο θεό. Σαν μυθιστόρημα του Σιμενόν. Όλα μια πρόφαση.
Αργός αναγνώστης του δρόμου.

Κωστής Ταξιδεύων
Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Το τριαντάφυλλο

Κομμένος στα δυό
Διπλωμένος στη σιωπή
Χέρια χωρίς δάκτυλα, πόδια δίχως γόνατα
Πόνος των αρθρώσεων, ένα κουβάρι
Αναπνέω καπνό στο υπόγειο, ατέρμονες σκάλες
Μια χαραμάδα φως οι φωνές των ανθρώπων
Δίπλα μου το μαχαίρι, δαγκώνω το μέταλλο
Ένα μαχαίρι στο στόμα μου
Εγώ που πάντα κράταγα ένα τριαντάφυλλο
Χαράζω το στήθος μου, κόκκινο αίμα
Μολύβια ζωγραφίζουν τοξικές λέξεις στο πάτωμα
Απάνω τους μια πολύχρωμη πεταλούδα
Του έρωτα από τον θάνατο
Ένα άσπρο πουλί απ’ το μικρό φεγγίτη
Μου καρφώνει στο στόμα
Πάλι
Το κόκκινο τριαντάφυλλο.

Κωστής Ταξιδεύων
10 Ιουνίου 2015

Φυγή

Δεν χορταίνω αυτή τη γη
Ρίχνεις ένα σπόρο και ζεις
Οι μαργαρίτες της θεωρίας τελείωσαν πια
Ανθοφόρησαν τα δέντρα
Θα ωριμάσουν οι καρποί
Οι εποχές αλλάζουν
Οι άνθρωποι ίδιοι στα τσιμεντένια κελιά τους
Αργοπεθαίνουν στην ουρά του συσσιτίου επιβίωσης
Κρεμασμένοι στα χερούλια των τρόλεϊ
Στοιβαγμένοι στα ιδρωμένα βαγόνια
Αναπνέουν εναγώνιες σειρήνες.

Κωστής Ταξιδεύων
4 Ιουνίου 2015